สายฝนกับลมหนาว

din

อากาศกำลังเย็นสบาย
อยู่ดีๆ ฝนก็ตกลงมาเสียอย่างงั้น
ไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย ไม่มีโหมโรงใดๆเลยนะเจ้าฝนเอ๋ย
ทั้งสายฝน ทั้งลมหนาว ทำเอาเดี้ยงเลย
ร้อยกรองก็เขียนไม่ออก 
เอาเป็นร้อยแก้วห้วนๆ อย่างนี้แหละนะ
เหงาๆขึ้นมาก็เปิดวิทยุฟัง
เจอเพลงเข้ากับบรรยากาศพอดี
ฝนที่ตกทางโน้น หนาวถึงคนทางนี้
ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว...............
ยิ่งฟังก็ยิ่งเหงา 
พอเพลงจบเขาก็พูดคั่นว่า
เราจะเห็นคุณค่าของสิ่งใด ก็เมื่อสิ่งนั้นขาดหายไปจากชีวิต
เออ...มันก็น่าจะจริง ทำไมเราถึงคิดถึงคนที่ห่างห่ายไปจากชีวิตเสมอ
บางทีมันก็มาแว๊บเดียว 
แต่บางทีความรู้สึกนั้น มันก็อยู่กับเรานาน
ถามตัวเองว่ารำคาญไหม
มันก็รำคาญนะ...รำคาญหัวใจตัวเองนั่นแหละ
ทำไมต้องไปคิดถึงคนที่เขาไม่ใสใจในตัวเรานักก็ไม่รู้
โทรศัพท์สักกริ๊กเดียวก็ไม่มี ไม่ว่าในวาระอะไร
อย่าคิดอะไรกันมาก ทั้งหมดที่เขียนไม่มีความจริงสักกะผีก
ก็แค่สายฝนกับลมหนาว ทำเอาเป็นไข้
เลยเพ้ออะไรให้อ่านกันยืดยาว
รักษาสุขภาพกันด้วยนะทุกๆคน
อ้อ....ก่อนนอนอย่าลืมห่มผ้าด้วยล่ะ