หยาดน้ำค้าง

แก้วประเสริฐ

         หยาดน้ำค้าง

 รุ่งทิวาฟ้าสางสร้างสิ่งเหงา
หยาดน้ำเฝ้าแระเล็มเต็มใบหญ้า
แสงสีสรรกระจ่างสว่างนัยน์ตา
เหมือนบอกว่าใกล้แล้วแนวหนทาง

  มองตะวันกลมแดงแฝงใสสว่าง
งามกระจ่างแต่ใจใยหม่นหมาง
อกเอ๋ยอกประดุจหยุดต้องวาง
สิ่งที่สร้างใกล้แล้วแผ่วหัวใจ

  โอ้หยาดน้ำค้างล่วงลับกับใบไม้
แสงสีไล้แวววาวพราวสดใส
หลากความงามต้องหายให้หวั่นไป
หวานสดใสเคยกระจ่างสว่างอารมณ์

  น้ำเจ้าเอยเหมือนใจในห้วงอก
หวั่นวิตกมากมายใยมาประสม
ทั้งนอกในไหวหวั่นพรั่นภิรมย์
กลับตรอมตรมเสียแล้วแผ่วดวงจินต์

  แสงแดดเริ่มร้อนรุ่มเหมือนสุมข้า
บอกเวลาใกล้แล้วแนวทั้งสิ้น
ฝากแต่ใจมอบไว้ในทางดิน
ดุจดั่งกวินเวียนวนปะปนครอง

  ยืนซึมเศร้าเฝ้าปลงตรงร่างน้อย
ที่จะลอยละล่องท้องฟ้าสนอง
แสงสว่างเรืองรองหมองสิ่งปอง
ดุจละอองหยาดน้ำเลิศล้ำกราย

  อันชีวิตของคนปนเปนัก
วุ่นวายจักยึดมั่นนั้นก็สาย
ผ่านกาลห้วงล่วงย้ำเหมือนน้ำพราย
ต้องละลายยามอาทิตย์ทรวงจิตใน

  หยาดน้ำค้างแสนสวยช่วยสร้างโลก
ให้บริโภคความสุขปลุกสิ่งใส
แต่ใยข้าละเหี่ยเพลียหัวใจ
ต้องลอยไปไกลเพื่อนหยาดเปื้อนตรม.

            แก้วประเสริฐ.