ห้องนอนของฉัน

ข้าวปล้อง

ห้องนอนของฉันทาสีนวล
สีเหมือนชวนให้คนนอนพาใฝ่ฝัน
แต่ถ้าลองได้เข้ามาเป็นอันว่ารู้กัน
ว่านี่มันห้องเก็บของของบ้านเรา
เตียงนอนฉันเป็นพื้นไม้สีน้ำตาล
ผ้าปูหรือก็ไม่หวานอย่างใครเค้า
สีชมพูสำหรับฉันมันหวานเกิน ฉันไม่เอา
คนอย่างฉันต้องสีขาวลายการ์ตูน
ตู้หนังสือไม่มีหรอก มีแต่ชั้น
เป็นขั้น ๆ วางเรียงกันเหมือนสวยหรู    -----> (คิดเอาเอง)
โต๊ะเครื่องคอมฯวางเคียงกัน ช่างน่าดู
ไม่ต้องบอกทุกคนรู้นี่ล่ะค่ะมุมโปรดเรา
ตู้เสื้อผ้าก็มีนะอยู่ข้างเตียง
ตั้งคู่เคียงกันสองใบค่อนข้างเก่า
ส่วนด้านข้างเป็นตู้โชว์ของของเรา
จับนู่นนี่เอาไปใส่พวกของขวัญเพื่อนให้มา
พวกตุ๊กตุ่นตุ๊กตาเต็มไปหมด
ไม่เคยลดมีแต่เพิ่มเต็มข้างฝา
วางสลอนเกลื่อนกลาดเค้าให้มา
ของล้ำค่าที่รักมากล้วนถูกใจ
ส่วนทีวีเครื่องเล่นอยู่มุมห้อง
ทุกคืนวันนั่งจดจ้องหน้าจอไม่ไปไหน
พวกเครื่องเสียงวางคู่เคียงอยู่นั่นไง
ซีดีเกลื่อน เทปให้กลาด กระจัดกระจาย
มอง ๆ ดูรอบห้องแล้วก็เศร้า
นี่ห้องฉันทำไมรกมากอย่างนี้ทนไม่ไหว
แต่ช่างเถอะห้องนอนฉัน ฉันอยู่ได้ ไม่เป็นไร
ปิดเอาไว้อย่าให้ใครเข้ามาดูก็คงพอ