หน้าส่วนตัว
ท่วงทำนองชีวิตลิขิตสร้าง
สรรพสิ่งเลือนร้างตามเหตุผล
เกิดแล้วดับลับหายคล้ายวังวน
ก่อนหลุดพ้นเลือนลับชั่วกัปกาล
เฉกราตรีแม้เหน็บหนาวยาวนานนัก
ยัทายทักแสงอุ่นอรุณฉาน
ตะวันเคลื่อเดือนลับนับวันวาร
ทิวาผ่านราตรีเปลี่ยนหมุนเวียนไป
กาลเวลาเริ่มบรรเลงเลงขับขาน
ก่อวิญญาณเกิดร่างกายให้อาศัย
ใส่ไฟฝันสรรค์ความคิดสร้างจิตใจ
ให้ดำเนินเดินไปในมายา
วันแรกผลิปริออกเป็นยอดอ่อน
ยังย่อหย่อนกับทุกข์โศกในโลกหล้า
ยังครั่นคร้ามหวั่นไหวในชะตา
ด้วยเหว่ว้าเหงาเงียบเยียบดวงใจ
ฤดูผันวันผ่านกาลสั่งสม
กอบเก็บความรื่นรมย์น่าพิสมัย
ร้อยเรียงความชอกช้ำระกำใจ
เป็นบทเรียนแห่งวัยเตือนใจตน
จากคืนวันผันเดือนเลื่อนเป็นปี
ถึงวันคลี่ใบกล้าท้าลมฝน
เป็นร่มเงาที่พิงพักแก่ผู้คน
บรรลุผลสมคุณค่าการรอคอย
กว่าชีวิตปลิดปลิวลิ่วสู่พื้น
ขอเคียงข้างหยัดยืนไม่ถดถอย
ก่อนชีพดับลับล่วงร่วงหลุดลอย
เหลือเพียงรอยความอุดมถมผืนดิน
คือบทเพลงแห่งการอำลาร้าง
หลังเสร็จสร้างความฝันใฝ่ดังใจถวิล
เป็นบทเพลงโศกซ้ำน้ำตาริน
หวังยลยินเพียงสุขสมบนเส้นทาง
ท่วงทำนองของสายลมหวีด หวีด.....หวิว
หนึ่งใบไม้ร่วงหล่นปลิวเคว้ง เคว้ง.....คว้าง
กลางสายหมอกคลายเคลื่อนเลือน เลือน.....ลาง
.....ไม้ทิ้งใบ....อ้างว้าง....กลางสายลม
นางสาวใบไม้ 27 ก.ค. 2547 11:37 น. - ID 57970 
1554
3
0
27 กรกฎาคม 2547 13:40 น. - comment id 302454
คือบทเพลงแห่งสีสันของชีวิต
คือลิขิตแห่งฟ้าบันดาลให้
คือหัวใจนำทางให้เราไป
ด้วยหัวใจที่มีรักชั่วนิรันดร์
มาเยี่ยมเยียนครับผม รักษาสุขภาพนะ ฤดูฝน
27 กรกฎาคม 2547 18:24 น. - comment id 302471
สวัสดีครับน้องอ้อ ~*~อิอิ มาแร่ะจ้าเพ่เมกมาแร่ะ ชีวิตหรือความรัก มันก็อยู่วัฎจักรนี้ มีเกิดย่อมมีแปรเปลี่ยนเลื่อนหายลับดับไป ไม่มีสิ่งใดจะต้านทานได้อยู่แร้นนิครับน้องอ้อ ความผันแปร คือสิ่งที่แน่นอนที่สุด แม้แต่รักของพี่เมก มันยังเลือนเปลี่ยนแปรไปเลย ครับน้องอ้อชีวิตเน๊าะเศร้าจริง ๆ ทำงัยอ่ะครานี้? เรือเก่าคร่ำนำทางกลางเกรียวคลื่น แผ่นดินอื่นจุดหมายได้เสาะหา ท้องทะเลอ้อนวอนย้อนถามมา จากไปหาความจริงกับสิ่งใด ธารน้ำตาหลั่งรินไม่สิ้นสาย หากไม่ตายจักทิ้งแผ่นดินใหญ่ จะเกี่ยวเก็บวิชาการนานเพียงใด มากำนัลหัวใจในรุ่งวัน จากแผ่นดินแผ่นน้ำข้ามพิภพ พบจุดจบยากยิ่งในสิ่งฝัน สำเร็จแล้ววิทยาท้าตามทัน กลับเงียบงันเดียวดายตายทั้งเป็น ฯ ~♥:*:♥:*:♥:* ll๛เมกกะ๛ll ~*~ ll๛[แค่]คนในนิยาย๛ll *:♥:*:♥:*:♥~ ll๛เมกกะ [เมก]๛ll ~*~ ll๛ผู้ชายอารมณ์ดี๛ll
28 กรกฎาคม 2547 05:02 น. - comment id 302505
สองมือกอบออบใบไม้ไม่ให้หล่น ภัยผู้คนวนสร้างทางผกผัน เศษแห่งเสี้ยวเวลาจะฝ่าฟัน ล้อมรั้วพันผูกใบให้งดงาม จะจารึกใบพฤกษ์พร่างพราวฟ้า ด้วยลีลาภาษาให้คนขาม ว่าไทยนี้กวีศิลป์ไม่สิ้นนาม ประกาศความตามแคว้นทั่วแดนไทย
28 กรกฎาคม 2547 07:29 น. - comment id 302527
ใบไม้โรยล่วงแรงลม ลอยลงซบซม ดินซึมซับน้ำกล่ำไอ หมอกม่านครอบคลุมกล่มใบ นิ่งหยุดกวัดไกว เหมือนไม้ใกล้ม้วยด้วยลม กลอนไพเราะจริง ๆ มาชื่นชมนะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
