เดือนเพ็ญไม่เคยเต็มดวง

สุสานสีน้ำฟ้า

แม้เดือนเพ็ญแต่ไม่เคยเห็นเต็มดวง
หนาวเหน็บทรวงเพราะเธอหายหน้าหนี
นั่งรอเธออยู่ตรงนี้มาทั้งปี
น้องคนดีหายหน้าไปไม่กลับมา
ก่อนเธอไปบอกว่าไปแล้วกลับ
แต่ไปลับทิ้งให้ฉันจมน้ำตา
ป่านฉะนี้ดวงดาวพราวเต็มฟ้า
ไม่เห็นหน้าน้องนางจางห่างฉัน
ค่ำคืนนี้เดือนเพ็ญแต่ไม่เต็มดวง
คนล่อลวงจากไกลไปจากกัน
ทิ้งฉันนี้ร้องไห้ไปในฝัน
ตามไม่ทันเธอคนดีที่จากจร
เคยเคียงคู่นั่งชมจันทร์ริมน้ำน่าน
เราประสานหลังชนกันไหล่เคียงนอน
แต่คืนนี้น้ำตาตกหกเปื้อนหมอน
คนดีจรไม่คืนกลับบ้านป่าเรา
คงหลงไหลเมืองฟ้าศิวิไล
หลงวงไฟกระจ่างแจ้งเลยลืมเงา
ลืมสัญญาหนุ่มบ้านดอยอันเก่าเก่า
ทิ้งความเศร้าให้ฉันร้าวทุกข์ระทม
เคยเคียงข้างนอนนั่งใต้เงาจันทร์
ในครานั้นเราสองช่างสุขสม
มาคืนนี้เหลือแต่ความระทม
ร้าวระบมเธอรักไม่จริงใจ
หยิบขลุ่ยเป่าให้เจ้าส่งข่าวมา
แต่บ้านนาไร้แม้เงาเจ้าห่างไกล
ป่านฉะนี้เจ้าคงไปมีใหม่
หนุ่มบ้านไร่คงไร้คู่อยู่ยากเข็ญ
จะรอเธออยู่ตรงนี้ ณ บ้านป่า
ปล่อยน้ำตาให้ไหลล้นทุกยามเย็น
ค่ำคืนนี้ดาวเต็มฟ้ากระจ่างเห็น
แต่เดือนเพ็ญไม่เคยจะเต็มดวง