ตะวันพลบจบแสงสุรีย์สาด ดวงจันทร์พาดดาดสีรุจีสรวง คลื่นชลไหววับวาวสกาวดวง ลมหนาวลวงเพ้อถึงเจ้ามิรู้วาย ดังตะวันมิอาจเคียงจันทร์คู่ เฝ้าแลดูรู้มีแล้วหนีหาย ดังสินธุ์ชลหมุนเชี่ยวเป็นเกลียวไป มีไฉนวกกลับมาคงเดิม คือรักยิ่งหญิงเดียวปรารถนา แต่เวราอาถรรพ์มันหาญเหิม จึงเจ็บยิ่งสิ่งเธอคอยซ้ำเติม แต่รักเริ่มยังแย้มเต็มในทรวง ว่าความรักยากนักจะบังเกิด ทั้งเศร้าครองรองเพริศบันเจิดสรวง ว่าความรักง่ายนักคนใจลวง รักทิ้งขว้างเหมือนทิ้งผ้าอาบอาจม แว่วเสียงหวานหว่านคมภิรมย์รื่น พอหยิบยื่นไมตรีสุขีสม ชั่วเกลียวชลวนปลุกสุขระดม จึงสาดโถมทุกข์เท่าพันทวี คืนเหน็บหนาวไร้เจ้ามาเคียงครอง ให้กลัดหนองโศกแสนแดนภูตผี คืนที่ผ่านใช่คืนจะฟื้นมี แต่ราตรีไร้เจ้าไยเท่าเดิม กฤตศิลป์ ชินบุตร 25 มกราคม 2553 บรรณาศรม
กฤตศิลป์ ชินบุตร 25 ม.ค. 2553 18:40 น. - ID 132485 
1231
2
0
26 มกราคม 2553 11:21 น. - comment id 1091232
กลอนเพราะค่ะ เข้าบรรยากาศ หนาวๆ เย็นๆ ดีจังค่ะ
26 มกราคม 2553 12:24 น. - comment id 1091256
แวะมาอ่านค่ะ
26 มกราคม 2553 23:48 น. - comment id 1091684
คืนหนาวร้าวจนใจเหน็บเลยครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
