เสียดาย...ใจไม่กล้า

ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง

@นั่งมองเหม่อเพ้อถึงรำพึงหา
อยากเห็นหน้าอีกครั้งยังได้ไหม
อยากจับจองดองเจ้าเข้าในใจ
อยากอยู่ใกล้เหมือนตอนก่อนจากลา@
@คิดถึงเจ้าเฝ้าเสียใจในความโง่
ตัวออกโตแต่ใจใช่จะกล้า
ไม่ฉลาดขลาดกลัวมัวชักช้า
จนชะตาพลัดพรากจากกันไป@
@ยังจำยิ้มพริ้มพรรณชวนฝันหวาน
แรกพบพานอุราพาหวั่นไหว
ดั่งยิ้มนี้มีมนต์ดลหทัย
เข้าสะกดหมดใจให้แก่เธอ@
@ก่อนแช่ใจในน้ำแข็งแห่งความเหงา
ลมหนาวเป่าหัวใจไว้เสมอ
พอไฟรักถูกพามาพบเจอ
ใจก็เผลอพลั้งจิตคิดอยากลอง@
@ค่อยค่อยเริ่มละลายคลายความเหงา
เมื่อไฟรักรุมเร้าเข้าสนอง
อุ่นทุกคราวหนาวหมดไปใจเริ่มพอง
สุขทุกห้องหัวใจในอุรา@
@เห็นดอกไม้รอบลานบานสะพรั่ง
นกร้องดังระรื่นชื่นหรรษา
ปลาว่ายเล่นเป็นสุขสนุกตา
มองนภาเมฆเด่นเป็นหัวใจ@
@แต่คราวนี้น้องเจ้าจากไปแล้ว
หมดวี่แววมาบรรจบพบกันใหม่
สู่ท้องถิ่นดินแดนสุดแสนไกล
หลงเหลือไว้กรุ่นกรุ่นอุ่นไอรัก@
@ตอนนี้เหงามาเยือนอย่างเพื่อนเก่า
มาคอยเฝ้ารุมใจให้ร้าวหนัก
ในอุราหนาวเหน็บเจ็บยิ่งนัก
อยากจะพักหัวใจไปสักครา@
@เห็นดอกไม้รายล้อมเริ่มเหี่ยวเฉา
นกร้องไปใยเล่าเศร้าหนักหนา
ปลาแหวกว่ายหน่ายแรงแข่งธารา
มองท้องฟ้าครึ้มฝนหม่นหมองใจ@
@คิดคิดแล้วหากฉันนี้มีความกล้า
คงไม่ต้องหมองอุราน้ำตาไหล
คงได้เจ้าเป็นคู่คิดชิดฤทัย
คงมิต้องร้องไห้ให้วันวาน@