วณิพก

คนกรุงศรี

                           เสียงฉิ่งฉับ กรับเกราะ เสนาะหู
                           หญิงชายผู้ ชรา ใบหน้าหมอง
                           นัยตามืด มิอาจ สามารถมอง
                           เดินเยื้องย่อง ร้องเพลง บรรเลงไป
                                     ผมขอเศษ ส่วนทาน ท่านเจ้าขา
                                     โปรดเมตตา ตัวฉัน นั้นได้ไหม
                                     เพียงแค่เฟื้อง สลึง ก็พึงใจ
                                     สะสมไว้ พอมื้อ ซื้อข้าวกิน
                           หมดที่พึ่ง พักพิง ยิ่งแสนยาก
                           ทนลำบาก หม่นไหม้ ไร้ทรัพย์สิน
                           ต้องเตร็ดเตร่ เร่ร่อน นอนกลางดิน
                           เพราะสูญสิ้น ดวงตา มันฝ้าฟาง
                                     เราหากิน ไม่พอ จึงขอท่าน
                                     โปรดทำทาน ผ่านมา อย่าเมินหมาง
                                     อนาคต ที่อยู่ ดูเลือนลาง
                                     ปันสตางค์ สร้างกุศล ช่วยคนจร
                           วณิพก เยื้องกราย ร่ายรำร้อง
                           เพื่อปากท้อง อยู่ได้ ไม่หลอกหลอน
                           เดินขับกล่อม ให้ครื้นเครง ด้วยเพลงกลอน
                           แลกที่นอน ที่กิน ก่อนสิ้นใจ
                                     แต่ฉันเป็น วณิพก ผู้ตกต่ำ
                                     มาพรอดพร่ำ คำหวาน วอนขานไข 
                                     หวังที่จะ สมาน สานสายใย
                                     รอสาวให้ ทานรัก เราสักคน
คนกรุงศรีฯ