หน้าส่วนตัว
บนท้องฟ้ามีดาววับวาวแสง
นภาแจ้งด้วยจันทร์อันสุกใส
คืนวันเพ็ญแสงส่องผ่องอำไพ
ดั่งเพื่อนใจคนเหงาเศร้าเดียวดาย
น้ำค้างพรมร่างไหวใจสะท้าน
กลางวิมานเดือนเพ็ญเป็นสหาย
หากมีเธอมาอยู่คู่เคียงกาย
หนาวคงคลายอบอุ่นซบหนุนนอน
คุยกับดาวกับเดือนเหมือนคนบ้า
เปล่งวาจาเลอะเลือนเหมือนจิตหลอน
จะเหลียวมองหาใครให้เว้าวอน
ต้องทอดถอนสิ้นสุดหยุดหวังปอง
จึงต้องอยู่คนเดียวเปลี่ยวดวงจิต
มิอาจคิดหาใครใจหม่นหมอง
อยู่กับดาวกับเดือนเหมือนลำพอง
ยังคงครองความเหงาความเศร้าใจ ฯ
ภีม 8 ก.ค. 2544 10:43 น. - ID 1480 
1287
0
0
8 กรกฎาคม 2544 11:00 น. - comment id 4730
ใช้คำสวยดีค่ะ เรายังใช้แบบนี้ไม่เป็นเลย เราแต่งไม่เก่งอ่ะ
8 กรกฎาคม 2544 14:22 น. - comment id 4736
เพราะมากจ๊ะ
9 กรกฎาคม 2544 01:18 น. - comment id 4767
เป็นกลอนที่ไพเราะมากครับ ภีม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
