เมื่อเราพรากจากกัน : When we two parted

Prayad

น้ำตาหลั่งนั่งซบสงบนิ่ง                                               

จำทอดทิ้งร้างลายอดยาหยี

หัวใจแหลกแตกร้าวเศร้าหลายปี                  

สองปรางที่เคยเห็นซีดเย็นชา

 

จุมพิตเธอยิ่งเห็นเยือกเย็นกว่า       

จริงดั่งว่าตามทำนายใช่มุสา

ต้องประสบพบเหงาเศร้าโศกา                     

รุ่งทิวาหยาดหยดพลิ้วพรมคิ้วคาง


ยิ่งย้ำเยือนเตือนเรายามเหงานี้                      

สัญญามีเหลือเกินเธอเมินหมาง

แสงสว่างสร้างชื่อนั้นคือนาง                        

ยินเอ่ยอ้างนามเธอเหม่อละอาย

 

เขาเอ่ยชื่อกานดาต่อหน้าฉัน                         

หูก็พลันยินระฆังลั่นดังหมาย

ฉันสะท้านสั่นจังงังทั่วทั้งกาย                       

เธอวิเลิศเฉิดฉายเมียงมายมอง

หามีใครล่วงรู้เคยคู่รัก                                 

ฉันตระหนักเธอดีไม่มีสอง

นานแสนนานในอดีตกรีดทำนอง                   

เกินกว่าร้องเรียกเอ่ยเผยให้ตรม

 

เป็นความลับอย่างชะงัดเรานัดพบ                 

เงียบสงบฉันสะอื้นและขื่นขม

หัวใจเธออาจลืมเรื่อยเฉื่อยอารมณ์                               

จิตเธอก้มรับฉ้อฉลแห่งกลลวง

หากหลายปีต่อไปในภายหน้า                       

เผื่อพบพาอดีตเก่าเคยเฝ้าหวง

จะทักเธออย่างไรในแดดวง                          

น้ำตาร่วงเงียบสงบยามพบกัน



When we two parted

When we two parted
In silence and
tears,
Half
broken-hearted,
To sever for years,
Pale grew thy cheek
and cold,
Colder thy kiss;

Truly that hour
foretold
Sorrow to this!                       
The dew of the
morning
Sunk chill on my
brow;

It felt like the
warning
Of what I feel now.
Thy vows are all
broken,
And light is thy
fame:
I hear thy name
spoken

And share in its
shame.
They name thee
before me,
A knell to mine
ear;

A shudder comes
o’er me-
Why wert thou so
dear?
They know not I
knew thee
Who knew thee too
well:

Long, long shall I
rue thee
Too deeply to tell.      
In secret we met:
In silence I grieve

That thy heart
could forget,
Thy spirit deceive.
If I should meet
thee
After long years,
How should I greet
thee?-                                                                                        
With silence and
tears.
(George Gordon Lord Byron, 22 January 1788 – 19 April 1824)