วสันต์เยือน เดือนเจ็ด โปรยเม็ดฝน จากเบื้องบน ดั่งฟ้า น้ำตาไหล อึกทึก กึกก้อง ร้องไปไกล คงปวดใจ โศกา แสนอาดูร
หรือฟ้าเศร้า เหงาใจ ไร้คนปลอบ คนที่ชอบ ลาลับ เหมือนดับสูญ มันมากจน ล้นปรี่ ทวีคูณ เพราะเพิ่มพูน แต่ช้ำ ระกำทรวง
ยังนั่งจ้อง มองฟ้า คราใกล้ค่ำ เมฆเทาดำ คลุมหนา จนน่าห่วง เสียงครืนดัง ฟังว่า มาถามทวง เหตุการณ์ล่วง ผ่านมา อย่าลืมเลือน คำสัญญา หน้าฝน เธอคนนั้น ตอนจากกัน มันเหงา เศร้าใดเหมือน บอกหน้าฝน ปีหน้า จะมาเยือน หลายปีเดือน ยังหวัง ตั้งตาคอย
เย็นสายฝน จนสั่น มันสุดหนาว แม้ปวดร้าว แต่ใจ ไม่ถดถอย มองน้ำฝน หล่นมา นั่งตาลอย น้ำตาย้อย แอบสะอื้น คืนเดียวดาย
คนกรุงศรี 21 มิ.ย. 2557 21:51 น. - ID 148792 
1602
2
2
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
