สานสายใย-ใจสองเรา

อัลมิตรา

 
สานสายใยไขว้ขวางมากางกั้น
เผื่อรักนั้นผกผินโบยบินหา 
หากติดตรึงซึ่งใยคว้าไขว่มา
โอบอุรามาตรครองดุจคล้องใจ 
แม้นวงน้อยด้อยฤทธิ์ใยนิดเดียว
ดุจเศษเสี้ยวผืนฟ้าถ้าเปรียบได้ 
พลางสายใยในนภาคอยท่าไป
ปราศหัวใจติดบ่วง...ล้ำล่วงมา 
หมั่นคลืบคลานสานฝันรังสรรค์ร้อย
เส้นรักน้อยเพียรถักประจักษ์ว่า 
ขึงคำหวานมั่นภักดิ์คอยชักพา
ไขว้ห่วงหาห่วงใยโยงใกล้กัน 
สายลมพัดกวัดแกว่งดุจแกล้งให้
สายฝนใสโปรยปรายยังไหวหวั่น 
เรื่อสุรีย์สีแสงสำแดงพลัน
สายใยนั้นอาจคลอนอาวรณ์เกิน 
ฤๅหลงเพลินพจน์พร่ำคำกานท์กล่อม
ใครหว่านล้อมยอมฟังจึงห่างเหิน 
ฤๅติดใยไขว้ขวางทางดำเนิน
ร่ำจำเริญใหลหลงตรงฟ้าคราม 
ฤๅใจสิ้นแรงบินตราบสิ้นฟ้า
ฤๅอ่อนล้าเกินทะยานมากั้นห้าม 
ฤๅหลงชมลมพจน์ปรากฏงาม
ฤๅเกรงขามสิ่งใดจึงไร้เงา 
ขอเก็บใยใสเหนียวเปล่าเปลี่ยวนี้
จักหลบลี้เดินทางอย่างซึมเศร้า 
ใจอ่อนล้ารักอ่อนแรงแกล้งตัวเรา
คงหงอยเหงาร้าวรอนสะท้อนครัน 
ร่ำไรร่ำย้ำเรียกยังเพรียกพร่ำ
ค่ำครวญคร่ำข้ามคืนขัดขืนครั่น 
หวาดระแวงระวังหวั่นลนลานรัน-
ทดแทนพลันดุจหมาย...เพียงได้คนึง ฯ