..หลงรักผีเสื้อ..

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

ผีเสื้อกลางคืนอย่างฉัน 
ผ่านมาพบเธอในคืนวันแห่งความหวั่นไหว 
เพียงต้องการความอบอุ่นละมุนใจ 
ก่อนรุ่งเช้าจะสลายไป กับแสงแดดแรง 
ไม่เคยมีใคร...มีอ้อมกอด....อย่างอบอุ่น  
ทั้งชีวิตเคยคุ้นแต่ความอ้างว้างอันร้าง แล้ง 
โอบกอดชีวิตฉันมา มีเพียงน้ำตาที่ไม่เคยเคลือบแคลง 
อยู่เป็นเพื่อนฉันในคืนที่กรีดปีกอย่างโรยแรง ให้สายลมพัดไป 
ขอบคุณนะนักเดินทาง...สำหรับความอบอุ่น 
ฉันรักคุณ..แต่ไม่อาจอยู่เป็นของคุณได้  
ชีวิตฉันคือการเดินทาง..แรมรอนอ้างว้างยังโบกบินไป 
เพราะอิสระ คือลมหายใจ ที่ฉันต้องมี 
ขอโทษที่ไม่อาจอยู่ที่นี่ อย่างที่คุณต้องการ 
เพราะฉันอาจค่อยๆจางสีหวานๆ จนไม่สวยงามอย่างวันนี้ 
ขอฉันจากไป ตามอิสระที่ฉันใฝ่ อย่างเสรี 
แต่ขอทิ้งปีกความรักไว้ได้ไหม..ตรงนี้...ตรงอ้อมกอดเธอ 
****อ่านหนังสือเล่มหนึ่งเพิ่งจบ....ชื่อหนังสือว่า..."หลงรักผีเสื้อ" และมาประจวบเหมาะกับที่ เพลงอัลบัมใหม่ของวงแคลช ชื่อเพลง ผีเสื้อ ออก มาพอดี 
เนื้อหามันคล้ายๆ กัน เลยทำให้นึกถึงกลอนบทนี้ ที่เคยแต่งไว้นานแล้ว......
คิดว่า ใครบางคนที่เรารัก แต่เค้ารักอิสระเสรี และไม่เคยคิดอยู่กับที่เพื่อรอใคร ก็เหมือนกับการที่เราหลงรักผีเสื้อ เป็นความจริงที่น่าเศร้า ที่วันนี้ เราอาจมีความสุขกับการนั่งมอง ผีเสื้อแสนสวย แต่วันพรุ่งนี้ เราก็ต้องทำใจกับการแยกจากเสียแล้ว
เราไม่มีวันรู้เลยว่า....."ผีเสื้อจะบินจากเราไปตอนไหน"
เป็นความรักที่แสนเศร้า แต่ก็แสนงดงาม จนยากจะห้ามใจ
.........
"แด่...ผู้หลงรักผีเสื้อทุกคน บนโลกใบนี้"
และขอบคุณ เพื่อนเก่า คนหนึ่ง ที่มาของกลอนบทนี้ด้วยนะคะ...
อยากให้รู้ว่าไม่ว่าวันนี้ ผีเสื้อตัวนั้นจะโบกบินอยู่ที่ไหน
เธอยังคงอยู่ในความคิดถึงเสมอ