::ผู้แพ้..คือฉัน::

นางสาวใบไม้

เพราะเขาใช่ไหมที่ทำให้เธอเดินจากไปในวันนี้
ทั้งที่เธอเองก็รู้ดี..ถึงความรู้สึกลึกลึกในใจฉัน
ต่างคนก็ต่างรู้แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไรในความผูกพัน
และเพราะเหตุใดกันคนอย่างฉันจึงเข้าไม่ถึงซึ่งใจเธอ
ไม่ได้อยากโทษใคร..ที่เรื่องราวกลับกลายเป็นเช่นนี้
กว่าจะรู้ใจตัวเองดีทุกอย่างก็ดูเหมือนจะสายไปเสมอ
ฉันมันก็แค่คนอ่อนไหวที่ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของเธอ
อยู่กับภาพฝันที่พร่าเบลอจนปล่อยเธออยู่นอกสายตา
หน้าที่ของเธอจบสิ้นลงในวันที่มีใคร..อยู่ข้างข้างฉัน
แค่นี้เองใช่ไหม....นิยามความผูกพันที่เธอให้คุณค่า
แค่"ใคร"ที่เธอเชื่อว่าดีพอสำหรับฉันเดินผ่านเข้ามา
เธอก็วางฉันลงตรงหน้าแล้วแสดงทีท่าว่าไม่เหมือนเดิม
ถ้าจะมีใครเป็นคนผิด..คนคนนั้นก็ต้องเป็นฉัน
ที่ปล่อยใจให้ไหวหวั่นตั้งแต่มีใครอีกคนเข้ามาเพิ่ม
ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดว่าคนคุ้นเคยได้เปลี่ยนไปจากเดิม
ก็สมควรแล้วที่เธอจะซ้ำเติม..ด้วยการเอ่ยคำลา
เมื่อตัดสินใจแล้ว..คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งเอาไว้
คำพูดใดใดคงไม่มีความหมายพอให้ใครหันกลับมาหา
เพียง"เพื่อน"เท่านั้นฉันจะจดจำให้ซึ้งถึงวิญญาณ์
ปิดบันทึกอีกหน้าแต่นี้จะเหลือแค่คนแปลกหน้าสองคน
เก็บเอาทุกความหวังดีของเธอกลับไปเถอะนะ
ไม่จำเป็นต้องเสียสละเพื่อใช้กล่าวอ้างเป็นเหตุผล
เมื่อเลือกจะไปก็ไม่ต้องร่ำลาเพียงเพื่อรักษาน้ำใจใครอีกคน
ทำไมจะต้องหมองหม่น..ในเมื่อคนแพ้พ่าย..ไม่ใช่เธอ