รอเช้า

หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก

๑).
ที่รัก&
เดี๋ยวอีกสักเพียงครู่ก็ตรู่รุ่ง
กลิ่นดอกเช้าแสนหอมจะหอมฟุ้ง
ชโลมคุ้งขอบโลกมาโกรกเรือน
อีกเพียงมิกี่กะพริบของดวงดาว
ความชืดหนาวแสนมืดจะจืดเฝื่อน
เพื่อจะทอแสงรางขึ้นรางเลือน
แล้วแรเลื่อนไล่รางจนรางราง
แหละอีกมินานเลยจักเผยภาพ
อันอาบแสงพรายแดดสายพร่าง
ส่องฉาดสาดฉายทุกสายทาง
จัดจ้านสานสางขึ้นสางฟ้า
นี่คือเรือนสุดท้ายในชีวิต
หลังจากติดปีกบินทุกถิ่นท่า
ที่จะพักความหนักหน่วงของดวงตา
และดวงใจอ่อนล้านิรันดร์กาล
๒).
เคยไหม?.-ความมืดดำที่งำชีวิต
นั้นคลุ้มทิศครึ้มเหมือนมิเคลื่อนผ่าน
ท่วมท้นล้นทะลักจากจักรวาล
ขนาบกร้านขนานกร้าวทุกเท้าทาง
เคยไหย?-ดั่งดวงตานี้ฝ้าหม่น
มืดมนแล้วโลกที่โศกสร้าง
และยิ่งทุกขณะตานี้ฝ้าฟาง
ยิ่งเดินก้าวเท้าย่างบนทางรก
นั่นแหละ-ทุกโขดเขินฉันเดินมา
เหวชะโงกโตรกผาและป่าปรก
แต่ละหนแห่งเยือนเหมือนนรก
ให้ตื่นตกตระหนกขวัญและฝันร้าย
ฝันร้ายมาตลอดชีวิตการเดินทาง
ฝันระหว่างทางทอดตลอดสาย
นั่นแหละ-การกัดกรามสู้ความตาย
ที่ฉันบ่ายใบหน้าเข้าหามัน!
๓).
ดึกสงัดหนาวเทิ้มมาเติมดึก
สักเพียงพรึกเป็นเพื่อนก็เฝื่อนฝัน
ดวงตา-ชะตากุมด้วยกลุ่มควัน
ดวงใจจึงไข้ครั่นตะครอคลอ
มากอดเข่าร่ำไห้อยู่ดายเดียว
ในเรือนเปลี่ยวหนาวลมที่ห่มห่อ
กอดตนเองสะอื้นจนขื่นคอ
ถั่งทอน้ำตาจนพร่าพราย
สวยแท้ความเศร้าโศกของโลกระยำ
หวานล้ำความขมแค้นนับแสนสาย
หอมเหลือกลิ่นความเศร้าที่คาวคาย
โชคร้าย-ฉันยังมีซึ่งชีวิต!!
๔).
เธออยู่ ณ ที่ใดโลกใบนี้?
คุ้งฟ้าราตรีนี้มืดสนิท
ชโลมอาบฉาบโลกจนโชกทิศ
โซมมืดจนมืดมิดสนิทฟ้า
มืดมนจนมิเห็นสักเส้นแสง
ที่ดาวแต่งให้เห็นสักเส้นค่า
มืดมิดสนิทห้วงบดดวงตา
อันเฟือนฝ้าฝาดดวงของห้วงใจ
เธออยู่ที่ใด ณ โลกใบนี้?
ชีวิตที่ฉันเคย-เธอเคยไหม?
หนาวลมพรมระบัดที่กวัดไกว
นี้ชื้นไอหนาวเยือกสุดเฮือกแล้ว
เคยไหม?-ความเหน็บหนาวในชีวิต
ห่มเธออยู่แนบชิดทุกทิศแถว
เคยไหม?-หวังสักพราวดาวดวงแพรว
กลับดวงแก้วแวววับนั้นวับวาย
สวยแท้ความเศร้าโศกหนอโลกระยำ
หอมล้ำความขมแค้นนับแสนสาย
หยาดน้ำตารี่รุดเม็ดสุดท้าย
มือฉันป้ายพรายฝาด-แล้วปาดทิ้ง!
๕).
เมื่อใดจะทอแสงรางขึ้นรางเลือน
ยิ่งดูเหมือนดึกคล้อยยิ่งอ้อยอิ่ง
มีเพียงอายลมหนาวมากราวติง
ลั่นกริ่งกังสดาล ณ ชานเรือน
โอความมืดดำที่งำวิญญาณ
หนาวสะท้านสิ้นไร้สักใครเพื่อน
โอโขดเขินเนินเขาที่ก้าวเยือน
ยิ่งดูเหมือนนรกตามสุมอกมิวาย
สวยแท้ความเศร้าโศกอันโชกชุ่ม
ทุกเหลี่ยมมุมงามแท้-ความแพ้พ่าย
เสียงสะอื้นฟังสิ-จะอธิบาย
ชีวิตก่อนความตายจะกุมกำ
ฉันกอดเข่าร่ำไห้อยู่ดายเดียว
ขับเคี่ยวความเจ็บปวดที่หวดย่ำ
ในโลกหนาวชืดแสนมืดดำ
รอหอมล้ำแสนเศร้าที่เช้าปรุง
ที่รัก&
เดี๋ยวอีกสักเพียงครู่ก็ตรู่รุ่ง
เรือนจะไหม้ควันคลุ้มเป็นกลุ่มคลุ้ง
และศพสดสะดุ้งเมื่อถูกไฟ!
มันใกล้จะเช้าละยังหว่า  เฮ้อออออออออออออออออ