คนธรรมดา

วชรกานท์

ความกว้างใหญ่ ไหนกว้างเท่า มหาสมุทร
ความสูงสุด ไหนสูงเท่า เทียมชั้นฟ้า
เราเป็นแค่ สามัญชน คนธรรมดา
มิอาจเท่า เทียมฟ้า มหานที
จะร่ำรวย มากมาย หลายร้อยล้าน
ยังต้องการ อากาศ มิอาจหนี
อีกอาหาร ทานพออิ่ม เลี้ยงชีวี
เครื่องนุ่งห่ม พอมี ห่อหุ้มกาย
ที่อาศัย พอได้ หลบแดดฝน
ยาบำบัด ทุกข์ทน เจ็บป่วยไข้
มีคู่ครอง สืบพันธุ์ มิเดียวดาย
ทั้งบุตรชาย ธิดา มาสืบวงศ์
แต่มนุษย์ มิหยุด เพียงพื้นฐาน
ยังต้องการ สูงขึ้นไป ให้ใหลหลง
ความปลอดภัย ในชีวิต จิตบรรจง
ความมั่นคง เศรษฐกิจ คิดยั่งยืน
อันมนุษย์ เป็นชาติ สัตว์สังคม
การสร้างเกียรติ ความนิยม ยากจะฝืน
คบเพื่อนพ้อง น้องพี่ มีวันคืน
เริงระรื่น ดื่นดึก มิตรึกตรอง
วัยเลยล่วง เริ่มเบื่อหน่าย พากายห่าง
ยิ่งปล่าวเปลี่ยว อ้างว้าง คลายหม่นหมอง
ความสุนทรีย์ อิ่มใจ ได้เรืองรอง
มีมุมมอง ต่างไป ในสังคม
หาวิเวก ปรัชญา มาเคียงเปรียบ
ความรู้เทียบ ประสบการณ์ ที่สั่งสม
เอกัตตา หาที่สุด ไว้ชื่นชม
วันสิ้นลม เหลือสิ่งใด ให้อนุชน
จากสามัญ ผันไป ได้สูงสุด
เหนือมนุษย์ ทั่วไป ในแห่งหน
วันสุดท้าย ไม้ใกล้ฝั่ง ริมวังวน
เหลือแค่คน  ธรรมดา เยี่ยงสามัญ