คิดเสียว่าเป็นเวรกรรม

    วัวลืมตีนคนโบราณท่านกล่าวไว้
ถ้าเมื่อใด ได้มา จงหย่าหลง
อย่าลืมถิ่นกำเนิดเกิดเป็นคน
คิดว่าตนยิ่งใหญ่เหนื่อใครๆ
   หากลืมสิ้นแม้ถิ่นกำเนิดแล้ว
ไม่คาดแคล้วจะวิบัติเป็นไหนๆ
จะเป็นเพียงเถ่าถ่านในกองไฟ
ไม่มีค่าอะไรให้จดจำ
คนบางคนลืมว่าตนเคยลำบาก
จ้องสร้างฉากบังหน้าอันเลิศล้ำ
ทำให้ดูมีค่าดั่งทองคำ
กำเอ๋ยกรรม ลืมค่าความเป็นคน
ลืมหมดสิ้นสัญญาที่ว่าไว้
ความไว้ใจที่ให้ไปไม่มีผล
ช่วยทุกอย่าง ให้ทุกอย่าง อย่างอดทน
ช่วยให้คน คนหนึ่ง จนได้ดี
   ช่างเขาเถอะคิดเสียว่าเป็นเวณกรรม
ใครกระทำอย่างไรจะเกิดผล
เวณกรรมนั้นติดจรวด ตามตัวตน
ให้ทุกคนชดใช้กรรมที่ทำมา
เรามีบุญร่วมกันเพียงเท่านี้
ได้แค่นี้ก็ดีเป็นหนักหนา
เมื่อหมดบุญหมดเวรกรรมที่ทำมา
ต้องจากลา เสมือนว่า ทางใครทางมัน....