....กวีศรีแผ่นดิน

๏ เมื่อน้ำค้างใบไผ่วาวไหววับ
สะท้อนกับแสงอรุณรัศมี
ลมระรวยชวยกลิ่นสุมาลี
ไก่แก้วขันกระชั้นที่ท้องทุ่งนา
จาบกระจิบลิบลิ่วแถบทิวเมฆ
ดั่งปลุกเสกโสตสวรรค์หลั่นสู่หล้า
ในหมู่มวลแมกไม้ไกลสายตา
ยังหลามล้นต้นกล้ากลอนกวี
ไม่เด่นดังอย่างใครในเมืองหลวง
ไม่โชติช่วงด้วยปัญญา-สง่าศรี
ไม่ลิงโลด,โดดเด่น,เล่นวจี
ไม่พอที่จะต่อขานกานท์กลอนไกล
แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยดวงใจรัก
แม้ไร้ศักดากวีที่ยิ่งใหญ่
ก็จดจารผ่านขั้วของหัวใจ
ให้จารึกผนึกไว้คล้ายคล้ายกัน
เส้นดินสอจ่อจรดจดอักษร
เป็นงานกลอนค่าน้อยค่อยสร้างสรรค์
ไม่น้อย-ใหญ่ ไม่ด้อย-เด่น เป็นสำคัญ
เฉกเช่นนั้นย่อมกวีศรีแผ่นดิน ฯะ

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

"เพชรสังคีต" 3 ก.ย. 2552 13:04 น. - ID 128877

2237

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/128877 ที่มา: \"เพชรสังคีต\"

comments powered by Disqus

โคลอน

5 กันยายน 2552 10:56 น. - comment id 993692

ศกุนตลา

3 กันยายน 2552 13:19 น. - comment id 1035226

ไพเราะเพราะพริ้งมากค่ะ
เก่งจริง ๆ ขอชมเชยค่ะ...

แก้วประภัสสร

3 กันยายน 2552 20:54 น. - comment id 1035403


แบมเองก็เขียนทุกบทออกมาจากใจค่ะ
เขียนเพราะความรัก รักที่จะเชียน
แม้จะไม่ใช่อ่อนพลิ้วเช่นกวีที่ชำนาญ

กวีน้อยเจ้าสำราญครับ

3 กันยายน 2552 21:28 น. - comment id 1035416

ผมจะลองทำตาม คำแนะนำ ของพี่ นะครับ

ขอบคุณนะครับ ที่แนะนำ ผมอีกที

พี่ก็เป็นอีกคนหนึ่ง ที่ผมประทับใจในผลงาน เช่นกัน ครับ

แมวเหลือง

4 กันยายน 2552 01:17 น. - comment id 1035491
```
จริงแท้แน่นอนครับ
```
ช่ออักษราลี

4 กันยายน 2552 05:48 น. - comment id 1035499
```
ยอดเยี่ยมเหมือนเดิมนะจ๊ะ
```