ระโอดโอยโหยครวญดั่งตรวนตรึง ตอกติดขึงกลางใจให้ห่วงหา ร้างร้างห่างไปลับตา แต่เหมือนว่ายังอยู่เป็นชู้ใจ วันวานว่าหวานปานน้ำผึ้ง รำพึงรำพันสั่นไหว กอดเก็บเจ็บช้ำแต่ห่วงใย ใช่ฝันไกลให้เธอตริตรอง รู้เขตเส้นกั้นกันถลำ ไม่อยากล้ำแต่ใจไม่สนอง จึงเจ็บจึงช้ำจำจอง ร่ำร้องคร่ำครวญจวนวางวาย ลมลมแล้งแล้งฝันเรื่อยเรื่อย เย็นเฉื่อยฉ่ำชื่นรื่นร่าย เฝ้าฝันวันคืนกลืนกลบกาย จะได้ตายซบตักของเธอ