21 มิถุนายน 2550 03:18 น.
กันเอง
ผมรักสาวแก่ จริงแท้มิได้โกหก
ยอมตกนรก หากว่ามิใช่ความจริง
ผมรักสาวแก่ รักแท้นะแม่ยอดหญิง
รับรองมิได้แอบอิง ทุกสิ่งล้วนมาจากใจ
สาวแก่ของผม ขอชมว่าเธอสวยสด
ไม่ได้พูดปด แต่พูดด้วยใจของชาย
ผู้สาวรุ่นใหม่ ส่งยิ้มให้ผมมากมาย
เด็กน้อยมีตัวเลือกหลาย แต่ใจผมไม่สบตา
ผมรักสาวแก่ รักแท้รักเธอที่สุด
อย่าเป็นรักคุด กั้นรักสองเราเลยหนา
สาวแก่คนงาม ขอถามจากใจกานดา
สาวแก่พร้อมแล้วหรือว่า พร้อมที่จะมีคู่ใจ
ผมรักสาวแก่ รักแท้มิได้พูดปด
มอบรักให้หมด รักแท้สาวแก่หน้าใส
ผมรักสาวแก่ รักแท้รักเจ้ากว่าใคร
สาวแก่อย่าหนีฉันไป สร้างใจให้รักนิรันดร์
14 มิถุนายน 2550 05:50 น.
กันเอง
พฤหัสบดีวันนี้มีสร้างเสริม
พฤหัสบดีวันนี้เพิ่มการสร้างสรรค์
พฤหัสบดีวันนี้ไหว้ครูกัน
พฤหัสบดีคือวันบูชาครู
ไหว้ครูผู้สร้างทางความคิด
ไหว้ครูผู้สร้างจิตวิญญาณหรู
ไหว้ครูผู้สร้างศิษย์อย่างเชิดชู
ไหว้ครูผู้หยั่งรู้จินตนาการ
ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองผองครูข้า
ขอเทพไท้จงรักษาทุกสถาน
ขออายุครูจงมั่นคงและยืนนาน
ขอเทวดาและบริวารช่วยคุ้มภัย
หญ้าแพรกอ่อนน้อมพร้อมรับรู้
ดอกมะเขือบานชูด้วยอ่อนไหว
ข้าวตอกกระจายสู่ดินแดนไกล
เทียนส่องสว่างไสวสร้างแผ่นดิน
8 มิถุนายน 2550 11:06 น.
กันเอง
"เขียว" ไร้อาหารทานวันนี้
เพื่อนพ้องน้องพี่ต่างอิ่มหนำ
"เขียว" ต้องทนทุกข์ตกระกำ
ใครเป็นคนทำเธอช้ำใจ
พ่อตายพรากหนีห่างจากบ้าน
ในวันงานประเพณีที่ยิ่งใหญ่
งานนั้นหรือคืองานบุญบั้งไฟ
ระเบิดจัญบั้งไรฆ่าพ่อเธอ
ประเพณีมีเดิมพันเป็นชีวิต
ไมอยากคิดไปไกลแต่ใจเผลอ
ก็คนทีบั้งไฟระเบิดเจอ
สมองโดนจังเบ้อกระจุยกระจาย
ณ วันนี้ "เขียว" เดียวดายนัก
ขาดที่พึ่งไร้ที่พักเธอใจหาย
มีเพียงรอว่าหวังยังมิตาย
มีเพียงกายเป็นเพื่อนเตือนคิดตน
2 มิถุนายน 2550 05:29 น.
กันเอง
อาทิตย์เช้าเมฆหม่นคนลุกตื่น
ผ่านพ้นคืนอันเงียบเหงาเช้าหลอกหลอน
มีความคิดที่คุกคามยามหลับนอน
มีบทละครน้ำเน่าเมื่อเช้านี้
ตื่นจากฝันในวันฟ้าสีหม่น
ละอองฝนโรยมาฟ้าเปลี่ยนสี
แสงอาทิตย์เจือจางบางนาที
เช้าวันนี้ยังหม่นบนคิดเดิม
แสงอาทิย์ทะลุเมฆเฉกคมดาบ
ประกายวาบฝ่าละอองฝนตนคิดเสริม
ประกายรุ้งน้อยนิดตามติดเติม
วิหคเริ่มเดินทางระหว่างใจ
โบยบินไปปลายทางระหว่างฟ้า
ความคิดคนจะมีค่ากว่าไฉน
ก็ในเมื่อสิ่งเร้าเราคิดไป
มันเกินไกลกว่ารอยเท้าจะก้าวทัน
22 ตุลาคม 2549 03:01 น.
กันเอง
น้องลอยกระทงปลงใจตัดชายคนหนึ่ง
ผู้ชายคนซึ่งทำน้องหม่นหมองหัวใจ
ผู้ชายคนนั้นรักกันมานานกว่าใคร
อยู่อยู่ก็มาแปรไปหัวใจชายไม่แน่นอน
น้องนี้เจ็บปวดอยากบวชแต่ยังไม่กล้า
กลัวแม่ท่านด่าคำนึงในคำแม่สอน
น้องหลงฮักอ้ายใจชายบ่เคยออนซอน
ทุกคืนสวดมนต์ก่อนนอนอ้อนวอนให้รักกลับมา
ดึงอ้ายไม่อยู่น้องรู้ว่าไม่สำเร็จ
แม่บอกให้เข็ดแต่น้องก็ยังใฝ่หา
เอ่ยตัดใจฮักบอกฝากกับแม่คงคา
ปล่อยฮักอ้ายไปแล้วหนาน้ำตาน้องเต็มกระทง
น้องลอยกระทงปลงใจว่าไม่มีอ้าย
ไร้ซึ่งความหมายฮักเฮาน้องขอลืมหลง
ปล่อยให้อ้ายไปปล่อยไปกับกระทง
ฮักลวงของอ้ายน้องปลงจมลงไปกลับสายน้ำ
หน้าส่วนตัว
4015
