4 ตุลาคม 2547 16:25 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
แสนคิดถึง... คนอยู่ไกล... อยู่ไหนหนา...
อยู่ปลายฟ้า... มหาสมุทร... สุดแผ่นดิน...
แค่ไม่พบ... หวานใจ... ใครเศร้าหมอง...
เธออยู่ดี... มีสุข... หรือทุกข์ทน...
แม้ใจฉัน... อยากอยู่ใกล้... อยากตามหา...
ไม่พบพา... แม้เพียง... ในเสี้ยวฝัน...
หรือเพราะกรรม... ทำไว้... ให้ต้องพราก...
แสนอนาถ... ใจหนอ... คอยห่วงหา...
รู้ทั้งรู้... รู้แก่ใจ... ไม่คู่ควร...
แต่ใจเอ๋ย... ใจเรา... ยังเฝ้าคอย...
ขออำนาจ... คุณพระ... สิ่งศักดิ์สิทธิ์...
คุ้มครองเธอ... สุดที่รัก... เฝ้ารักษา...
ให้ปลอดภัย... จากสิ่งพาล... ไม่นำพา...
ให้มีสุข... ทุก ๆ ครา... ในชีวี...
9 กันยายน 2547 12:21 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
บนเส้นทางของชีวิตมีจุดหมาย
สุดปลายทางแห่งชีวิตที่คิดถึง
มีเส้นทางหลากหลายให้เลือกเดิน
ประตูซึ่งทุกคนหวังและตั้งใจ
แต่จะมีสักกี่คนได้พานพบ
เส้นทางฝันบรรจบทุกคนได้
ทั้งคนต่างวาระต่างก้าวไป
สิ่งหวังไว้แต่ละคนแตกต่างกัน
พรหมลิขิตท่านขีดเขียนหรือกำหนด
หนทางคดและลดเลี้ยวเที่ยวหาฝัน
ต่างมุ่งหน้าก้าวเดินไปตามทางกัน
ต่างไม่เคยลืมปันน้ำใจให้เพื่อนกัน
เอ่อ น้ำใจเราเป็นจอกเหล้า
เอาไปก่อนได้ไหม แก้ขวยเขิน
บางทีอาจกระฉอก หกกระเดิน
เอาไปเหอะนะ อย่าเมินหนี อย่าลี้กัน
เอ่อ น้ำใจจากคนแปลกหน้า
ทำให้เธอเหว่ว้าน้อยลงได้ไหมนั่น
น้ำใจจากคนสิ้นคิด มีสิทธิ์ไหม ให้ความผูกพัน
รับฉันไว้เป็นเพื่อนน้ำใจสักคนได้ไหม.. เธอ
2 กันยายน 2547 12:26 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
เพียงวันแรกที่เธอผ่านเข้ามาในชีวิตฉัน
เพียงแค่ถ้อยคำที่บ่งบอกถึงความจริงใจที่มีให้
แม้เป็นเพียงตัวอักษรที่ผ่านมาตามสายไซเบอร์
แต่ฉันกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง
อย่างที่ไม่เคยรู้สึกหรือสัมผัสได้จากใครมาก่อน
แปลกนะ...แปลกจัง...แปลกกับความรู้สึกที่ฉันรับรู้ได้
ต่อเมื่อกาลและเวลาที่ผ่านไปเนินนาน
ความรู้สึกที่เคยสัมผัสได้ ไม่เคยหายไปจากความทรงจำ
เพียงแค่ค่อย ๆ เลือนลางจางลงไปทุกที่
คงเหลือสายใยบาง ๆ ที่แทบมองไม่เห็น
แต่ไม่หมดไปจากใจ...สักที
25 สิงหาคม 2547 12:48 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
ชีวิตคนเราเกิดมา มีความทรงจำต่าง ๆมากมาย
ทั้งความทรงจำที่เป็น สุข ทุกข์ เศร้า เหงา มากมาย
ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งนานเท่าไร ความทรงจำก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น
จนบางครั้งที่ ที่เก็บ ความทรงจำเต็ม ไม่สามารถจะเก็บได้อีก
คงต้องทิ้งไปบ้างเพื่อให้พื้นที่เหลือว่างพอ ที่จะเพิ่มความทรงจำใหม่ ๆ
ที่เราต้องเจออีกมากมายตราบเท่าที่ชีวิตมีอยู่
เลือกเถิดนะ...เลือกเก็บความทรงจำที่ดี ๆ ไว้
เพื่อเป็นกำลังใจในการที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
เป็นพลังในการที่จะก้าวต่อไปเพื่อสร้างสรรสิ่ง ดี ๆ
คนเราเก็บความทรงจำไว้ที่ไหนนะ
ธรรมชาติของร่างกายมักจะกำหนดเก็บที่สมอง
หลายคนคงเก็บไว้ที่ก้อนเนื้อเล็กขนาดเท่ากำปั่น
หรือบางคนอาจจะเลือกเก็บไว้ในที่ต่าง ๆ อย่างเปรียบเทียบ
และสุดท้ายปลดปล่อยความทรงจำไปกับกายที่ไร้วิญญา
16 สิงหาคม 2547 15:34 น.
กิ่งอ้อกะกดไผ่
ฉันได้รู้เรื่องราวของเธอ
เขาบอกฉันว่า..เขาพบเธอ
แล้ว..เขามีใจ
เธอดูอ่อนไหว
เขาบอกฉันว่าเขารักเธอ
เขาถ่ายทอดเรื่องราวของเธอ
ว่า..เธอมีใจ
และเขาอ่อนไหว
ตื่นตอนเช้าก็ได้พบเห็น คล้ายเป็นอย่างคนคุ้นเคย
ตกตอนสาย ก็มีดอกไม้ ซักวัน...ไม่เคยละเลย
มอบคำที่แสนหวาน ทุกกาลผ่านมา.จนวันนี้
คล้ายๆ คุ้นๆ
ลุ้นๆ เรื่องราวของเธอ
คล้ายๆ เคยเผลอ
รักเธอจนห้ามไม่ทัน
แต่พอเลยวันมีดอกไม้ไป
และเมื่อใจฉันห้ามไม่ทัน
เธอก็ลาไป
เธอก็จากลา
หน้าส่วนตัว
1008
