ฉันเห็นรวงข้าวร้องไห้ โดย กุหลาบน้ำเงิน กลอนบทนี้ เกิดขึ้นมา เพราะผู้เขียนเกิดคำถามว่า ทำไมชาวนาไทยถึงยากจน? เเละคำตอบของคนทั่วไปคือ เพราะชาวนาไทยใช้เงินไม่เป็น ใช้เงินโง่เอง... ผู้เขียนได้ใช้เวลาราว 3 เดือนในการค้นหาคำตอบของคำถามพวกนี้ เเละพบคำตอบที่น่าสะเทือนใจว่า... ชาวนาไทยยากจน...เพราะ 'เรา' นั่นเองพิศเพียงจันทร์หม่นเศร้า หทัย ลอยเลื่อนลาอาลัย ผ่านฟ้า วิเวกแว่วสงัดไพร ไหวหวั่น พลางทอดถอนฤดีล้า ซ่อนน้ำตานอง ยอดรวงทองสั่นพลิ้ว เอนไหว แปรชีพชาวนาไทย เปลี่ยนสิ้น ชีวิตแบบเดิมใด จำจาก ทิ้งเอย ฝืนร่างทนแดดิ้น ‘รับจ้าง...ทำนา’ พิศผืนทอง มองผืนนา น่าปลาบปลื้ม ดูด่ำดื่ม ดุจแดนสรวง รวงข้าวไสว อร่ามเหลือง เรืองรองลิ่ว ทิวทุ่งไกล งามจับใจ ในเขตคาม ยามลมโปรย หากพลิกกลับ ลับหลังภาพ...ภาพรันทด ใครหลังขด อดงานทน จนระโหย ใครเหนื่อยล้า ท้าแสงแดด แผดร้อนโชย ปาดเหงื่อโกย โรยชีพพลี ที่ผืนนา ยากหนักหนา กว่าจะเห็น เป็นรวงข้าว จำปวดร้าว เฝ้าตรำตราก หลากปัญหา แล้วเรายื่น คืนสิ่งใดให้ชาวนา ...กดราคา มอบน้ำตา... ความดูแคลน สันหลังชาติ พินาศร่อน กร่อนพังพ่าย ร่างผอมผ่าย ร่ายระทม ตรมสุดแสน หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดิน ถิ่นข้นแค้น ทั้งขาแขน แกนกายล้า พร่าน้ำตา ข้าวทุกคำ กำซาบใจ ใครขมขื่น เรายิ้มรื่น ใครขืนข่ม ระทมหนา เราอิ่มข้าว แล้วเฝ้าย่ำ ซ้ำชาวนา คือที่มา ความชาชิน ถิ่นนาไทย ตะวันแผด แดดหมองมัว ทั่วทุ่งท้อง สกุณร้อง ท่องบรรเลง เพลงพลิ้วไหว สายลมเรื่อย เฉื่อยเมฆน้อย ลอยคล้อยไป... ที่นี่ไง...ใครอีกคน ก่นน้ำตา ณ วันนี้... ตามผืนนาหลายผืน จึงแลเห็นแสงไฟนีออนวับๆตามท้องทุ่งนา ‘ผู้รับจ้างทำนา’ หลายคนยังคงทำอาชีพของตนไปหามค่ำหามรุ่งเพื่อเก็บเกี่ยวทรัพย์ ในความเร่งรีบปลูกข้าวทั้งวันทั้งคืน ‘ผืนดิน’ ถูกบังคับให้ผลิตรวงข้าวออกมาอย่างซ้ำซากซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเสื่อมโทรม หน้าดินถูกรถไถทำลาย อากาศเป็นมลพิษเพราะยาฆ่าแมลง ข้าวพันธุ์ใหม่ที่ให้ผลผลิตดีกว่าเติบโตเต็มท้องทุ่ง ในขณะที่ข้าวพื้นเมืองพันธุ์เก่าค่อยๆเลือนหายสูญพันธุ์ไป ความสัมพันธ์ ประเพณี วิถีชีวิตและภูมิปัญญาดั้งเดิมของชาวนา...จางหายเลือนลับ โดย กุหลาบน้ำเงิน
"เพลงใบไม้" นามปากกา กุหลาบน้ำเงิน ขออุทิศแด่ ใบไม้ที่ร่วงโรยใบนั้นใบไม้น้อยลอยเคว้งคว้างกลางลมแผ่ว
ส่งเสียงแว่วเวิ้งว้างบนทางหนาว
ให้โศกเหงาเศร้าช้ำน้ำตาพราว
ใบนั้นราวจะลาร่างระโรยไกล
ผ่านสายลมพรมพร่างทางหนาวเหน็บ
ร่ำร้าวเจ็บครวญคร่ำน้ำตาไหล
เพลงใบไม้คล้ายขานเสียงเพรียกหาใคร
เฝ้าโหยไห้ใจร้าวร่ำร้องไป
ใบไม้น้อยลอยพลิ้วลิ่วลมอ่อน
ค่อยปลิวว่อนร่อนระลมที่ลู่ไหว
ส่งสำเนียงเสียงบรรเลงเป็นเพลงไพร
แล้วใบไม้ก็ทิ้งร่าง...ร่วงลงดิน
หน้าส่วนตัว
1561
