@ เจ้าพุ่มไม้ กอน้อย กลางเมืองใหญ่ แผ่กิ่งใบ สะบัดพลิ้ว เป็นทิวแถว ป่าคอนกรีต แผ่พันธุ์ กั้นเป็นแนว อิสระภาพ สิ้นแล้ว ลำเนาไพร @ ต่อแต่นี้ นกน้อย เคยคอยรัก ส่งเสียงทัก ก้องฟ้า น่าสดใส สร้างรังรัก งามหรู คู่หวานใจ คงถอยลด หมดไป ไม่หวนคืน @ ถิ่นของเจ้า คงเหลือ เพียงเนื้อน้อย ถูกเรียงร้อย ข้างมรรคา น่าแตกตื่น อย่าได้หวัง แผ่กิ่งก้าน ให้หวานชื่น หากฝ่าฝืน ถูกดัด และตัดทอน.
หน้าส่วนตัว
1057
