19 กันยายน 2550 19:40 น.
คนของสายลม
แม้ว่าเราจะเลิกกันไป. . . . .
ฉันก็จะไม่ลืมเธอไปตลอดชีวิตนี้
เหมือนรองเท้าเก่าๆ ที่เคยใส่แล้วนุ่มดี
เก็บเอาไว้ข้างคู่ใหม่ที่มีคงไม่เป็นไร
ความปวดร้าวที่เธอเคยสร้างเอาไว้
คืนให้เธอไปไม่แค้นเคืองสักหน
ต่อให้มีใครดีกว่าเธออีกกี่ร้อยคน
ภาพของเธอจะไม่ผ่านพ้นไปจากใจ. . .
ยามไม่สบายเธอเคยดูแลเอาใจใส่
ตอนนี้แม้เป็นไข้ ฉันยังเผลอเรียกหา
อาจมีบ้างที่เหว่ว้า. .อาจมีบ้างที่น้ำตา
ย้อนกลับมา. . .เวลาคิดถึงเธอ. . . . .
พื้นที่ของฉันมีเพียงสิ่งที่ดีของเธอ
ฉันยังจำได้เสมอ. .รอยยิ้มของเธอวันนั้น
แม้ว่าใครจะเดินก่อนคนที่เดินตามหลังกัน
จะได้รับอุ้มมืออบอุ่นนั้น. . .ยื่นให้คอยจูง
เราจากกันด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง
แม้วันผ่านภาพเธอจะยังเลือนลางแค่ไหน
รอบตัวฉันยังรู้สึกว่าเคยมีสองแขนของใคร
เคยโอบกอดเอาไว้ด้วยความรักจากหัวใจ
. . . . .ที่รักจริง. . . . .
13 กันยายน 2550 23:44 น.
คนของสายลม
ถ้าคำว่า "รัก" ไม่ได้หมายถึง "ความรัก"
ถ้าเราไม่เคยรู้จัก ภาษารักที่บัญญัติเอาไว้
มีถ้อยคำไหนไม๊. . .ที่จะสื่อความหมายในใจ
ได้ดีและยิ่งใหญ่เท่าภาษาใด ใด . . . ที่ใช้กัน
ถ้าฉันไม่อาจหาคำไหนที่ใกล้เคียงกันได้
ฉันก็ขอกอดเธอไว้แนบกาย. . . .อย่างนี้
ให้ภาษากาย เป็นภาษารัก แทนทุกความรู้สึกที่มี
แค่สบตากันเนิ่นนานอย่างวันนี้. . . .ก็พอ
การแสดงออกของใครๆ อาจจะแตกต่างกัน
การสื่อความหมายของฉัน. .ก็เรียบง่ายสั้นๆ แบบนี้
ภาษารักไม่ได้สำคัญเท่าความผูกพันที่มี. . . .
แค่อยากให้รู้ว่า ที่เรากอดกันอย่างตอนนี้
. . . . .ก็รู้สึกดีกว่าร้อยพันคำ
13 กันยายน 2550 01:52 น.
คนของสายลม
ฉันเคยรักใครมากเท่านี้. . .ก็เปล่า
ฉันเคยเศร้า เคยอ่อนไหว. . .ก็ไม่ใช่
เรื่องรักคนมีเจ้าของหรือ. . .ยิ่งห่างไกล
แต่เวลาก็พาให้คนเปลี่ยนใจไปได้จริง
วันนี้. . .รักเธอมากอย่างที่ไม่เคยรักใคร
วันนี้. . .ทั้งอ่อนไหว ปวดร้าว และสับสน
รู้ทั้งรู้ว่าเธอมีเขาอยู่ก่อนแล้วทั้งคน
แต่ความรู้สึกที่มีมันมากล้น. .เกินจะฝืนทนต่อไป
บางครั้งถามตัวเองว่าทำอะไรผิด. . .
ชีวิตแบบนี้หรือ ที่ถูกลิขิตเอาไว้
รักคนมีเจ้าของ และรักเขาจนหมดใจ
สุดท้ายจะเหลืออะไรนอกจากเศษใจร้าวไหวของเรา
พยายามแล้วจริง จริง ที่จะไม่รัก
ทำยังไงก็หัก ก็ห้ามใจไม่ไหว
รู้ดีว่าความฝัน ก็เป็นได้แค่ความฝันตลอดไป
แต่จะอยู่ยังไง. . .ถ้าแม้แต่ความฝัน
"ยังอยู่ใกล้เธอไม่ได้ล่ะ. .คนดี"
8 กันยายน 2550 14:05 น.
คนของสายลม
ฉันก็แค่ผู้หญิงนิสัยเสีย. . .
พูดอะไร. .ไม่เคลียร์ ไม่คิด
บ่อยครั้งที่พาล บ่อยครั้งที่หงุดหงิด
แต่เวลาทำผิดก็รู้จักคิดและขอโทษเธอ
ฉันก็แค่ผู้หญิงขี้เหงา. . .
ที่ใครๆ อาจไม่เข้าใจสักเท่าไหร่
แต่รู้ไว้นะ. . .ฉันไม่เคยเผลอคิดถึงใคร
คนอย่างฉัน. .รักคนไหน ก็รักจริง
เธอจะเบื่อฉันวันไหนก็ไม่รู้
นับวันยิ่งดื้อ นับวันยิ่งดูไม่อ่อนหวาน
ฉันก็เป็นแบบนี้ แก่นๆ ซนๆไม่เคยอาศัยน้ำตาล
ความรักของฉันอาจจะไม่หวาน แต่รับรองว่า
"รักแล้ว. .รักนาน นาน กว่าใคร"
6 กันยายน 2550 00:12 น.
คนของสายลม
แก้วน้ำของเธอยังวางอยู่ที่เก่า. . . . .
เหมือนกับฉันที่ยังเจ้าน้ำตาอ่อนไหว
หลังจากที่ใครคนหนึ่งเข้ามาชีวิตก็เปลี่ยนไป
สิ่งที่หลงเหลือไว้ให้คือร่องรอยและ. . .น้ำตา
หมอนที่เคยอิงแอบพิงกันยังอยู่
อะไรที่เป็นคู่ก็ยังคงอยู่ตรงนั้น
รองเท้า หมอนข้าง แปรงสีฟัน. . .
ทุกอย่างยังเป็นคู่กันยกเว้นเพียงฉันและเธอ
บอกตัวเองว่าต่อไปนี้จะอยู่อย่างไร
คำตอบที่ได้คืออยู่ไปวัน วัน แบบนี้
หลายคนบอกว่าเวลาจะช่วยรักษาแผลที่มี
ไม่รู้ว่าเวลาจะช่วยคน คน นี้ เมื่อไหร่?
คงอีกนานกว่าความปวดร้าวจะเบาบางลง
เมื่อความเข้มแข็งบั่นทอนลงเต็มที่. . . . .
คาถาบทเดียวที่ปลอบตัวเองคือ..ไม่เป็นไรคนดี
ต้องผ่านมันไปให้ได้แม้ว่าวันนี้. . . . .
"แทบขาดใจ"
หน้าส่วนตัว
907
