28 ธันวาคม 2547 17:10 น.
คนไร้ถิ่น
เดือน...สองเดือน...สามเดือน...เธอนั่งมองปฏิทินที่เธอมักจะทำเครื่องหมายไว้เวลาที่เธอเจอเขา...นี่มันผ่านไปสามเดือนแล้วเหรอที่เธอและเขาไม่ได้คุยกันเลย..."เฮ้ยทำไมแกไม่เอารูปมันออกไปสักทีวะ" เพื่อนของเธอทักเมื่อเห็นเธอนั่งจ้องรูปที่ติดอยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ
"ก็จะได้เอาไว้ตอกย้ำใจไง...เวลาเจอหน้ากันอีกจะได้ทำหน้าได้ถูก...ไม่ต้องหลบหน้า" เธอคิดอย่างที่พูดจริงๆเหรอ...ไม่หรอกที่จริงเธอยังคิดถึงเวลาที่เธออยู่กับเขาอยู่ตลอด แต่บางทีเธอก็มักจะนั่งนึกหาเหตุผลว่าทำไมเธอไม่ลืมเขาสักที...คำตอบที่เธอได้ก็คือ "ตัวเธอมันเข้มแข็งเกินไป ทำไมเธอไม่ร้องไห้ออกมา บางทีการที่เธอไม่ยอมให้ใจเธอเองได้ร้องไห้บ้างมันอาจเป็นการกักขังให้ตัวเธอเองจมอยู่กับความเจ็บปวดนั้นก็ได้"
เธอถามข่าวคราวของเขาเหมือนเดิม จากน้องที่เรียนคณะเดียวกันกับเขา "เห็นเขาบ้างมั้ย"..."เห็นกับแฟนบ่อยๆที่คณะนั่นแหละ"นั่นคือคำตอบที่เธอได้
"ฮึๆ" รู้ทั้งรู้แล้วเธอจะถามเพื่ออะไรนะ...
ค่ำวันออกพรรษา...เสียงโทรศัพท์ห้องดังขึ้น ที่หน้าจอโทรศัพท์โชว์ว่าเป็นห้อง 22*...นั่นมันห้องเขานี่นา...หรือเขาจะโทรมา...เธอรับโทรศัพท์แล้วก็พบว่าเสียงจากปลายสายเป็นเสียงของเพื่อนเขา...คนเดียวกับคนที่โทรมาบอกเธอว่าเขาออกไปกินข้าวกับสาวเมื่อครั้งนั้น...+-+
"ฮัลโล...ขอสายเจ๊...ครับ"
"พูดอยู่ นั่นเพื่อนเขาเหรอ"
"ครับ บริษัทแกรมมี่ครับ...วันนี้ไม่ออกไปดูไหลเรือไฟเหรอครับ"
"จะให้ออกไปกับใครล่ะ"
"ก็ไอ้...ไง โทรให้มันมารับสิ" นี่เพื่อนเขาจะพูดอย่างนี้เพื่ออะไรกันนะในเมื่อคราวที่แล้วก็โทรมาบอกเองว่าเขาไปมีคนใหม่แล้ว...เธอได้แต่คิด
"จะโทรได้ไงเล่า..เค้าก็ไปกับหวานใจเค้าน่ะสิ"...เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงแกมหยอก
"อ้าวรู้แล้วเหรอ...เห็นมั้ยบอกแล้วว่าไม่ได้โกหก"..."ทำไมเสียงยังร่าเริงอยู่น่ะ" เพื่อนของเขาบอกกับเธอ
"อะไรนะ?" เธอถามกลับเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายที่เพื่อนเขาพูด
"ปล่าวๆ แค่นี้ก่อนนะเจ๊ผมต้องไปทำงานต่อ" เพื่อนเขาตัดบทแล้ววางโทรศัพท์ไป
หลังจากวางสายจากเพื่อนของเขาเธอได้แต่มานั่งคิดว่าเพื่อนเขาต้องการอะไรกันนะ...เขาเลิกกับคนนั้นแล้วอยากจะกลับมาเหรอจึงให้เพื่อนโทรมา...เอ...
แต่ว่าเพื่อนเขาคนนี้ชอบเธออยู่เหมือนกันนี่...เธอคิดไปเรื่อยเปื่อย...แต่ไม่หรอกนะเธอจะไม่โทรไปหาเขาอีกหรอก...เธอต้องพยายามทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถึงเธอจะเลิกกับเขาแต่เธอก็ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับเขาอยู่นะ เพื่อนที่ยังเป็นห่วง เพื่อนที่ยังคุยกันได้ทุกเรื่องเหมือนเดิม เธอคิดว่าถ้าเขามีเรื่องที่เห็นว่าเธอน่าจะเป็นคนที่ช่วยเขาหาทางออกได้เขาก็คงงจะโทรมาหาเธอเอง...แต่ทำไมเขาหายไปนานอย่างนี้นะ...T-T
เธอเดินผ่านคณะเขาบ่อยมาก...เพราะมันเป็นทางผ่านไปคณะของเธอ...แต่เธอไม่เคยเจอเขาเลย...ไม่สิเจอ...แต่เธอทำเหมือนไม่เห็น
มีครั้งหนึ่งที่เธอเป็นฝ่ายเห็นเขาก่อน เธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แต่ทางเดินมันบังคับให้ต้องเดินสวนทางกัน เธอไม่รู้จะทำอย่างไร แล้วดันหันไปสบตากับเขาพอดี เขาเป็นฝ่ายยิ้มให้เธอก่อน...เธอยิ้มตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้แล้วรีบเดินจากมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ...นั่นเป็นครั้งแรกที่ต้องเผชิญหน้ากันในรอบหลายเดือนหลังจากที่เขาและเธอเลิกติดต่อกัน...ทำไมเขายังยิ้มได้เหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ...แต่เธอคิดว่ามันก็ดีแล้วอย่างน้อยก็ดีกับเธอที่คงจะทำตัวเหมือนเดิมได้สักที...เหมือนเพื่อนเขา...แค่เพื่อน...แค่ยิ้มให้เพื่อน...
วันลอยกระทง...เธอต้องทำซุ้มเกมส์ของชมรม แต่ซุ้มดันไปติดกับซุ้มของคณะศิลปกรรม...นั่นมันคณะเขานี่...เธอเริ่มกังวลเธอยังไม่อยากเจอหน้าเขาเลย
เขาต้องนั่งอยู่กับแฟนแน่ๆ...ถึงตอนนี้เธอทำใจยอมรับได้แต่มันก็คงจะดีกว่าที่จะไม่เจอ...เธอหันไปสนใจเพื่อนของเขาที่กำลังเดินผ่านมาจึงวิ่งเข้าไปหาเพื่อจะขายบัตรเล่นเกมส์ให้
"ซื้อบัตรเล่นเกมส์มั้ย"....เธอถามเพื่อนของเขา...แต่พอเธอเหลือบไปเห็นเขาซึ่งเดินตามหลังเพื่อนมาเธอแทบผงะ
"เฮ้ย...เล่นเกมส์มั้ย"เธอถามเขาพร้อมกับผลักอกแบบเก้ๆกังๆ
"ไม่มีตังค์" เขาตอบยิ้มๆแล้วเดินไป...เธอจึงเดินกลับมาหาเพื่อนในกลุ่ม
"โอ้ย...อุตสาห์แถเข้าไปหาเพื่อนเขาเต็มๆ...ผงะเลยง่ะ ไม่รู้ว่าเขาเดินตามมา"...เธอบอกกับเพื่อนของเธอ
"เออ..เห็นแกผงะเลยอ่ะ ฮ่าๆ" เพื่อนของเธอตอบ "แต่มันก็เป็นไปด้วยดีนี่"
"อืม..."
วันนั้นเธอต้องยืนเฝ้าซุ้มชมรมจนงานเลิก...เป็นอีกครั้งที่เธอต้องเจอกับอะไรที่เธอไม่คาดคิด...แต่ถึงอย่างไรเขาก็คงไม่กลับมาแล้ว...ให้มันเป็นอย่างนี้ต่อไป
ก็คงจะดีแล้ว...ตัวเธอก็มีคนใหม่เข้ามาเรื่อยๆ...แต่เธอจะเลือกใครนะ...?
อยากรู้ล่ะสิ...โปรดติดตามตอนต่อไป
25 ธันวาคม 2547 22:13 น.
คนไร้ถิ่น
คืนนั้นเธอนอนแทบไม่หลับ...ก็ใครจะไปหลับลงในเมื่อสิ่งที่เธอได้ยินมามันเป็นเรื่องจริงที่เธอได้ยินจากปากของเขาเอง เธอเข้มแข็งนะ...หรืออาจจะพยายามเข้มแข็งที่ไม่มีน้ำตาสักหยดสำหรับเขา...
"แกอย่าร้องไห้นะ เพราะชั้นไม่รู้ว่าจะปลอบแกยังไง" นั่นคือคำพูดที่เพื่อนเธอบอกกับเธอ...เธอรับปาก...และเธอต้องทำให้ได้ด้วยนั่นเพราะเธอไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ ไม่อยากเป็นที่พ่ายแพ้เพราะผู้ชายเพียงคนเดียว...
"หลับซะทีสิ เธอจะแคร์อะไร เธอเลือกเองนะ"เธอได้แต่บอกกับหัวใจของตัวเอง...T^T
เช้าวันใหม่เธอไปเรียนตามปกติด้วยการทำตัวให้ร่าเริง...ไม่สิต้องบอกว่าพยายามร่าเริง...เพื่อนๆในกลุ่มก็รู้ดีว่าเธอ
เจ็บแค่ไหน...แต่ทุกคนพยายามทำให้มันเป็นเรื่องตลก...เธอรู้ว่าเพื่อนอยากให้เธอสบายใจแต่...ใครจะรู้ว่าเธอกำลังยิ้มทั้งน้ำตากับเรื่องตลกเศร้าๆของเธอ...ทำไมวันนี้เธอรู้สึกว่าตาของเธอมันร้อนผ่าวอยู่ตลอดเวลานะ...
"อย่าร้องเชียวนะ" เธอบอกกับตัวเอง...ย้ำหัวใจว่าเธอแค่ต้องการรู้จักเขา
แค่อยากพูดคุยกับเขาเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง เธอทำอย่างนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว
ไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะมาเรียกร้องอะไร...ในเมื่อวันนี้เขาต้องการจะไป
เรียนเสร็จเธอกลับเข้าหอหลังจากที่ไปนั่งดูเพื่อนกินเข้า...ประมาณ 6 โมงเย็นเขาโทรหาเธอเพื่อชวนเธอไปกินข้าว แต่เธอบอกไปว่าเพิ่งกินมาเขาก็เลยวางหูไป...เขาโทรมาหาเธอเพื่ออะไรหรือเรื่องเมื่อวานเธอเข้าใจผิดไปเอง...เขาอาจแค่ไปกับเพื่อน
...เธอใจชื้นขึ้นที่เขายังอุตสาห์โทรหาเธอแต่เธอก็ไม่อาจจะลืมได้สำหรับเรื่องเมื่อวาน...มันกวนใจเธออยู่ตลอดเวลา...เธอจึงพยายามข่มตานอน...ตื่นขึ้นก็สามทุ่มเธอรู้สึกหิวจึงชวนเพื่อนลงไปหาซื้อของกิน...แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เขาโทรมาอีก...=^=
"ทำอะไรอยู่" เขาถาม
"เพิ่งตื่น กำลังจะไปหาอะไรกิน...กินข้าวรึยังไปกินมั้ย" เธอถามเขา...
"ไปสิ...เดี๋ยวไปรับนะ" เขาตอบตกลง
...ทำไมความรู้สึกมันเปลี่ยนไปนะ ทุกครั้งที่เขาชวนเธอต้องดีใจสิ...แต่ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกกลัวที่จะเจอหน้าเขา...เธอกลัวว่าเธอจะทำหน้ายังไงเมื่อเธอเจอเขา...แล้วเรื่องอะไรที่เธอจะต้องกลัวเขาสิต้องกลัวก็เขาทำเรื่องไว้นี่...เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำหน้าอย่างไร...เธอลงไปหาเขายิ้มให้เขาแล้วก็ขึ้นรถออกไปด้วยกันโดยพูดกันแทบจะนับคำได้
เธอและเขานั่งกินข้าวด้วยกัน บรรยากาศตอนนี้สำหรับเธอมันอึดอัด...และเขาก็คงอึดอัดไม่แพ้กัน...ทำไมเขาไม่พูดอะไรสักคำ...เธออยากให้เขาพูดความจริงกับเธอ...อย่างน้อยถ้าเป็นคำแก้ตัวเธอก็ยังพอจะได้รู้บ้างว่าเขาเปลี่ยนไป...แต่นี่ไม่เลย
...เธอได้แต่ลอบมองหน้าเขาด้วยหัวใจที่อัดอั้นจนเกินจะพูดอะไรออกมา...ดูเหมือนเขากำลังหนักใจที่จะพูดอะไรเหมือนกัน
สำหรับเธอแล้วเธออาจทำตัวเข้มแข็งเกินไปจนบางครั้งกลายเป็นความ เย็นชา...เธอบอกกับตัวเองว่าทำไมเธอต้องง้อในเมื่อเธอก็มีตัวเลือก หรือบางทีเธออาจเหนื่อยกับการเป็นฝ่ายวิ่งตาม...หลังจากวันนั้นมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย...เธอไม่โทรหาเขา พยายามหลบหน้าเขา พยายามลืมเขา แต่ไม่หรอกเธอไม่สามารถลืมเขาได้เร็วขนาดนั้นหรอก เธอยังส่งข้อความให้เขาเหมือนเดิมเพียงแต่นานๆครั้งเท่านั้น
"ในเมื่อฉันทำเพื่อเขาขนาดนี้แล้ว เขายังไม่ชอบมันก็สมควรที่จะพอ ...ในเมื่อฉันไม่ได้มีชีวิตอยู่ และหายใจเพื่อเขา...เพียงแต่ในช่วงระยะเวลาหนึ่งเขาอาจเป็นคนที่ทำให้ฉันอยากหายใจ...มันก็เท่านั้นเอง"
มันห่างเหินออกไปเรื่อยสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ...เวลาที่ผ่านมามันอาจมีค่าเพียงแค่เป็นความว่างปล่าว...แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีค่าเลยในช่วงระยะเวลาที่มีกันและกัน
โปรดติดตามตอนต่อไป.....
22 ธันวาคม 2547 22:06 น.
คนไร้ถิ่น
ช่วงเริ่มต้นของปีการศึกษาใหม่ทุกอย่างในมหาวิทยาลัยก็ดูคึกคัก...เพื่อนได้กลับมาเจอหน้ากัน...บรรยากาศการรับน้องใหม่...ทุกอย่างดูสดใสรวมทั้งเธอและเขา...เธอเจอเขา...และพูดคุยกับเขาด้วยความคุ้นเคย..."แหมช่วงนี้ดูสวยนะ" เพื่อนของเธอแซวอยู่ประจำ...ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรเธอรู้แต่เพียงว่าเธอมั่นใจและพร้อมจะยอมรับเสมอ...เธอคิดมาตลอดว่าเขามีเธอคนเดียว...
ตลอดเวลาที่เธอคบกับเขาอยู่...ตัวเธอเองก็มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาในชีวิต...โดยเฉพาะ...คณะศิลปกรรม (ซึ่งเขาเรียนอยู่) ...และสถาปัตยกรรม (ซึ่งเรียนที่ตึกเดียวกันกับศิลปกรรม) ..."เฮ้ยทำไมกลุ่มเป้าหมายแกทำไมมีแต่เด็กสองคณะนี้ว่ะ"...เพื่อนของเธอมักจะถามเธออยู่เสมอ...ก็สองคณะนี้เป็นคณะที่สาวๆทั้งหลายกรี้ดกัน...เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...แต่เธอปฏิเสธที่จะยอมรับใครสักคนมาตลอด...อาจมีบ้างที่คนที่เข้ามานั้นเธอเคยแอบปลื้มอยู่...แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะไปไหนมาไหนด้วย...เพราะเธอเชื่อว่าเมื่อเธอเลือกใครแล้วเธอต้องทำให้คนคนนั้นเชื่อมั่น...เขา..^-^ แล้วเขาล่ะ...เธอไม่รู้หรอก...แต่เท่าที่รู้เธอไม่เคยเห็นเขาขับรถซ้อนผู้หญิงสักคน...เขาไปกับเพื่อนผู้ชายตลอด
แล้ววันหนึ่ง...เธอไปออกค่ายที่หนองคายซึ่งเป็นค่ายภาษาอังกฤษที่ทางชมรมที่เธอเป็นกรรมการอยู่เป็นผู้จัด...หลังจากทำกิจกรรมเสร็จก็เป็นเวลาที่จะพักผ่อนของทุกคน...วันนั้นทุกคนโทรศัพท์หมด...เธอเหงาก็เลยโทรหาเขา...
"ว่างรึปล่าว...คุยได้มั้ย" เธอถาม
"คุยได้ครับ...ตอนนี้อยู่ไหนเหรอ"
"อยู่หนองคาย...มาเข้าค่าย...เห็นทุกคนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่มีคนคุยด้วยก็เลยโทรมาหาจะได้ไม่ต้องอิจฉาคนอื่นเค้า"
"ฮึๆ" เขาหัวเราะกับคำพูดของเธอ....
"นี่รู้เรื่องอะไรมั้ย" เขาถาม
"เรื่องอะไรเหรอ"...@-@ เธอถามเขากลับ
"ก็เรื่องที่เด็กคณะเราเจอตอนไปรับน้องที่ตราดไง"...เขาตอบด้วยน้ำเสียงแปลกใจ...คงจะแปลกใจที่ทำไมเธอไม่รู้...ก็เธอมักจะรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขาและคณะเขานี่นา
"เฮ้ย..เราไม่รู้อ่ะ เรื่องอะไรเล่าให้ฟังหน่อยสิ"....เธอตอบด้วยความอยากรู้
เขาจึงเล่าให้เธอฟังว่า วันที่เขาไปรับน้อง...มีน้องโดนผีเข้าเพราะดันไปลบหลู่เจ้าที่เข้า..."ก็ที่นั่นเคยเป็นที่ลานประหารชีวิตแล้วเวลาคนจะโดนประหารเขาจะเอาผ้าแดงปิดตา..แล้วพวกเราดันไปเอาผ้าแดงมาผูกหัวแล้วทำอะไรพิเรนทร์ๆเจ้าที่คงไม่พอใจก็เลยวุ่นวายกันใหญ่"...ส่วนวันนั้นเขาก็เมาตามเคย...เขาบอกว่าผีพวกนั้นตามกลับมาที่คณะด้วยก็เลยต้องทำพิธีปัดเป่ากันใหญ่เล่นเอาขวัญเสียทั้งคณะ...
"เหรอ...อยู่คนเดียวรึปล่าวเนี่ยระวังนะ"
"เฮ้ย...อย่ามาล้อสิคนยิ่งกลัวๆอยู่" เขาตอบเธอด้วยเสียงดัง...ฮ่ะๆคงจะกลัวจริงๆ ^=^
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ...ได้คุยแล้ววันนี้คงหลับฝันดี"
"ครับ...ฝันดีนะ" เขาพูดด้วยเสียงเบาๆเหมือนเขินที่จะพูดคำนั้นออกมา
วันนั้นเธอก็คงหลับฝันดีจริงๆ...ก็เธอได้คุยกับเขานี่นา...หลังจากกลับมาจากค่ายเธอก็ไม่ได้โทรหาเขาเกือบอาทิตย์เพราะเธอเหนื่อยและมีงานมากมายที่ต้องทำเขาและเธอไม่ได้เจอกันเลย...แล้วเย็นวันหนึ่งเสียงโทรศัพท์ห้องดังขึ้น
"เฮ้ยโทรศัพท์ของแกว่ะ"เพื่อนของเธอส่งโทรศัพท์ให้
"ใครว่ะ" ....เธอถาม
"ไม่รู้...เขาบอกขอสายแก"
"ผู้ชายหรือผู้หญิง"...
"ผู้ชาย...ห้อง 22*".....
".เฮ้ยนั่นห้องเขานี่...เขาโทรมาเหรอ" ...เธอรีบรับโทรศัพท์ทันที
"สวัสดีครับเจ้...นี่ผมมาจากบริษัทแกรมมี่นะครับ...คุณสนใจที่จะเป็นหางเครื่องของเรามั้ยครับ"....เสียงจากปลายสาย...ไม่ใช่เสียงเขา
"เฮ้ยใครอ่ะ..." เธอถาม
"จากบริษัทแกรมมี่ครับ"....
"เฮ้ยใครว่ะ...เพื่อน***เหรอ"
"วันนี้ไม่ออกไปกินนม...ดูหนังเหรอครับ"...เพื่อนของเขาถาม...พอดีว่าวันนั้นมีหนังกลางแปลงของชมรมอาสาพัฒนา
"จะให้ไปกับใครล่ะ"......"ก็ไอ้เด็กโคราชไง...ที่ขี่เวฟสีน้ำเงินน่ะ"...เพื่อนเขาตอบ
"เฮ้ย..." @-@
"รู้สึกว่าตอนนี้มันหายไปมั้ย...มันโทรหารึปล่าว..."
"อ้าวพูดงั้นได้ไง...ไปเรียกมาคุยเลยเขาอยู่มั้ย"...เธอถาม
"ตอนนี้ไม่อยู่ออกไปกินเข้ากับแฟน"......
"เฮ้ย...! " @=@^^ เธออึ้งกับสิ่งที่เธอได้ยิน...ไม่รู้ว่าจะเชื่อกับสิ่งที่เพื่อนเขาบอกดีรึปล่าว...จะจึงบอกว่าจะโทรหาเขา...
"อ้าว...ระวังนะถ้าโทรไปตอนนี้เดี๋ยวแฟนเค้าทะเลาะกัน"....เธอโทรไปหาเขาทันทีหลังจากที่วางสายจากเพื่อนของเขา...และคำตอบที่เธอได้รับก็คือ
"กินข้าว...กับสาว" เขาตอบด้วยคำพูดปนหัวเราะเหมือนเขาไม่จริงจัง....ทั้งๆที่ตอนที่เธอได้ยินคำตอบจากปากของเขาเธอแทบร้องไห้...เธอเล่าให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เหมือนเธอไม่เป็นไร...เธอไม่แคร์เขา...ว่าเพื่อนของเขาแกล้งอำเธอว่าเขาออกไปกับแฟน...เขาไปกับผู้หญิงจริงๆ...แต่เขากลับบอกกับเธอเหมือนให้เธอสบายใจว่า..."ก็มันชอบพี่มันก็เลยแกล้ง...อย่าไปเชื่อมันเลย"
"กินข้าวรึยัง...กินอะไรมั้ยเดี๋ยวซื้อไปให้"...เขาถามเธอ
"จะซื้อมาให้ได้เหรอ..." ก็เขาอยู่กับผู้หญิงนี่...มาได้เหรอ...เขาบอกกับเธอว่าเดี๋ยวจะเอาเข้ามาให้...แต่ตังค์ในโทรศัพท์เขาไม่มีแล้วจะเอามาให้ยังไง...ตอนไหน...เขาใช้โทรศัพท์หยอดเหรียญโทรหาเธอ
เธอวิ่งลงไปเอาข้าวกล่องที่เขาซื้อมาให้...ฝืนยิ้มให้เขา
"เป็นอะไร..."เขาถามเธอ....
"ปล่าว...ขอบใจมากนะ" เธอพยายามไม่มองเขาเพราะกลัวจะร้องไห้...จึงรีบวิ่งกลับขึ้นห้องไป ที่จริงเธอไม่ได้โกรธเขาหรอก...เพราะเธอก็รู้ดีว่าวันนั้นต้องมาถึง...เพียงแต่ตอนนี้เธอต้องการเวลาสำหรับเรื่องที่เธอเพิ่งได้ยินมา
"เฮ้ยแกมากินข้าวด้วยกันสิ"..เธอชวนเพื่อนของเธอ
"ไม่ล่ะ...กินเลย...โอ้ยวันนี้ฉันกลัวได้เห็นคนกินข้าวคลุกน้ำตาจริงๆ" เพื่อนของเธอเปรยขึ้นมา
"ไม่หรอก...ฉันต้องไมร้องเพราะเรื่องแค่นี้"...เธอตอบเสียงแข็งทั้งที่ตอนนี้เธอแทบจะร้องไห้และตะโกนออกมาดังๆ
"ใช่มั้ย...แกจะไม่ร้องไห้เพราะผู้ชายคนเดียว..ใช่มั้ย"...
"อื้อ..." TT-TT
เธออาจจะเข้มแข็งจากภายนอก...แต่ภายในใจเธอล่ะ...มันจะรับได้เหรอกับการที่เธออาจต้องตัดใจจากเขา...หรือมันเป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด...หรืออาจแค่ตลอดเวลาเธอคิดไปเอง
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป...โปรดติดตาม
17 ธันวาคม 2547 11:38 น.
คนไร้ถิ่น
หลังจากวันที่เขาโทรหาเธอแบบกระหน่ำเพื่อชวนเธอไปกินข้าวในวันนั้น เขาโทรมาหาเธออีกแค่ครั้งเดียวในตอนเย็นของวันถัดมา..เขาบอกว่าเขาออกมาหาหอนอกเช่าแต่ตอนนี้กำลังจะกินเหล้ากับรุ่นพี่..."เดี๋ยวตอนกลับจะโทรหานะ" เขาบอกกับเธอก่อนจะวางสายไป...เกือบเที่ยงคืนเธอเห็นเขากลับเข้าหอมากับเพื่อนดูจากสภาพแล้วคงจะเมามากด้วย...เธอจึงคิดว่าเขาคงจะไม่โทรมาหาเธอ...และเธอก็ควรปล่อยให้เขานอน...แต่เขาโทรมาทันทีที่เขากลับถึงห้องเพื่อชวนเธอออกไปกินข้าว...เขาบอกจะนอนรอเธออาบน้ำแล้วจึงจะออกมารับ...แต่วันนั้นเขาเมาแทบไม่ได้สติจริง...เพื่อนของเขาจึงโทรมาบอกเธอว่าเขาออกไปทานข้าวด้วยไม่ได้แล้ว...เขาเป็นคนชอบกินเหล้า...แต่เธอก็รู้สึกดีที่ขนาดเขาเมาเขายังไม่ลืมที่จะโทรหาเธอ...
เวลาผ่านล่วงเลยมากับการที่เขาและเธอได้มีความรู้สึกดีๆต่อกันตลอดช่วงเวลาของการเรียน...เขาเล่าทุกสิ่งเกี่ยวกับตัวเขา...ครอบครัวของเขา...
เขามีพี่สาวสองคนซึ่งเขามักจะชมว่าสวย...บ้านของเขาชอบเลี้ยงหมา...พ่อของเขาเป็นเภสัชกรแต่เล่นการพนันจนเป็นหนี้...แต่ก่อนเขารวยแต่ตอนนี้จน.."ก็จนกว่าเมื่อก่อนอ่ะ"...เขาบอกว่าตัวเขาเองตอนมัธยมนิสัยเลวได้ที่...หนีเรียนไปเตะบอลเดิมพัน...เล่นไพ่...กินเหล้า...เอาเบียร์เข้าไปกินในโรงหนัง...ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เอาถ่านสักอย่าง...เขาบอกว่าเขาขี้เกียจเหมือนพ่อ...แต่เขาเป็นคนเดียวที่สอบติดในบรรดาเพื่อนร่วมแก๊งค์...เขาให้เหตุผลที่เรียนวาดรูปว่า..."ชอบ"
เธอไม่สนใจหรอกว่าเขาจะเป็นยังไงเธอรู้อย่างเดียวว่าเธอรักเขา....แต่....เขาหายไปอีกแล้ว....เธอกับเขาห่างกันไปเนื่องจากเป็นช่วงปิดภาคเรียน..
เทอมหหน้าเขาก็จะเป็นพี่ปีสอง...ส่วนเธอปีสาม...
จะเกิดอะไรขึ้น...กับเธอและเขา......
...........
16 ธันวาคม 2547 22:25 น.
คนไร้ถิ่น
เธอไม่ค่อยโทรหาเขาบ่อยนัก...นั่นไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากคุยกับเขาหรอก...เธอคิดอยู่เสมอว่าเขาต้องการช่องว่างและ
ช่องว่างระหว่างเธอกับเขานั้นมันคือสิ่งที่จะยึดหัวใจเธอและเขาเข้าด้วยกัน ยิ่งนับวันความรู้สึก...รัก...ยิ่งมากขึ้น
เขามักจะพาเธอไปที่คณะของเขา...เวลาที่เขาไปทำงานวาดรูปที่ตึกตอนกลางคืน...จะเพราะอะไรถ้าเขาไม่ต้องการบอกเพื่อนของเขาว่าเขาคบกับเธออยู่...เพื่อนของเขาก็ดูเหมือนจะชอบเธอกันทุกคน..."ทานข้าวรึยังครับนางฟ้า"นั่นคือประโยคที่เพื่อนของเขามักจะทักเธอ...แต่อาจเพราะว่าเขางานยุ่งพักหลังๆเขาจึงหายไป จนทำให้เธอคิดไปว่าเขาไปมีคนใหม่แล้ว...อย่างที่บอก...เธอ...ไม่เคยวิ่งตามใคร...
วันที่ 12 สิงหาคม เธอจะต้องไปร้องคลอรัสในงานวันแม่...เธอกับเพื่อนพูดเล่นกันว่า "เนี่ยถ้าเขาโทรมานะ ชั้นจะยอมเสียตังโทรไปบอกเธอ"เพื่อนของเธอบอก เนื่องจากเธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดตัวไปด้วย...แล้วอยู่ๆเพื่อนเธอก็โทรไปหาเธอ.. "เมื่อไรเธอจะกลับรู้รึปล่าวว่าชั้นเนี่ยร้องเพลงริงโทนเธอได้แล้วนะ"...เขาโทรหาเธอแบบกระหน่ำ...พอกลับถึงหอเธอจึงรีบโทรกลับหาเขา"""เขาถามว่าเธอกินข้าวรึยัง...เธอกินแล้ว...เธอจึงถามเขากลับ..."ยังไม่กินเลย">oเขารอเธออยู่เหรอ...
นี่เป็นอีกครั้งที่เขาหายไป...แล้วก็กลับมา...เขาจะกลับมาตลอดไปหรือไม่
โปรดติดตาม....
หน้าส่วนตัว
821
