ฝนหลง...

ครูพิม

ฝนตกอกหวั่นในวันหมาง
ฝนร้างห่างหายจึงคล้ายหลอน
ทิ้งข้าวแห้งกรังทั้งนาดอน
เดือดร้อน..ทั่วถิ่น..แผ่นดินไทย


ไร่แตงแห้งตายที่ท้ายทุ่ง
ครารุ่งมุ่งหวัง..ฟ้ายังใส
เมตตาพาฝนหล่นห่มไพร
ฝนไร้..ทิ้งแล้ง...จนแห้งตาย


ทุกคลองหมองหม่นดิ้นรนหา
หวังฟ้าพาฝนมาหล่นสาย
ช่วยเติมความชื่นให้ตื่นกาย
แต่พ่าย...แพ้ฝน...มิหล่นมา


จึงแล้งจึงร้างบนทางฝัน
จึงหวั่นจึงท้อจึงพ้อหา
พบแต่ว่างเปล่า..มีเหงามา
ยิ้มร่า..เคียงกัน...จนหวั่นทรวง


สู้ทนฝนเยือนให้เหมือนเก่า
ร่มเงาแห่งรัก...จักลาล่วง
ใจหลงลืมคำ...จึงช้ำทรวง
ดุจฝน..หล่นล่วง...มาลวงกัน


ฝนตกอกร้าวจึงหนาวหนัก
ใจจักหักใจ...อย่าได้หวั่น
ฝนหลงฤดูมาจากฟ้าพลัน
ดุจฝัน...เพียงวาบ...เป็นภาพลวง
.



ครูพิม
๑๖ มีนาคม ๒๕๕๔

ขอบคุณภาพจาก http://gotoknow.org/blog/0609045-2009-1/395296