7 พฤศจิกายน 2550 17:20 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
จะประเมินเพื่ออะไรทำไมหนา
ข้าก็อยู่ของข้ามาแต่ไหน
ทำหน้าที่ให้เห็นและเป็นไป
ทำเพื่อใคร? ก็เพื่อหลวงเพื่อปวงชน
จะประเมินเพื่ออันใด
ขอเรียนเชิญประเมินได้ข้าไม่สน
อนุญาตเพราะเป็นเรื่องของเบื้องบน
ขอท้าชนแบบว่า "บ้าพอปัว"
วันเดือนปีมีแต่ขอ..เอาข้อมูล
ส่งไปพูนกองไว้ให้ท่วมหัว
นั่งหน้าจอรอท่าตามืดมัว
ต้องเตรียมตัวรับส่งลงโปรแกรม
งบประมาณต้องขานรับกับแบบใหม่
จะเวอร์ชั่นอันใดไวรัสแถม
คอมพิวเตอร์รุ่นนี้มันกี่Ram
รุ่นยายแย้มยกไปอันใหม่มา
โอ้อดสูครูไทยในดงลึก
ให้รู้สึกสงสารการศึกษา
เคยสอนอ่านงานเขียนเรียนกอกา
วันเวลาผ่านไปให้เปลี่ยนแปลง
เน้นข้อมูลศูนย์ใหญ่เขาให้ส่ง
ครูแดนดงอยู่ไกลอย่าให้แหว่ง
เรื่องข้อมูลทั้งผองต้องแสดง
คือเรื่องแจ้ง...ศึกษาไทย...ไกลกว่าเดิมเด้อ
สิบอกให่
บ้าพอปัว หมายถึง สติเฟื่อง สติแตก พอที่จะรักษาให้หายได้ ปัว เป็นภาษาลาว แปลว่า รักษาอาการป่วยทั้งทางกายและทางจิต
4 พฤศจิกายน 2550 20:42 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
ฟ้าครามยามเช้า.....
รวงข้าวเบางดงามยามรุ่งสาง
หอมใบข้าวหนาวลมห่มหมอกจาง
คือระหว่างฝนลาหนาวมาเยือน
เปลี่ยนเป็นพรมสีทองทั่วท้องถิ่น
หอมไอดินกลิ่นนาหาใดเหมือน
ธรรมชาติสดสวยช่วยย้ำเตือน
ให้ผองเพื่อนปกปักษ์รักษ์โลกเรา
ได้พึ่งพาธรรมชาติฉ่ำหยาดฝน
เลี้ยงดอกผลช่อใบไม่เหี่ยวเฉา
ได้มีอยู่มีกินทั่วถิ่นเนา
ทุกหย่อมเหย้าเรามีเพื่อนพี่น้อง
เมืองไทยใหญ่อุดมคำคมกล่าว
คืออู่ข้าวแหล่งใหญ่ไทยทั้งผอง
มีสมญารุ่งเรืองเป็นเมืองทอง
ไทครอบครองท้องถิ่นดินอุดม
น้ำมีปลานามีข้าว.....
คือเรื่องราวถิ่นนี้มีเหมาะสม
พึงปกปักรักษาไว้ได้ชื่นชม
นึกนิยมคมคำจำขึ้นใจ
ฟ้าครามยามเช้า.....
ที่โอบเงาโขดเขินเนินไศล
สายหมอกจางพร่างพรมห่มดอกใบ
หาที่ใดไหนปานถิ่นบ้านเรา
13 กรกฎาคม 2550 21:19 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
เมื่อฟ้าสาง.......
ก็สิ้นสุดเส้นทางระหว่างฝัน
สู่ความจริงแจ่มชัดปัจจุบัน
มีเรื่องอันร้ายดีที่พึงตรอง
อาจเสพฝันอันภิรมย์สุขสมหวัง
ลืมความหลังเรื่องเก่าที่เศร้าหมอง
ในนิทราหลากเรื่องล้วนเรืองรอง
ฟ้าสีทองทุ่งฝันพลันมลาย
ฤาอาจเสพซากฝันอันขื่นขม
และปวดร้าวระทมล่มสลาย
คือค่ำคืนฝ่าฝันอันตราย
แล้วรอดตายตอนฟื้นตื่นเต็มตา
ในความฝันนั้นมีทั้งดีร้าย
ที่มุ่งหมายแม้นมาตรปรารถนา
อาจสมหวังดังใจในบางครา
อาจไขว่คว้าเคว้งคว้างกลางราตรี
เมื่อฟ้าสาง..............
เธอจึงอาจฝันค้างกลางวิถี
ที่งดงามความฝันบรรดามี
ต่างจากเวทีที่เป็นไป
พึงตระหนักรู้ว่าค่าแห่งฝัน
ที่แจกแจงแต่งสรรบันดาลให้
ฝันดีบ้างร้ายบ้างช่างปะไร
สุดแต่ใจจะเติมฝัน...วันรุ่งราง
19 มิถุนายน 2550 22:52 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
ประสงค์ใดไยมุ่งร้าย รุนแรง ท่านเอย
คิดฆ่ากันฟันแทง ทิ่มเนื้อ
ใจคอส่อแสดง แดนเถื่อน เทียวนา
เราร่วมโลกหากเอื้อ อุ่นให้หายหมอง
คิดปองร้ายหมายมาดฆาตเชียวหรือ
เรามีเพียงสองมือถือชอล์กเขียน
ยึดอาชีพที่เรารักสอนนักเรียน
มิเบียดเบียนผู้ใดไยชังเรา
อาจจะเผลอพลั้งไปอภัยบ้าง
ระหว่างทางผิดพลาดขลาดและเขลา
เจตจำนงคงอยู่เพื่อผู้เยาว์
จึงยึดเอาแนวทางนี้ย่างเดิน
หากเคียดแค้นแสนชังฟังสักนิด
ทุกชีวิตจักหมดลาภยศสรรเสริญ
เรื่องสุขโศกสร้างไว้ให้เผชิญ
อย่าล่วงเกินด้วยการประหารกัน
เราไม่มุ่งร้ายใครในชีวิต
เพียงผ่านในความคิดผิดมหันต์
หากคับแค้นแสนเคืองเรื่องรายวัน
พอผ่านผันนานไปใจก็เลือน
เราพึงเป็นเพื่อนพ้อง ผองชน นี่แล
ใครมุ่งคิดวิกล เข่นฆ่า(ข้า)
ทวยเทพแห่งนภดล พึงปก เรานา
ขออย่าติดตามล่า ขุ่นให้เหือดหาย
18 มิถุนายน 2550 00:30 น.
ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
ว่าจะเขียนบทกวีที่แสนหวาน
กลับเคยผ่านวันคืนอันขื่นขม
ไม่เคยซึ้งถึงค่าแห่งอารมณ์
ที่เขาชมรักหวานซ่านอุรา
ว่าจะเขียนบทกวีเรื่องชีวิต
ได้แต่คิดประเด็นเป็นปัญหา
ระหว่างทางสายนี้ที่ผ่านมา
เป็นเวลาร้อนรนผจญภัย
มิอาจเขียนสุนทรีย์แห่งชีวิต
เรื่องถูกผิดเผากมลแต่หนไหน
จึงมีมากขวากหนามตามเราไป
เปิดหัวใจเขียนงานเพียงด้านเดียว
จึงขีดเขียนออกไปตามใจคิด
และยึดติดแนวทางอย่างแน่นเหนียว
เป็นเรื่องของตนแท้แน่จริงเทียว
อาจข้องเกี่ยวใครบ้างบางรายการ
เก็บข้อมูลมากมายเอาไว้เขียน
ไว้ปรับเปลี่ยนเป็นกลอนอันอ่อนหวาน
อาจมีวันซาบซึ้งถึงดวงมาน
สร้างสรรค์งานด้านใหม่ให้ดูดี
เป็นบทกลอนอ้อนรักสลักจิต
เป็นบทกลอนชีวิตงามตามวิถี
เป็นบทกลอนอ่อนละมุนสุนทรีย์
บรรจงถ้อยร้อยวจี...เพื่อชีวิต
หน้าส่วนตัว
2514
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟครูใหญ่โรงเรียนเล็ก
