แพ้

ครูใหญ่โรงเรียนเล็ก

ครั้งหนึ่งในชีวิต....
ที่เดินผิดก้าวพลาดสิ่งวาดหวัง
กลายเป็นคนชอกช้ำอ่อนกำลัง
ชีวิตดังสูญสิ้นไร้วิญญาณ์

    เมื่อเผชิญความผิดหวังครั้งยิ่งใหญ่
    กี่ร้อยพันกำลังใจก็ไร้ค่า
    บรรเทาความเจ็บช้ำด้วยน้ำตา
    เหม่อมองหาใครใคร..ไม่เหมือนเรา

ตั้งคำถามว่า "ทำไม..ไยฟ้าแกล้ง"
ผิดร้ายแรงสถานใดทำให้เศร้า
โลกวันนี้ที่เห็นเป็นสีเทา
สรุปเอาเองว่าฟ้าลำเอียง
    
    หาทางออกที่ว่าดี..ให้ชีวิต
    ทวงถามสิทธิ์กับใครใครไยสิ้นเสียง
    แว่วคำตอบปลอบโยนคนข้างเคียง
    "ก็เป็นเพียงเรื่องช้ำช้ำ..ธรรมดา"

จึงครวญคร่ำว่าใครเข้าใจบ้าง?
หรือรอบข้างเขาเห็นเราเป็นบ้า
เคยโดดเด่นเกินใครในสายตา
ถึงเวลาพ่ายแพ้แก้ไม่เป็น

   จะกู่ร้องก้องฟ้าอย่างบ้าคลั่ง
   หาคนฟังทั้งแดนแสนยากเข็ญ
   กลับมานั่งทรุดร่างอย่างลำเค็ญ
   จึงได้เห็นคุณค่า..คำว่า"แพ้"