28 กันยายน 2548 14:37 น.
ความทรงจำ
ผมเดินเคียงข้างเธอไปอย่างเงียบๆ
นี่นาย นายว่าฤดูไหนเศร้าที่สุด
อืมม..ฤดูหนาวมั้ง เงียบแล้วก็เหงา
เหรอ ถ้านายไปเมืองนอกมันจะสนุกมาก
แปลว่าไม่ใช่งั้นสิ นัสว่าฤดูไหนอ่ะ
ชั้นว่าใบไม้ร่วง แต่นายคงไม่ได้สังเกต น่าสงสารแทนเนอะ ไม่มีใครสังเกตเห็นฤดูนี้ซะเท่าไหร่เลย คงน้อยใจแย่
อืม
มันเหมือนกับว่าเป็นจุดจบของหลายๆสิ่ง มองไปทางไหนก็สีน้ำตาลเต็มไปหมดเลย
จุดจบงั้นเหรอ
อืม
นัสเคยร้องไห้มั้ย
ร้องแบบไหนล่ะ ดีใจ เสียใจ?
เสียใจสิ
เคยสิ ตอนอยู่คนเดียวนะ ชั้นกลัวคนอื่นเห็นแล้วจะคิดมากและก็พลอยทุกข์ไปด้วย ชั้นนี่อ่อนแอเนอะ
เข้มแข็งตั้งหาก ไม่ร้องต่อหน้าคนอื่นทั้งที่อยากร้องเต็มที เก่ง ผมก็ยิ้มให้เธอ
นายเคยร้องไห้ตอนเลิกกับผิงมั้ย
ร้องสิ แต่ร้องในใจ ผู้ชายร้องไห้นี่อ่อนแอเนอะ
ชั้นว่าไม่นี่ ถ้าแค่เกิดมาเป็นผู้ชายแล้วร้องไห้ไม่ได้ แต่ผู้หญิงร้องได้ก็ไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อย ทุกคนมีสิทธิ์ร้องไห้ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายหรอกนะ เพราะทุกคนก็เป็นมนุษย์ มีความรู้สึกรู้สากันทุกคนน่ะแหละ
ผมก็ยิ้มให้เธอ ทำไมผมรู้สึกอบอุ่นลึกๆก็ไม่รู้นะ
ไปพายเรือเล่นกัน^^
ไปสิ ผมก็เดินตามเธอไปแต่โดยดี แม้รู้ว่าผมก็ต้องเป็นคนพายเองคนเดียวแน่ๆ
ผิงเคยมานั่งเรือกะนายมั้ย
ไม่หรอก ผิงเค้ากลัวน้ำ
ยังไงล่ะ กลัวน้ำอ่ะ แปลกๆ
ก็..คือ ผิงเค้าไม่ชอบกิจกรรมที่ทำบนน้ำหรือในน้ำทุกชนิด
อ๋อ นายอธิบายไม่ได้เรื่องจริงๆ^^ 555 ชั้นนี่ตรงข้ามกับแฟนเก่านายเลยนะ
ก็ดีแล้วที่ไม่เหมือน เพราะถ้าเหมือนผมก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง
ดี? ดียังไงเหรอ
ก็ไม่งั้นก็ลำบากไง ช่างเถอะ เดี๋ยวขึ้นฝั่งไปหาไรกินกัน
หิวอ่าดิ ไปๆ
ดีที่ผมพาเธอออกนอกเรื่องที่เธอสงสัยอยู่ไปได้ และหวังว่าความคิดและความรู้สึกของผมจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ
และผมจะไม่เอามันมาทำลายมิตรภาพของเราด้วย
นี่ๆ นายเอาลูกชิ้นปิ้งป่ะ
อะไรก็ได้อ่ะ นัสเลือกละกัน
เธอก็ชี้ๆสั่งๆแล้วก็รับลูกชิ้นปิ้ง4ไม้ในถุงที่ลุงคนขายยื่นมาให้ พร้อมส่งมาให้ผมด้วยอีกถุงนึง
เอ้าของนาย!ถือหน่อย เดี๋ยวชั้นรับของชั้นอีก เธอส่งเสียงเอ็ด ผมจึงเอื้อมมือไปรับถุงลูกชิ้นปิ้งของผมมาถือไว้ในมือ เมื่อเธอได้ส่วนของเธอ เราจึงเดินไปยังม้านั่งยาว
ชิๆ ร้อนจริงๆเลย
ก็เป่าก่อนสิ ผมเอ็ดเธออย่างขำๆ
เป่าแล้วแต่มันก็ยังร้อนนี่ เอ่อ..ลูกชิ้นของนาย นายกินได้ใช่ป่ะ
ก็กินได้ พี่กินง่าย เดี๋ยวมานะ กินหมดแล้วใช่ป่ะ เอาไปทิ้งให้
ขอบใจ
ผมก็เอาถุงลูกชิ้นปิ้งไปทิ้งถังขยะแล้วพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นขนมสายไหมวางขายอยู่ ผมก็ไปซื้อมา2อัน เมื่อเดินกลับมาก็เจอเธอนั่งมองสนามหญ้าอยู่
อ่ะ!
สายไหม!นายไปซื้อมาเหรอ
อืม เอาสีขาวละกันนะ สีอื่นพี่ว่าน้ำตาลมันเยอะไป เห็นน้ำตาลเป็นเม็ดๆเลยแถมสีก็น่ากลัว
ใช่ๆ สีขาวนี่มองน้ำตาลไม่เห็นเลย555 ไม่รู้ว่ามากรึเปล่า แต่ก็ไม่เคยกัดโดนนะ เธอก็กัดเจ้าสายไหมในมือ
หวานเจี๊ยบเลย
กินได้ใช่มั้ยนัส
ได้สิ ชอบด้วย นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้กินเจ้านี่ ยังหวานไม่เปลี่ยนแปลง
555 ผมก็ลอบมองเธอทานเงียบๆ ความอิ่มอกอิ่มใจและความเอ็นดูค่อยๆเพิ่มมากขึ้นในจิตใจ
นายชอบหยิบกินเหรอ ชั้นชอบกัดอ่า มันติดๆปากเป็นเส้นๆเลย อร่อยมากๆ กินแบบนายอ่าละลายในมือหมด
เธอหันมาขอดผม
เหอๆ ไม่เอาอ่ะ วีธีแบบนัสไม่ดีกว่า คงหวานจนทานไม่ได้
สายไหมมันเป็นขนมหวานของเด็กนี่ มันก็เลยหวานมาก ไม่อยากเป็นเด็กนายก็ไม่ควรกิน - - -
นี่ ว่างๆชั้นจะทำขนมมาให้ชิม 555 ไม่รู้ว่าจะกินเข้าไปได้รึเปล่านะ
ไปช่วยทำด้วยสิ ผมคาดหวังลึกๆกับคำตอบของเธอ
ก็ไปสิ แต่ชั้นทำที่บ้านนะ
อืม จะทำวันไหนก็บอกพี่ด้วยละกัน
ค่าาา
พี่ไปส่งที่บ้านนะ
เธอก็มองไปยังนาฬิกาข้อมือเรือนบางที่อยู่บนข้อมือ
2ทุ่มแล้ว ชั้นติดรถนายกลับบ้านก็ได้ ไปส่งชั้นจริงๆอ่ะ
อืม จริงสิ จะให้เป็นคุณหนูเลย
แค่ประโยคนั้นแหละคับ ทำเอาเธอเงียบไปเลย จนผมต้องเอ่ยเรียก
นัส
ห..ห๊ะ ไรเหรอ
เป็นไรรึเปล่า
เอ่อ..คือ
เราเป็นเพื่อนกันนะ
เฮ้อ!ก็แค่ โมทย์น่ะชอบเรียกชั้นว่าคุณหนูก็แค่นั้นเอง แต่มันสะกิดใจน่ะ นายเข้าใจใช่มั้ย
เอาเป็นว่าพี่ขอโทษนะ
ไม่เป็นไรหรอก รถนายนี่..สุดยอดจริงๆเลย แต่ได้ใจชั้นมากๆเลย
ภายในรถของผมมีรูปของผิงอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นที่บังแดดที่ทำเป็นรูปของผิงและข้าวของอีกสารพัด แต่ที่เธอชอบที่สุดน่าจะเป็นเพดานรถมากกว่า ที่เป็นรูปผิงใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนสั้นกับกางเกงยีนสีดำ รองเท้าแตะสานและส่งยิ้มมาให้ผู้มอง
ทำไมไม่เลือกรูปคู่ล่ะ
ไม่รู้สิ อยากเห็นแค่หน้าของเค้ามากกว่า หน้าพี่ พี่เบื่อจะแย่ มองตอนเหนื่อยๆเซ็งหมด
ถ้าเป็นชั้นนะ ชั้นจะติดรูปคู่มากกว่า อยากเห็นหน้าของเค้าแล้วก็หน้าตัวเองด้วย อยากเห็นความสวีทตอนนั้นน่ะ น้องผิงเค้าแต่งตัวมะ
แรกๆน่ะไม่แต่งเลย หลังๆนี่ขอและผิงเค้าก็โตขึ้นน่ะ ตอนนี้ก็เลยหันมาแต่งตัวแล้ว แต่ไม่จัดนะ
คบกันมากี่ปีเหรอ
พี่ชอบผิงตั้งแต่เค้าอยู่ม.1 แต่กว่าจะเริ่มคบกันก็ตอนผิงอยู่ราวๆม.4จะขึ้นม.5น่ะ แล้วตอนนี้เค้าก็กำลังจะขึ้นปี1 คบกันประมาณ3ปีน่ะ
โห!ชอบมาตั้งแต่ม.1 คบกันตอนม.4 นายนี่หน้าทนน่าดู คบกันนานใช้ได้นะเนี่ย^^
อืม..ก็คบกันนาน รู้ใจกันเกือบทุกอย่าง แต่ทำไมพี่ถึงตัดใจจากเค้าไม่ได้ก็ไม่รู้
ก็เพราะนายชอบเค้านานล่ะมั้ง แล้วนายก็ไม่ยอมตัดใจจากเค้าอีกตั้งหาก นายทำตัวนายเอง
พี่ทำตัวเองยังไง
อย่างรถนายไง รูปของแฟนเก่าติดหราอย่างงี้จะไปตัดใจได้ไง เห็นหน้าเค้าไปทั่วรถงี้ นายจะนอนเล่น ฟังเพลง ลงจากรถ ยังไงก็เห็นและนึกถึงเค้าแน่ๆ ชั้นถึงบอกว่านายทำตัวเองไง
ผมก็จมอยู่ในความคิดแล้วรถก็มาหยุดที่หน้าบ้านของเธอ
ขอบใจนะที่มาส่ง
ไม่เป็นไร แล้วอยู่กับใครมั่งเนี่ย
ก็อยู่คนเดียว ชั้นแยกออกมาน่ะ
ไม่เหงาเหรอ
นิดหน่อยแต่อิสระดี เกิดชั้นต้องค้างออฟฟิศจะได้ไม่ต้องห่วงกัน
ผู้หญิงนอนออฟฟิศเนี่ยนะ
อืม ออฟฟิศชั้นเหมือนบ้านจะตาย
ออฟฟิศบ้าไรเหมือนบ้านเนี่ย เอาเหอะๆ รีบๆเข้าบ้านไป เดี๋ยวพี่กลับละ
อืม บ๊ายบาย
ผมก็ยิ้มแทนคำตอบ /
วันรุ่งขึ้นเธอก็เข้าไปตรวจงานจนเรียบร้อย วันนี้เธอค่อนข้างจะว่างก็เลยออกไปซื้ออุปกรณ์ทำขนม แท๊กซี่ที่เธอโดยสารไปนั้นกำลังเปิดเพลงอยู่ ซึ่งเธอว่ามันเข้ากับอารมณ์เธอตอนนี้ที่สุด Would u please เธอฮัมเพลงเบาๆแล้วก็ลงเมื่อถึงที่หมาย - - -
เมื่อได้ของครบแล้ว เธอก็กลับมาออฟฟิศอย่างสบายใจ อีก4วัน เธอก็จะไปฮ่องกงแล้ว เล็บสีใสลายดอกไม้สีชมพูที่เคลือบไว้ก็พิมพ์รัวบนคีย์บอร์ดอย่างเมามัน(พิมพ์จนรายงานน่ะ)
ไอ้นัส
คะพี่?
โมทย์โทรมา พี่โอนไปหาเรานะ
เอ่อ..นัสงานเต็มโต๊ะเลยอ่าค่ะพี่ ให้เค้าโทรกลับมาใหม่นะค่ะ เธอพูดจบแล้วก็ทำงานต่อไป
เสร็จซะที
เธอดัดนิ้วแล้วก็เช็คe-mail ไม่มีmailใหม่ส่งมาหาเธอเลย...โมทย์ไม่ส่งmailหาเธอเลย เธอก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ใต้กองเอกสาร มีเบอร์ขึ้นว่าไม่ได้รับสาย7สายด้วยกัน เธอกดๆเช็คแต่ก็เป็นเพียงแค่เบอร์ของเขาเท่านั้น...โมทย์
ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจของเธอวูบนึงแต่แล้วสิ่งที่อยู่ในมือของเธอก็สั่นเรียกร้องความสนใจไป
ค่ะ ไมนัสพูดค่ะ
พี่พูดนะ พี่ธิปน่ะ
อ่า มีไรเหรอ เธอพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริง
เป็นไรรึเปล่า เสียงไม่ดีเลย
ก็...เรื่องไร้สาระน่ะ เอ่อใช่!พรุ่งนี้ชั้นจะทำขนมนะ นายจะมากินมั้ย
ไปอยู่แล้ว กี่โมงล่ะ
นายมากดออดแล้วกัน
ได้ๆ แล้วนี่จะกลับบ้านเลยเหรอ
อืม เหนื่อย เธอก็คุยกับเขาเพียงเท่านั้นแล้วก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน - - -
28 กันยายน 2548 14:26 น.
ความทรงจำ
ยัยแอ้ ไปช้อปเป็นเพื่อนหน่อยดิ ว่าจะไปซื้อเสื้อ แล้วก็พวกตุ้มหู สร้อย อะไรหน่อย
ได้ๆ แต่รอก่อนนะ ชั้นถ่ายแบบอยู่ ใกล้เสร็จแล้วล่ะ เมื่อนัดแนะสถานที่เสร็จ เธอก็รีบเรียกแท๊กซี่ตรงไปทันที
เออแก พี่ธิปไปด้วยนะ
ไปด้วย?
ก็ไปเดินด้วยน่ะ พี่เค้าเบื่อๆ เราก็เลยชวนมาด้วย
เธอก็เพียงพยักหน้า
งั้นไปกันเลยดีกว่า อ้อแอ้เอ่ยปากชวน2หนุ่มสาวที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จากันอยู่ครู่นึงแล้ว ให้ไปซื้อของ /
อันนี้สวยเนาะไอ้แอ้ ผมได้ยินไมนัสเธอบ่นเป็นระยะๆ
เอ่อแก เดี๋ยวเราไปห้องน้ำก่อนนะ เอาไว้ไปเจอกันที่เลยแล้วกัน หิวละ
เธอก็เดินดูบรรดาของที่วางขายอยู่ แล้วก็ไปสะดุดเข้าที่ร้านขายเครื่องเงิน
อันนี้สวยมั้ยนาย เธอหยิบตุ้มหูสีเงินยาว ลายโบราณๆขึ้นมา
คลาสิคดี
เธอก็ได้มันมาเรียบร้อย
นายคงเบื่อแย่มาเดินซื้อของกับผู้หญิง
ไม่หรอก ชินน่ะ ผิงก็เป็น
ผิง? ใครเหรอ น้องนาย?
เปล่า แฟนเก่าน่ะ เค้าชื่อผิง อยากเห็นหน้าเค้ามั้ยล่ะ
เสียงใสที่หัวเราะอย่างถูกใจค่อยๆหายไปเมื่อผมเอ่ยประโยคหลัง
ชั้นว่าไม่ดีกว่า เพราะไม่เห็นจะเกี่ยวไรกะชั้นนี่ มันเป็นเรื่องของคน2คน
ผมก็พาเธอเดินไปยังร้านขายหนังสือ และไปยังมุมขายนิตยสาร แล้วก็หยิบเล่มนึงขึ้นมาพลิกๆไปก่อนจะยื่นไปตรงหน้าเธอ
คนนี้ไง
น่ารักนี่!ถ่ายแบบด้วยเหรอ ขึ้นกล้องนะ ตัวจริงคงน่ารักแน่ๆ อายุเท่าไหร่ล่ะ
18 แต่ตอนถ่าย17เกือบๆ18
โห!เด็กจัง แต่ดูผู้ใหญ่กว่าชั้นอีก 555
ผมก็เก็บนิตยสารเข้าที่ก่อนจะหันมาถามเธอ
จะดูไรในนี้มั้ย เธอก็มองผ่านๆไปยังมุมนิตยสารแล้วก็เอ่ยเรียบๆ
ยังไม่มาน่ะ ไปเหอะ
จะซื้อเล่มไหน
sit satเดือนนี้ไง
สะสม?
เกี่ยวกับงานของชั้นน่ะ ไปดูเสื้อผ้ากันดีกว่า
กว่าจะเดินมายังร้านอาหารที่นัดกับอ้อแอ้ไว้ มือผมก็เต็มไปด้วยถุงอีกหลากหลายใบ หลายขนาด
กินไรดีนาย
ไม่รู้สิ สั่งกันเองดีกว่านะ พี่ทานได้หมดแหละ
ผมปล่อยให้การตัดสินใจเป็นของหญิงสาวทั้งคู่ และเมื่อทานอาหารเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันกลับ ผมกำชับให้พวกเธอโทรมาหาผมด้วยเมื่อกลับถึงบ้านเรียบร้อย ส่วนตัวผมเองก็ขับรถมายังร้านกาแฟที่ผิงทำงานพิเศษอยู่ ผมสั่งกาแฟและลิ้มรสมันไปได้เกือบหมดก็ยังไม่เห็นวี่แววเธอ
พี่ธิปรึเปล่าค่ะ
คับ มีอะไรเหรอคับ
พอดีเป็นเพื่อนผิงน่ะคะ คิดว่าพี่น่าจะมาหาผิง ถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่เจอ เพราะว่าวันนี้ผิงกลับก่อนน่ะคะ
คับ ขอบคุณมาก
เธอไม่อยู่..ทำไมใจหายอีกแล้ว เมื่อไหร่ผมจะทำใจได้นะ ผมจึงกดโทรออกหาเธอ
ฮัลโหล เธอกรอกเสียงลงมา
ผิง นี่พี่นะ
คะ จำได้ มีอะไรเหรอค่ะ
พอดีพี่มาหาผิงที่ร้าน
มาหาผิง? มีไรด่วนรึเปล่าค่ะ น้ำเสียงก็ไม่ค่อยดีเลย
ก็..แค่..ใจหายน่ะ เวลามาแล้วไม่เจอผิง
พี่ธิปค่ะ เราต้องทำใจนะคะ ต้องอยู่โดยไม่มีคำว่าเราให้ได้
ขอบคุณนะผิง ผมกดวางสายแล้วก็ขับรถกลับบ้าน
พี่ธิปค่ะ แอ้ถึงบ้านแล้วนะคะ รถติดสุดๆเลย แค่นี้ก่อนนะคะ
คำรายงานจาก1ใน2สาวที่พูดไว้เมื่อประมาณ10นาทีก่อนดังแว่วเข้าโสตประสาท ผมเลยตัดสินใจโทรหาไมนัส
ว่าไงนาย นี่เธอคงเซฟเบอร์ผมไว้แล้วล่ะ
อยู่ไหนแล้ว
ยังไม่ถึงบ้านเลย ติดไฟอยู่ ไฟโคตรนาน แถมเขียว3วิ ใครจะไปขับพ้น ไม่รู้ติดอีกกี่รอบจะพ้นเนี่ยรถก็โคตรติด
เป็นชุดเลยแม่คุณ
แอ้ก็บอกว่ารถติด
นายล่ะ นอนไปรึยัง
ยังไม่ถึงบ้านเลย พอดีไปร้านกาแฟมาน่ะ
ร้านกาแฟ? ไปไม่ชวนเลยเหรอตาบ้า
ก็ไม่นึกว่านัสอยากไปน่ะ
เออ..นาย ไปฮ่องกง อยากได้ของฝากไรรึเปล่า
ใครไป?
ชั้นไง จะไป อยากได้ไรมั้ย
ไม่มี
งั้นก็..
พรุ่งนี้ว่างไปร้านกาแฟที่นัสเคยไปเจอพี่ได้มั้ย จำได้รึเปล่า
ได้ ก็อยู่ใกล้ที่ทำงานชั้น
นะ เอาไว้เจอกันตอน4โมงครึ่งได้มั้ย ว่างรึเปล่า
อืมมม.. ชั้นก็ไม่รู้ ก็น่าจะว่างนะ เอาเป็นว่าชั้นโทรไปบอกนายเองดีกว่า
เอางั้นก็ได้ หลับฝันดีนะนัส
ฝันดีเช่นกันพี่ธิป /
เดี๋ยวให้น้องเค้านั่งบนเก้าอี้หวายนะ ดึงจุดเด่นมั่ง ไม่งั้นทำมาเสียเที่ยว เธอบ่นๆๆเป็นชุด แล้วก็เดินไปดูฉากต่อไป
นัส เดี๋ยวมาดูหน่อยนะว่าม่านเอาดำหรือสีใสดี เธอก็พยักหน้าพร้อมจดลงสมุดโน้ตเล่มหนาที่ถืออยู่ในมือ
คิวพรุ่งนี้ใช่มั้ยพี่ งั้นเอาไว้ตอนบ่ายๆวันนี้นัสทำให้นะ เธอพูดจบก็เดินไปฉากต่อไป
พัดลมพอมั้ยพี่ ฉากนี้เป็นฉากที่ต้องใช้ลมเยอะ ทำให้ต้องหาพัดลมมาวางเป็นระยะๆ
พอๆ ระวังปลั๊ก3ตาด้วยไอ้นัส
เธอเกือบเตะไปแล้วจึงได้แต่หัวเราะแฮะๆ
ทำไมไม่แอบไปข้างหลังล่ะ
สายไม่ยาวพออ่าดิ เลยต้องเตือนทุกคนที่เข้ามาใกล้
555 แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา
ขอตะวเดี๋ยวนะพี่ ว่าแล้วเธอก็เดินไปยังห้องเก็บอุปกรณ์ก่อนจะกรอกเสียงลงไป
ว่าไง
ตกลงเองไงคับนัส ตอนนี้จะบ่ายแล้วนะ
ตายแล้ว!จริงด้วย นัสลืมไปเลยอ่ะ พี่ธิปรออยู่ใช่มั้ยอ่ะ โทษทีนะ พอดีนัสยุ่งๆอยู่น่ะ มันวุ่นๆ ลืมไปสนิทเลย
งั้นแปลว่ายังไม่ได้ทานข้าว
อืม ลืมเวลาไปเลย
ทำงานหนักไปเปล่า
ไม่หรอก เอาเป็นว่า4โมง45เจอกัน ครึ่งคงไม่ทันอ่ะ
ยุ่งมากไม่ต้องก็ได้
ไม่ๆ ชั้นเผื่อเวลาเดินไปอีก
พี่ไปรับมั้ย
ไม่เอาอ่ะ ไปเองได้ เอาเป็นว่า เวลานั้นแหละนะ เดี๋ยวเจอกัน แค่นี้นะ เธอก็กดวางสายแล้วก็เดินไปเลือกม่านพลาสติกก่อนที่จะนำไปติด
16.25 เธอก็เดินมาทิ้งตัวลงที่เก้าอี้เท้าแขนผนักนุ่มอย่างหมดแรง แล้วก็ขยับเม้าท์ทำให้ภาพรูปพระอาทิตย์ตกดินและมีชายหนุ่มนั่งกอดเข่ามองอยู่ปรากฏขึ้นมาแทนที่ภาพขนมหวานที่เธอเอามาใช้เป็นภาพพักหน้าจอ และเธอก็เขาไปเช็คอีเมล์
นัสจ๊ะ โมทย์จะกลับหลังกำหนดสัก2อาทิตย์ นัสจะมารับโมทย์รึเปล่า ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ เจอกันคราวหลังก็ได้จ๊ะ
เธอมองไปยังปฏิทินตั้งโต๊ะ 2อาทิตย์ที่เขาว่านั้นตรงกับวันที่เธอจะต้องไปฮ่องกงพอดี เธอไป2วันกาอนที่เขาจะกลับมาพอดี
สงสัยคงจะไปรับไม่ได้นะ พอดีนัสติดงานอยู่ที่ฮ่องกง เอาไว้ค่อยเจอกันตอนนัสกลับมานะ
เมื่อเธอส่งเมล์เสร็จ เธอก็เปิดดูคิวของนักร้องที่ต้องมาถ่ายในวันพรุ่งนี้ เธอคงไม่ต้องไปดูการถ่ายทำหรอก เพราะมันไม่ใช่หน้าที่ของเธอ ถ้าไปก็อาจจะเป็นตัวเกะกะได้ แต่เธอคงต้องไปตรวจดูความเรียบร้อยตอนเช้า แล้วก็เตรียมเซ็ทฉากใหม่ - - -
โทษนะที่ให้รอ พอดี..นั่งคิดงานเพลิน
นราธิปก็ยิ้มให้เธอ
สั่งเลม่อนปั่นให้แล้วนะ
ดีๆ ร้อนชะมัด เธอพูดจบก็คว้าแก้วทรงสูงขึ้นไปดื่ม
วันนี้ทำไมแต่งตัวแปลกๆ
เสียงทักของเขาทำเอาเธอรีบก้มลงสำรวจตัวเองทันที
แปลกยังไงล่ะ
เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีฟ้าทับด้วยแจ็คเกตผ้ายีนสีดำพร้อมลายธงชาติอเมริกา เข็มขัดสีเงินเส้นบางก็ทอประกายล้อเลียนแสงไฟอยู่บนกางเกงยีนส์สีดำและผ้าใบสีขาวมอมๆ
ก็..เหมือนไปเที่ยวมากกว่าทำงานน่ะ
ออฟฟิศชั้นไม่บังคับการแต่งตัวน่ะ พอดีวันนี้ต้องลุยก็เลยใส่แบบนี้ เออนาย!ชั้นจะไปฮ่องกงช่วงกลางเดือนหน้านะ ไม่อยู่
อืม
เออนาย
หืม?
เลี้ยงไอติมชั้นหน่อย น๊า..
เฮ้ย!เลี้ยงไม พี่ไม่ได้ติดหนี้นัสนี่
ก็..อยากกิน
เดินไปซื้อเอง
ไม่เอา เหนื่อย นี่ชั้นอุตส่าห์รีบมาหานายเลยนะ เหนื่อยเท่าไหร่เนี่ย แค่ไอติม..
โอเคๆ เอารสไร
ช็อคกล้วย
รออยู่นี่นะคับคุณหนู
คุณหนู คำที่มีคนเรียกเธอแค่คนเดียว คนที่เป็นเจ้าของใจของเธอ
มาแล้วขอรับคุณหนู เขาเอ่ยล้อๆแล้วก็ยื่นไอศครีมสีเหลืองนวลๆปนน้ำตาลอ่อนๆมาตรงหน้า
ขอบใจนะ เธอฝืนยิ้มสดใสไปให้เขา
มีไรรึเปล่านัส
ไม่มีนี่ เธอก็ตักไอติมเข้าปาก
นายชอบร้านกาแฟร้านนี้ด้วยเหรอ
อืม น่านั่งและมีความหลัง
กับแฟนเก่านาย
ความหลังและสิ่งที่ทำให้พี่ไม่เจ็บมากนัก
หืม?
ผิงเค้าทำงานที่นี่
ทำงานที่นี่? คนไหนเหรอ
คนที่รับออเดอร์อยู่ไง
เธอมองไปยังหญิงสาวผู้นั้น แม้ว่าผมของหล่อนจะยาวกว่าตอนที่เธอเห็นในนิตยสารนั้น แต่โครงหน้าก็ยังคงเหมือนเดิม เมื่อได้เห็นหน้าผิงเข้าจริงๆ เธอก็พอจะเข้าใจว่าทำไม เขาผู้ชายตรงหน้าเธอถึงได้ยังรักและตัดใจไม่ได้สักที
มาดูเค้าทุกวัน มันไม่เจ็บกว่าเหรอ ไอ้อาการที่ว่า อยู่ใกล้แต่สัมผัสไม่ได้อีกแล้วน่ะ
แค่ยังรู้ว่าเค้าสบายดี ไม่เสียใจเหมือนพี่มันก็ดีและมีความสุขกับพี่มากแล้ว
นายนี่ น่าสงสาร เธออดคิดในใจอย่างเป็นห่วงไม่ได้
แผลใจของนายคงลึกน่าดู และท่าทางนายจะไม่ยอมรักษาซะด้วย
มาใช้บริการพี่ได้นะ ถ้าวันไหนขี้เกียจกลับเอง
หืม?
ก็เดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้านไง
อ๋อ อืม เออ...นาย ไปเดินเล่นกันมั้ย หรือว่าอยากนั่งต่อ
ไป
เธอและเขาก็ลุกเดินออกไปจากร้านโดยที่มีสายตาและรอยยิ้มของผู้หญิงอีกคนมองตามไปอย่างเอ็นดู /
28 กันยายน 2548 13:53 น.
ความทรงจำ
ข้าวต้มกุ้งควันกรุ่นก็ถูกวางลงตรงหน้าทั้งคู่ เธอช้อนกระเทียมเจียวที่ลอยหน้าอยู่แล้วก็เอามาใส่ชามของผม
นี่!
โหย!ช่วยกินกระเทียมหน่อยดิ
เป็นแดร็คคิวล่าเหรอ ไม่ถูกกับกระเทียม
ถ้าชั้นเป็น นายก็คงตายำปแล้วแหละ ชั้นดูดเลือดนายแน่ๆ
555 ใครจะไปยอมให้เลือดหมดตัว
ก็ถ้าเพื่อความอยู่รอดของคนอื่นล่ะ เป็นชั้น ชั้นก็ยอมนะ นายล่ะ ถ้าชั้นใกล้ตาย นายจะช่วยชั้นรึเปล่า
ผมก็ตักข้าวต้มเข้าปากก่อนจะตอบออกมาอย่างไม่ลังเลว่า
ช่วยสิ พี่ไม่ปล่อยให้เพื่อนของพี่ตายไปหรอก ยังไงก็ช่วยแน่ๆ
เธอก็ยิ้ม น่าเสียดายนายแทนแฟนเก่านายนะ เสียดายที่พลาดโอกาสอยู่กับคนดีๆอย่างนาย
ผมก็เงียบ ใช่ น่าเสียดาย
แล้วยังคิดถึงแฟนนายอยู่มั้ย
คิดสิ
นายอยู่แต่กับอดีตเกินไปรึเปล่า แฟนนายรู้ สงสัยคงเสียใจนะที่นายเป็นแบบนี้เพราะเค้า ก็..จากกันทั้งที่ยังรักกันไม่ใช่เหรอ
ถ้าเค้าหมดรักพี่ทันก็คงจะทำใจได้ง่ายกว่านี้ เอาไว้นัสโตขึ้น นัสก็จะเข้าใจเองน่ะแหละ แล้วแฟนนัสล่ะ เป็นคนดีพอรึเปล่า
เธอหลบไปผมมองไปที่อีกทาง
ดี ดีมากๆ ดีเกินพอสำหรับนัสด้วยซ้ำไป แต่นัสสิ ดีพอสำหรับเค้ารึเปล่าไม่รู้
ต้องดีสิ ไม่งั้นเค้าจะมาคบเราทำไม
ก็..เพราะเค้ายังไม่เจอคนที่ดีกว่านัสล่ะมั้ง เค้าเลยยังไม่ไป ถ้าเจอเมื่อไหร่เค้าคงไปเอง
อย่าคิดมาก ทานต่อเถอะ /
นี่นาย!
หืม?
ไปปั่นจักรยานน้ำกัน นายปั่นนะ ชั้นจะถ่ายรูป
กินแรงชัดๆ
เอาน่า อุตส่าห์ให้รูปคู่ไปตั้งใบนึงแล้ว เหลืออีกตั้งใบ ช่วยหน่อยน๊า
อืมๆๆ เขาก็พยักหน้า ไม่ได้บอกเธอหรอกนะ ว่าลิมิตรูป2รูปที่เธอให้ มันหมดไปแล้ว - -
อ้าว!หยุดปั่นไมเล่า
เหนื่อย นัสอ่า เล่นนั่งอู้มาครึ่งทางแล้วนะ เอาแต่ถ่ายรูป ช่วยกันปั่นหน่อย หนักคับหนัก
555 ช่วยก็ด้ายย สงสารมากๆ
ความหนักของจักรยานน้ำถูกลดไปกว่าครึ่งเมื่อมีคนช่วย
นี่ๆๆ!น้ำเย็นดีล่ะ
น้ำฝนไง เขาแตะๆน้ำดู
หนาวล่ะสิไม่ว่า เขาแขวะเธอ
555
แล้วเขาก็ได้ถ่ายรูปคู่กับเธออีกใบในจักรยานนี่แหละ ได้กำไรมา1รูป
เมื่อเดินทางกลับ เธอก็พูดคุยกับเขาอย่างสนิทสนม เขาก็ทยอยส่งเพื่อนร่วมเดินทางจนคนสุดท้ายก็คือเธอ
ขอบใจนะ
ถ้ามีไรจะให้ช่วยก็โทรมาได้นะ
อืม
ไปละ รีบๆเข้าบ้านเถอะ
เธอเพียงพยักหน้าแล้วก็เดินเข้าบ้านไป เขาก็ขับรถกลับ - - -
ชีวิตของเธอก็เป็นปกติหลังจากไปเที่ยวต่างจังหวัด อีเมล์ของโมทย์มี2ฉบับ จากวันที่เธอไม่ได้เช็ค1อาทิตย์
เธอเพียงแค่อ่านแต่ไม่ได้ส่งกลับไป ท่าทางโมทย์จะมีความสุขดีกับการมีเพื่อนที่โน้น ถ้าเป็นเธอคงจะคิดถึงเขาและเพื่อนๆที่นี่แย่แหงๆ - - -
นัส วันนี้พี่เลี้ยง ไปทานข้าวกัน
เธอก็ยิ้มและพยักหน้าให้ ก่อนจะหยิบกระเป๋าถือขึ้นสะพายแล้วก็ออกจากออฟฟิศไป
เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานของเธอดังขึ้นสักพักแล้วก็เงียบไป เพราะไม่มีผู้รับสาย - - -
ไงไอ้ธิป มีคนรับมั้ย
ไม่มีวะ สงสัยไปทานข้าว
งั้นพวกเราก็ไปทานกันมั่งดิวะ จะบ่ายแล้ว
เขาและเพื่อนๆก็ไปทานอาหารกัน
ขอราเมงโชยุ2คับ เขาสั่งอย่างเคยชินเนื่องจากมาทานบ่อย
เมื่ออาหารที่สั่งมา เขาก็จัดการโซ้ยซะเรียบ
นี่นัส แล้วไปเที่ยวนี่ เจอใครถูกใจรึเปล่า
อะไรพี่ นัสจะไปเจอใคร เพื่อนๆกันหมด รักไม่ลงหรอก
เสียงพูดคุยผ่านเข้าหูเขาโดยบังเอิญ ขณะกำลังรอเพื่อนทานของหวาน
เขาก็หยิบโทรศัพท์โทรออกไปหาไมนัส แล้วโทรศัพท์มือถือของโต๊ะข้างหลังก็ดังขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะกรอกเสียงออกมา
พี่ธิปนะ
คะ มีไรค่ะ
อยู่ไหนเหรอ
ร้านอาหารญี่ปุ่น
พี่อยู่โต๊ะหน้าเราอ่ะ
โต๊ะหน้านัส?
อืม
เธอพูดจบก็เดินมาก่อนที่จะวางสาย
ไม่คิดเลยว่าจะเจอนายที่นี่นะ
นั่งคุยกันก่อนมั้ย
ไม่ล่ะ เดี๋ยวชั้นต้องรีบกลับออฟฟิศ
อืม เอาไว้ค่อยคุยกัน
เมื่อเธอเดินลับไป เพื่อนของเขาก็แซวทันที
โหย!รู้จักผู้หญิงสวยขนาดนี้ด้วย
ก็เพื่อนน้องแอ้ไง
จริงเหรอว่ะ มีของดีไม่ยอมบอกกันมั่ง ชวนมาถ่ายแบบดิวะ
บ้า ไม่เห็นเหรอว่าเค้าก็ทำงาน
ก็เสาร์ อาทิตย์ไง วันหยุดน่าจะว่าง
เค้าไม่ค่อยชอบการเป็นนางแบบ
แต่แต่งตัวดีมากนะเว้ย เข้ากันมาก
ก็เธออยู่ในชุดสีชมพู เสื้อเป็นผ้าปกเชิ้ตสีชมพูเข้มแขนกุด ผูกเอว เผยให้เห็นเสื้อข้างในที่คาดว่าน่าจะเป็นเกาะอกสีขาว แล้วกระโปรงก็เป็นกระโปรงจีบรอบสีม่วง รองเท้าส้นสูงสีขาว พร้อมเครื่องประดับโทนชมพูๆอีกหลายชิ้น เป็นใครก็คงหลงล่ะนะ เขายังไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าทำไมจะต้องไปปกป้องเธอซะขนาดนั้น กะแค่เรื่องถ่ายแบบ - - -
23 กันยายน 2548 16:16 น.
ความทรงจำ
อ้าว!ไอ้นัสมาพอดี กินไรดี แอ้พูดจบก็ยื่นสมุดจดเมนู1เล่มมาให้
ขออีกเล่มดิไอ้แอ้
แกก็นั่งข้างกับพี่ธิปนี่ แกก็ดูไปกับพี่เค้าแล้วกัน
ได้ไงว่ะ มันไม่สะดวกเว้ย
รีบๆสั่ง อย่าโอ้เอ้ดิ หิวเว้ย เมื่อคนอื่นๆเริ่มอุทรณ์ เธอจึงแบ่งเมนูให้เขาดูด้วย
ขอขาหมูจิ้มแจ่วคะ นายเอาไร
อืมมม..มาโคราช ก็ต้องลองชิมหมี่โคราช อาหารมีชื่อของโคราชสิคับ ขอหมี่โคราช2จานคับ
เขาหันไปพูดกับทุกๆคน ก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับพนักงาน
นายรู้ได้ไง ไอ้หมี่โคราชเนี่ย
อ้าว!ก็พี่มาโคราช แล้วมีคนแนะนำน่ะ ยังไงเราก็มาถิ่นเค้าลองทานดูหน่อยก็ดีนะ เธอก็เพียงพยักหน้า
ว่าแต่กินขาหมูมื้อเย็นอย่างงี้ไม่อ้วนแย่เหรอ
แล้วไมอ่ะ เกี่ยวไรด้วย
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เขาก็ตักเส้นหมี่ในจานใบโตให้เธอ
รสชาติที่ดีมันควรเป็นไงล่ะ เธอหันมาถามเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ
ออกหวานนิดๆ แต่ข้อเด่นคือ เส้นมันจะเหนียวนุ่ม ชิมๆๆ เดี๋ยวก็รู้เอง เขาขยิบตาให้เธอ
กินเข้าไปแล้วจะเป็นไรรึเปล่าว่ะเรา เธอก็ตักเส้นหมี่เขาปากอย่างลังเล
เป็นไง อร่อยมะ
อ..อืม ใช้ได้ๆ แล้วคำต่อๆไปก็ตามไปจนหมด
เมื่อทานอาหารเสร็จ เธอก็ขอตัวไปเดินเล่น เขาก็ลุกตามเธอออกไป เกล็ดแก้วทำท่าจะเดินตามไป(เป็นก้าง)แต่อ้อแอ้ดึงไว้ซะก่อน
แกจะตามไปทำไม
ก็อยากรู้ไง ว่าพี่ธิปจีบไอ้นัสจริงรึเปล่า
แกคิดมากไปเปล่า ถ้าเค้าจะจีบจริง แกจะทำไง
ก็..
เฉยๆไปเหอะน่า นั่งลงๆ - - -
นัส
ไร ไม่อยู่ดูทีวีกะพวกนั้นเหรอ
ไม่ชอบดูทีวี
เธอกระชับเสื้อแจ็คเกตสีเข้มให้กระชับขึ้นเมื่อลมพัดมา
หนาวรึเปล่า
นิดๆน่ะ ช่างเถอะ เธอก็เดินลิ่วๆๆตรงไปยังแอ่งน้ำ แล้วมือของเธอก็มีกล้องคู่ชีพอยู่ในมือเรียบร้อย
ถ่ายไรเหรอ ก็มันมีตั้งหลายอย่างที่น่าจะเป็นเป้าหมายของเธอได้
นายจะรู้ไปทำไม
ถ่ายแต่วิวนะ มาเที่ยวแต่ละทีน่าจะเก็บรูปเพื่อน รูปตัวเองมากกว่า
ไม่ล่ะ ยังไงคนอื่นก็มี แล้วโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของเธอก็ดัง เธอหยิบขึ้นมากดรับ แววตาและสีหน้าดูมีความสุขมากๆ ไม่ต้องบอก เขาก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร เขาจึงทำท่าโบกมือลาเธอแล้วก็ชี้ไปยังบ้านพักของเขา เธอก็เพียงแต่โบกมือลาเขานิดนึงแล้วก็หันไปทางแอ่งน้ำในขณะที่ปากพูดไม่หยุด
เมื่อวางสายแล้ว เธอก็ซูมกล้องถ่ายไปยังบ้านพักที่เขาอยู่ ก่อนจะเดินกลับไปพักผ่อนยังบ้านพักของตัวบ้าง
เมื่อเธอเข้ามาในบ้านพักเรียบร้อย เธอก็โดดขึ้นเตียงทันทีแล้วก็หยิบเอากล้องดิจิตอลคู่ชีพขึ้นมาไล่ดูภาพแต่ละภาพ
รูปของชายหนุ่มคนนึงที่นั่งกอดเข่ามองเหม่อไปทางพระอาทิตย์สีส้มที่กำลังจะลาจากผืนนภา มันดูซึ้ง เศร้า และเหงาๆอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
เธอชอบรูปนี้แหละ ชอบค่อนข้างมากกว่ารูปอื่นๆที่เธอถ่ายมาซะอีก เมื่อดูเสร็จเธอก็ปิดแล้วล้มตัวลงนอน /
6.40 ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงไปเดินเล่น ที่หน้าบ้านพักของเธอ ผมก็เห็นเธอนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียง
นัส
อ้าวพี่ธิป! เอ่อ
เรียกพี่ธิปก็ได้
รอชั้นแปปนะ
อ่าๆ
เธอก็เดินเข้าไปในบ้านพักและกลับออกมาพร้อมกล้องในมือ
ไปถ่ายรูปเป็นเพื่อนหน่อยสิ ผมก็พยักหน้าเล็กๆ
หมอกลงอย่างนี้จะถ่ายไหวเหรอนัส
ไหวดิ ดี ชั้นชอบหมอก
หมอก? มีไรให้น่าชอบหืม? ถ่ายภาพไปก็ไม่สวย บังวิวที่เราจะถ่ายหมด
วิวเดิมๆน่ะถ่ายที่ไหนก็ได้ แต่วิวที่บังเอิญน่ะ ควรจะถ่ายเก็บไว้มากกว่า และวิวเดิมๆถ้ามีหมอก วิวมันก็จะมีมุมมองใหม่ ความรู้สึกใหม่
เราก็เดินคู่กันไปอย่างเงียบๆ แล้วเธอก็ทรุดตัวลงนั่งบนสนามหญ้าเอาซะเฉยๆ
อ้าวนัส! เป็นไรมั้ย
ไม่เป็นไร นั่งดิ นายจะยืนค้ำหัวชั้นอีกนานมั้ย กลับมาเป็นนายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่ผมก็ยอมนั่งลงอย่างว่าง่าย แถมนอนราบลงไปกับพื้นหญ้านุ่มโดยที่ไม่สนใจสิ่งใดรอบข้างเลยด้วย
นี่นาย นอนลงไปอย่างนั้นไม่เปียกน้ำค้างแย่เหรอไง
เย็นดี ลองดูสิ
ไม่เอาหรอก เชิญนายคนเดียวเหอะ
ผมก็แอบดึงแขนของเธอให้นอนลงข้างๆผม
เฮ้ยนาย!
หืม?
ดึงชั้นลงมาทำไม
ท้องฟ้าสวยดี
เธอก็เงยหน้าขึ้นไปมองดูท้องฟ้าตามที่ผมบอก
ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนจาง ซีดจนแทบเป็นกระดาษ แสงสีทองค่อยๆทอแสงระบายเพิ่มความสดใสให้กับท้องฟ้าสีจาง
เธอก็เก็บภาพโดยที่ผมไม่ต้องบอก
นายเห็นทำไมไม่เอากล้องไปถ่ายให้ล่ะ เธอยังคงบ่นไม่หยุด
กล้องคนอื่นถ่ายไม่เป็น
เชื่อตาย!
ว่าแต่ทำไมถึงไม่ยอมนอนล่ะ
ก็นายดูเสื้อผ้าชั้นสิ
ผมก็เพิ่งสังเกตว่าเธออยู่ในเสื้อผ้ายืดสีขาวคอวี แขนเกือบกุด และกางเกง4ส่วนสีฟ้าสว่างจั๊มขา เสื้อผ้าชุดที่เลอะง่ายมากๆ
ขอโทษนะ
ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่ค่อยรักสวยรักงามอยู่ละ เธอหันมายิ้มให้ผมอย่างจริงใจ
ชั่ววูบ ความรู้สึกเป็นสุขก็จู่โจมเข้าสู่จิตใจ ก่อนจะหายไปโดยที่เขาไม่ทันได้รู้สึกว่ามันได้เกิดขึ้น
ถ่ายรูปด้วยกันใบนึงนะ
หืม?
ได้มั้ย
ได้สิ ให้2แล้วกัน เพราะนายก็คอยเป็นนายแบบให้ชั้นอยู่แล้ว เอาตรงไหนล่ะ เธอทำท่าจะลุกขึ้นแต่ผมก็ดึงข้อมือเธอไว้
เอาตรงนี้แหละ ท่านี้
ท่านอนเนี่ยนะ!
อืมม
ก็ได้ อ่ะ!นายถ่าย
กล้องถ่ายรูปของเธอสามารถให้ตัวคนถูกถ่ายสามารถถ่ายตัวเองได้ ผมก็ถ่ายไป1รูป(ไม่ใช่รูปเผลออ่ะ)
ว๊าย!!นายๆๆ กิ้งกือๆ เอามันออกไปทีๆ เธอผวาเข้ามาซบอกผม มือก็กดชัตเตอร์เก็บท่าทีเผลอของเธอไว้ได้ทัน
ก่อนจะหยิบใบไม้แถวๆนั้นมาเขี่ยเจ้าตัวกิ้งกือตัวปัญหาออกไป
ไปแล้ว เธอหันไปมองที่ที่เจ้าตัวนั้นเคยอยู่ แล้วเธอก็ขยับไปนอนที่เดิม
ขอบใจนะ เธออึกอีกๆตอบไป
ไปหาไรทานกันเถอะ หิว
นายนี่ อ่ะ!ไปๆๆ เธอและผมก็ลุกขึ้นมาพร้อมๆกัน หมอกค่อยๆหายไปแล้ว - - -
23 กันยายน 2548 16:07 น.
ความทรงจำ
นัสเซียนขนาดถ่ายพระอาทิตย์ตกดินเหรอ
ทำไม
ก็มันต้องใช้แสงเข้าช่วย ภาพถึงจะออกมาสวยแล้วก็เศร้า พี่ถ่ายให้เอามั้ย เขาอาสาอย่างหวังดี แต่เธอปฏิเสธ
ไม่อ่ะ เกรงใจ
เมื่อเธอไม่สน เขาก็ไม่เซ้าซี้อีก แต่กลับแซวเธอแทน
มาถ่ายพระอาทิตย์ตกดิน ก็ต้องถ่อมาถึงโคราช ถ่ายอยู่กรุงเทพไม่ได้
ก็ใช่อ่าดิ กรุงเทพมีแต่ตึกๆๆ เห็นชัดกลมบ๊อกขนาดนี้เหรอไง
เมื่อดูๆไปแล้ว ที่เธอว่าก็จริง มันดูไม่สวยเท่า เหมือนกับที่นี่..
ผิดไปแล้วคร้าบบบ!!!
นายนั่งอยู่นี่นะ
จะให้ทำไร
นั่งกอดเข่าอยู่เฉยๆก็พอ อย่าดุ๊กดิ๊ก มองไปที่พระอาทิตย์ หน้าเฉยๆเข้าไว้นะ เข้าใจมั้ย
เขาก็พยักหน้าให้ทีนึง เธอก็เดินออกไป
แล้วจะให้นั่งมองนานเท่าไหร่กันว่ะเนี่ย เขาก็ลืมถามไปซะได้
เขาก็นั่งนิ่งๆอย่างที่เธอสั่ง เมื่อมองลำแสงสุดท้ายของวันจะลับหายไป ก็พลันไปนึกถึงผิงเข้าอีกแล้ว
~ ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อยคะ เสียงใสๆแต่แฝงไว้ด้วยความร้อนใจและรีบเร่งเอ่ยขึ้นทางด้านหลังเขา
เขาละมือจากการติดป้ายหน้าห้องพยาบาลแล้วก็หลบไปข้างๆ แล้วเพื่อนของเขาก็วิ่งตามเธอมาด้วย
เกิดไรขึ้นว่ะ
รับน้อง แล้วน้องเค้าเป็นลม ดีได้น้องอีกคนที่เป็นเพื่อนเค้าช่วยอุ้มมา
แล้วเพื่อนของคนที่เป็นลมก็เดินออกมาหลังจากส่งเพื่อนเสร็จ
งั้นเดี๋ยวผิงไปรับน้องต่อนะคะ เขาเหลือบมองป้ายชื่อของเธอ นิรนันท์ ผิง
เธอหันมายิ้มให้เขานิดนึงก่อนจะเดินไปตามทางที่มา เขาเพิ่งจะเข้าใจดีกรีความน่ารักของเด็กม.1เข้าจังๆก็วันนั้น ทั้งที่เขาก็อยู่ม.6แล้ว
หลังจากนั้นการตามเทคแคร์ คุยโทรศัพท์ ก็ตามมา ยอมรับ ตอนนั้นอายเล็กๆ เพื่อนแม่งก็ล้ออยู่เรื่อยว่าเลี้ยงต่อย
เราดูๆกันมาหลายปี กว่าเธอจะรับรักผมและยอมรับก็ปาเข้าไปราวๆเธอกำลังจะจบม.4
ขอบคุณนะคะพี่ธิปที่รอผิง ที่ยังคงอยู่ที่เดิม ~
คิดไรอยู่ ไมนัสทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา
เปล่านี่ พี่กลัวจะขยับน่ะสิ ไม่ได้คิดไร แต่ดูท่า เธอคงจะไม่เชื่อเขานักหรอก
ให้ชั้นเดามะ ว่านายกำลังคิดเรื่องแฟนเก่านายอยู่
ทำไมรู้ล่ะ
ตานายน่ะสิ มันเศร้า เหมือนคิดถึงอดีตหรือเรื่องที่เศร้ามากๆ
แล้วเป็นไง โพสท่าถูกใจรึเปล่า
อืม ดี ใช้ได้
กลับไปหาคนอื่นเถอะ เดี๋ยวจะเป็นห่วงกันเปล่าๆ
เธอก็พยักหน้าแล้วก็ลุกจากพื้นหญ้าที่ใช้ต่างพรม แต่เขายังคงนิ่งอยู่
ไหนบอกให้กลับไง นายคงไม่ขี้โกงนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวหรอกนะ
เปล่าๆ พูดจบเขาก็ยื่นมือออกไปสุดแขน
ดึงหน่อยสินัส
คิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะคลาย เธอจับมือเขาแล้วก็ช่วยดึง แต่มาได้ครึ่งทาง เธอก็กลับผลักเขาเฉย
555 สมน้ำหน้า จับกบไม่เป็นท่า เธอหัวเราะจนตัวงอ ส่วนเขาก็รวบรวมใบไม้แห้งแถวๆนั้นที่พอจะหาได้มาโปรยใส่เธอ - - -
ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวจะแย่
ให้รอเอามั้ย นี่ก็มืดแล้ว
ไม่เป็นไร เดินไปเองได้แค่นี้เอง ไม่ได้ห่างเป็นกิโลนี่ เขาทำท่ายอมแพ้ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูดข้าบ้านพักไป
เขาก็ถือวิสาสะเดินขึ้นไปนั่งตรงส่วนที่เป็นระเบียงไม้หน้าบ้านพักเธอ
นั่งไปสักพัก เสียงกุกกักๆพร้อมกับร่างของเธอก็ก้าวออกมาจากตัวบ้านพัก
เสื้อยืดสีเขียวสดพอดีตัวกับกางเกงผ้ายืดขา4ส่วนสีน้ำตาลเข้มและรองเท้าผ้าใบสีน้ำเงินหม่นๆ พร้อมด้วยผมของเธอที่ม้วนไปข้างหลังทำให้เธอดูแปลกกว่าทุกที(แปลกยังไง อันนี้เขาก็ไม่รู้)
น..นาย! ทำไมชอบโผล่มาให้ตกใจทุกที
ไม่ได้โผล่ พี่นั่งอยู่ตั้งนานแล้ว
งั้นทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ อยู่ข้างนอกยุงกัดตายชัก เธอทำหน้าสยอง
งั้นรอชั้นแปปนะ
เธอเข้าไปในบ้านพักอีกรอบ และออกมาพร้อมกับขวดสีขาวๆ
เอ้า!ยาทากันยุง พอดีชั้นเอามาด้วย
ขอบใจนะ เขาก็รับมาทาก่อนส่งคืนให้เธอ
ไปเหอะ ชั้นหิวแล้ว
เขาพยักหน้าก่อนจะเดินตามเธอไป
Lovers
0 คน เลิฟความทรงจำ
หน้าส่วนตัว
1277
