23 กรกฎาคม 2545 21:59 น.
คะน้า
คิดถึง....คิดถึงจนชักจะหวั่นไหว
คิดถึงในความรู้สึกที่ไม่เคยคุ้นมาก่อน
ติดอยู่ในอารมณ์ที่รุ่มร้อน
คิดถึงรสสัมผัสทุกขั้นตอนเสน่หา
ปล่อยอารมณ์ให้จมดิ่งให้เหวลึก
ในห้วงแห่งความรู้สึกอันปรารถนา
ปล่อยหัวใจให้ลอยไกลไปถึงฟ้า
ไปสู่แดนสนธยาอันแสนไกล
ณ.ที่นั้นจะมีเพียงเธอและฉัน
กุมมือกันอิงแอบแนบกายใกล้
เบียดกระชับรับไออุ่นกรุ่นละไม
แลกจุมพิตอันหวามไหวให้ติดตรึง
เปลี้องอาภรณ์ที่กั้นขวางพรางโนนเนื้อ
สัมผัสเหนือเนินอกอุ่นครุ่นคิดถึง
สูดกลิ่นอายกายหอมหวานซ่านคนึง
สอดแทรกความลึกซึ้งถึงสองเรา
ขยับรับพยับพรายกายพลิ้วไหว
โอบกอดใจกระโจนไปในขุนเขา
รวมสองร่างเป็นหนึ่งเดียวเกี่ยวพันเงา
ปลดปล่อยความร้อนเร่าเข้าสู่กัน.....
12 กรกฎาคม 2545 14:09 น.
คะน้า
ถ้าหัวใจฉันเปราะบางเหมือนแก้ว
มันคงแหลกไปแล้วนับร้อยครั้ง
ตั้งแต่เธอเดินจากไปไม่กลับหลัง
ทิ้งความรักให้ผุพังไม่ไยดี
แต่หัวใจฉันมันไม่ใช่แก้ว
ไม่อาจแหลกด้วยน้ำมือเธออีกแล้วในวันนี้
ร่อยรอยความบอบช้ำเลือนหายจากความทรงจำที่มี
และแววตาคู่นี้ก็ไร้เงาคนไม่รักดี....เช่นเธอ
3 กรกฎาคม 2545 22:38 น.
คะน้า
นั่งมองเม็ดฝนบนฟ้ากว้าง
หนาวลึกบนเส้นทางที่คว้างไหว
ไม่มีแดดอุ่น ไม่มีคุณ ไม่มีใคร
มีเพียงหัวใจที่เริ่มจะอ่อนไหวลงทุกที...
3 กรกฎาคม 2545 21:45 น.
คะน้า
กอดตัวเองเอาไว้อย่างไม่เข้าใจ
ว่าทำไมถึงไม่ลืมใครเสียทีหนอ
ยังวนเวียนอยู่ที่เก่าเพื่อเฝ้ารอ
ขังตัวเองอยู่ในความทุกข์ท้อเพื่ออะไร
มันอาจเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล
ว่าทำไมถึงต้องทนอยู่กับความหวั่นไหว
ความรักไม่น่ามีคำถามว่าทำอะไรเพื่ออะไร
เพราะถ้าเธอเคยรักใครอย่างหมดหัวใจจะรู้ดี...
หน้าส่วนตัว
1247
