31 กรกฎาคม 2551 14:11 น.

คนกรีดยาง

ฅนกาหลง

เพราะต้องตื่นฟื้นมาในทุกคืน
ต้องเดินยืนย่ำย่างบนทางเก่า
ตีหนึ่งตีสองลืมตาหารูปเงา
ขึ้นป่าเขาบรรเทาชีวิตตน

หากินกลางคืนใช่ขืนใจ
กรีดยางไปตลอดปีหน้าที่ทำ
อาชีพเลี้องครอบครัวคือผู้นำ
กลางคืนมืดดำจำเป็นทำ

ฐานะดีจนก็วนเวียน
ต้องจุดเทียนฟื้นตื่นในคืนดึก
จับมีดกรีดยางต้องเดินทางใจผนึก
ถึงสวนยางต้องคึกคักตระหนักถึง

สว่างคาตาอ่อนล้าโรย
สิ้นแสงโชยงานเสร็จก็เสร็จการ
กรีดยางคืองานหลักปักปณิธาน
คือเป็นงานของเราคนกรีดยาง				
29 กรกฎาคม 2551 13:00 น.

โปรดช่วยกันดูแลรักษา

ฅนกาหลง

ไม่ปลูกไม่รักษา              อยากร่ำไห้
ทำลายเห็นแก่ได้            พาโลกร้อน
ต้นน้ำจากป่าไม้               หล่อชีวี
คนมือบอนสั่งสอน            เล่าใครตาม ฯ 

อนุรักษ์ไว้เถิด                 ป่าเขา
มีประโยชน์เป็นร่มเงา      หลากคุณ
สร้างอากาศให้เรา            หายใจ   เอยนา
ใยไฉนทารุน                   บุญคุณป่าท่วมหัว ฯ

ไร้สีเขียวเรียวเขา            เฉาใจ
ป่าเขาลำเนาไพร              ธรรมชาติ 
โลกสร้างใช่ของใคร          สรรพสิ่ง  พึ่งพา
โปรดรักษาอย่าอุกอาจ       เป็นทาส  โสมม ฯ

สัตว์ใหญ่น้อยถ้อยที          ถ้อยอาศัย
ผู้คนใช่ส่วนใหญ่              ทั้งโลก
ไร้ป่าเขาพึ่งพาสิ่งใด          เปรียบหมดสิ้น
คน สัตว์อัตคัดโศก            สรรพสิ่งทั่วโลกวายปราน ฯ				
29 กรกฎาคม 2551 10:17 น.

ทำอย่างไร

ฅนกาหลง

ทำอย่างไรได้อยู่ในใจเธอ
ทำอย่างไรไม่เพ้ออยู่คนเดียว
ทำอย่างไรเธอฉันได้ก้องเกี่ยว
ทำอย่างไรได้ท่องเที่ยวในใจเธอ

ทำอย่างไรให้เธอฝันถึงฉัน
ทำอย่างไรได้ผูกพันธุ์ฉันกับเธอ
ทำอย่างไรสองดวงใจได้พบเจอ
ทำอย่างไรจะไม่เก้อในความรัก

ทำอย่างไรได้ดูแลในรักแท้
ทำอย่างไรไม่เป็นแค่รักข้างเดียว
ทำอย่างไรหัวใจไม่เหงาเปลี่ยว
ทำอย่างไรให้เธอเลี้ยวมาทางฉัน

ทำอย่างไรให้เธอยิ้มมา
ทำอย่างไรสบตามาหาฉัน
ทำอย่างไรเห็นหน้าเธอใช่แค่ฝัน
ทำอย่างไรทุกทุกวันมีแค่ฉันกับเธอ				
28 กรกฎาคม 2551 11:03 น.

อ้อนรำพึงถึงสายลม

ฅนกาหลง

ยังโอบกายสายลมคงพรอดหวน
อ้อนลมป่วนครวญเจ้าจนเช้าสาย
ให้สายลมบรรเลงเพลงพรอดกาย
คงไม่หน่ายร่ายมนต์สายลมผ่าน

สายลมพรอดยอดหญ้าพลิ้วร่าไหว
ก่อสายใจไหลกลับทอทับถม
ลิ่วระรื่นชื่นบานธารอารมณ์
ธรรมชาติน่าชมสายลมหวน

อ้อนสายลมโชยบัดพัดไหวอ่อน
ให้โปรยร่อนว่อนไปในอากาศ
หวนพัดมาพาคืนดั่งคลื่นสาด
มาหยดหยาดราดกายคล้ายสายชล

อ้อนสายลมโชยชื่นฟื้นสายใจ
ดุจลำไผ่ไหวเอนเย็นโยนเย้า
ให้สายลมโชยพัดมาขัดเคลา
สุขของเราโชยว่อนอ้อนสายลม				
25 กรกฎาคม 2551 14:14 น.

รำพึงในหุบเขา

ฅนกาหลง

กาลหนึ่งฟ้าใสในเชิงเขา
ไร้มืดเงาหุบภูข้าดูร่าเริง
หมอกลอยต่ำปล้ำหยอกละลอกเชิง
ให้บันเทิงเพลินตาทิวากาล

ไร้สี  ไร้กลิ่น  มาสิงแต้ม
ยลยินแย้มแง้มมองดังทองใส
ภูเขียวสดทดทอดสอดตาไป
ใจรำพึงถึงในภูไพรสณฑ์

อนึ่งพึงอยู่ประตูสรวง
สุดลึกห้วงร่วงเหวในเปลวฝัน
หุบภูข้าขอพบในพลบพลัน
ภูสูงชันอันกว้างก็ย่างไป				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฅนกาหลง
Lovings  ฅนกาหลง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฅนกาหลง
Lovings  ฅนกาหลง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฅนกาหลง
Lovings  ฅนกาหลง เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงฅนกาหลง