26 กรกฎาคม 2550 15:39 น.
จันทร์ไร้เงา
เจ็บช้ำเมื่อฟังคำว่าไร้ค่า
ตมน้ำตา อาบหน้า ร่ำไห้
เจ็บเหลือเกิน เจ็บตรงนี้ ที่ หัวใจ
เจ็บจนไม่อาจต้านได้ ซึ่งกำลัง
เพราะความหวัง เคยมี เคยฝัน
เป็นเหมือนแรงเติมต่อให้พลัง
ต่อไฟฝัน เติม กำลัง
เพื่อให้ฉันได้ก้าวไป
แต่แล้วที่เหลือคือ น้ำตา
ไว้มองเธอยาม พบหน้า แล้ว ร่ำไห้
เหมือนดั่งมอง จันทร์เด่น บนฟ้าไกล
แต่ จันทร์ ไม่ได้ส่องแสงให้ ใจซม
เจ็บเหลือเกิน ที่ยังจมอยู่เช่นนี้
ไม่อาจเจอสิ่งที่ สุขสม
คงแต่เจอน้ำตาเศร้าเหงาระทม
คงแต่จมในความหลังครั้งวันวาน
ภาพวันคืนครั้งเก่ายังเรียงร้อย
ภาพความหวานยังคงคอยเฝ้าขับขาน
ผ่านเศษเสี้ยวแห่งนาทีจนเนินนาน
แต่ไม่อาจลบเลือนวันวาน
ที่ทุกข์ทรมาณให้ผ่านเลยไป
จากใจเสียที
23 กรกฎาคม 2550 15:49 น.
จันทร์ไร้เงา
ในเส้นทางที่เธอได้ก้าวผ่านมา
ฉันไม่รู้หลอกนะว่า...เธอปวดร้าวแค่ไหน
เพียงแค่อยากจะบอกว่า...เธอยังมีฉันเป็นกำลังใจ
และพร้อมที่จะห่วงหา...ห่วงใย...เธอตลอดเวลา
และ...บนเส้นทาง...ที่เธอจะก้าวเดินต่อไป
ฉันจะคอยส่ง...หัวใจ...ให้ไปหา
หากวันใดที่เธอ...ท้อแท้...และมีน้ำตา
ขอให้เธอรับรู้ไว้เสมอว่า...
...มีหัวใจคนไกลตา...อยู่ข้าง-ข้างเธอ
23 กรกฎาคม 2550 13:47 น.
จันทร์ไร้เงา
เมื่อตะวันบอกลาลับลงตรงขอบฟ้า
เหมือนอาทิตย์บอกกับข้าว่าลาก่อน
อีกไม่ช้าจันทร์เจ้าขาจะรีบจร
มาให้ข้ายลก่อนนอนเพื่อฝันดี
แต่ทว่าราตรีนี้กลับมืดมัว
และสิ่งที่ข้ากลัวกลับเกิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้
จันทร์เจ้าขาปรากฏกาย หากแต่ไร้แสงสิ้นส่องราตรี
เห็นเพียงจันทร์ไร้เงาเช่นนี้ข้าปวดใจ
ข้าไร้เขาดั่งจันทร์เจ้าไร้เงาแสงระวีฉาย
เจ็บปวดยิ่งนักเมื่อรับรู้ได้ถึงความอ้างว้างและไม่มีใคร
เจ็บปวดรวดร้าวทรมานแทบขาดใจ
อยู่ตรงนี้อย่างไม่มีใคร กับใจจันทร์ฉายที่ไร้เงา
หน้าส่วนตัว
731
