29 มกราคม 2553 17:48 น.
จิตรำพัน
ในวันคืนตื่นผันพลันเวียนจิต
หลากครวญคิดผิดชื่นกลืนหม่นหมอง
ร้าวระดมตรมทรวงร่างร่วงกอง
ใจประคองครองกายหมายแรงยืน
โอ้ใจนี้เข้มแข็งแหล่งกายชีพ
แม้นมีบีบถีบหลากมากแห่งฝืน
หลายประดาพาช้ำน้ำจิตกลืน
แม้นใจขื่นฝืนสู้กู้ชีวา
ดังเข็มทิ่มจิ้มแทงแรงเพียงนิด
ดั่งสะกิดนิตย์เนื่องให้เตือนหา
ตั้งอักเสบมิหายจากกายา
ครั้งเหนื่อยล้าผ่อนไว้ให้เบาใจ
ครั้นจะลืมยื่นเข็มเข้าแทงเสียด
ครั่นกายเบียดเติมเชื้อให้อ่อนไหว
สู้ไว้หนอตัวเราตั้งฤทัย
กำแพงไซร้คงมั่นอย่าล้มพัง
บางความคิดบอกปลิดลิดปัญหา
พากายาเร้นลี้หนีสิ่งขัง
แม้ชั่วคราวราวเรื่องสิ่งประดัง
ยังได้หวังพักนิ่งคลื่นลมแรง
แต่บางจิตติดไว้ให้ยังก่อน
อย่าตัดรอนสานต่อสู่ปลายแสง
อยู่สานปมลมพัดแม้นทิ่มแทง
แม้นกายแล้งแรงล้าพาหยัดยืน
ด้วยห่วงนี้ยากลี้ที่หนีปลด
แม้สลดหดหู่คู่ข่มขืน
แม้ยากที่ตำแหน่งต้องกล้ำกลีน
แม้วันคืนแสนยากตรากเผชิญ
ด้วยเพียงหวังคำกล่าวที่ขานจิต
ให้ได้คิด ฟ้าหลังฝน ยลใจเหิน
ผ่าพายุลุหน้าพากายเดิน
หวังเหลือเกินแดนสุขมาย่ำกราย
2 มกราคม 2553 23:42 น.
จิตรำพัน
มองเหม่อฟ้าคราคิดสะกิดหวน
ดั่งเชิญชวนควรคู่สู่ใฝ่หา
เมฆาน้อยลอยเคลื่อนเกลื่อนนภา
เอ่ยนัยว่าฟ้าเดียวเกลียวรวมใจ
มองครานี้ฟ้าเดียวเลี้ยวลดกว้าง
ดั่งกีดขวางเราสองให้ผลักไส
เหมือนเราใกล้จริงแท้ช่างแสนไกล
ทัศน์เพ่งนัยน์ไร้เงาให้พบเจอ
ขอฝากรักเอาไว้แทนกายจิต
ให้ตามติดหัวใจไม่ห่างเผลอ
แม้นจากไกลนานเนิ่นฉันและเธอ
ข้างเสมอเจอฉันอย่าเลือนลาง
ไม่รู้ว่านานไหมได้หวนพบ
ไม่รู้ว่าคราวครบจักมัวหมาง
ไม่รู้ว่าเธอนั้นปล่อยใจวาง
โปรดรู้ว่าอ้างว้างและห่วงใย
แสงดาราพาพร่างวางกระซิบ
ขอเธอหยิบรักฉันอย่าผลักใส
ฝากฟากฟ้าพาใกล้เติมจิตใจ
ฝากดาวไว้ให้รู้ดูแลกัน
แม้ว่าฉันไม่รู้เจอวันไหน
จะได้ใกล้กลับหวนคืนสุขสันต์
ได้มาพบสบหน้าดั่งคืนวัน
เก่าก่อนนั้นครั้งเคยได้อยู่เคียง
แต่โปรดรู้เถิดหนาว่าความรัก
ที่ประจักษ์แด่เธอแม้นไกลเสียง
มอบเอาไว้ดูแลแทนสำเนียง
บนฟ้าเรียงร้อยไว้แทนดวงใจ
แม้นว่ากายอ้างว้างด้วยร้างห่าง
แต่โปรดวางกลางใจไร้หวั่นไหว
ผ่านคืนวันย่อมพบสบไม่ไกล
สองเราได้พบเจอดั่งวันเดิม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟจิตรำพัน
หน้าส่วนตัว
2333
