28 ตุลาคม 2549 22:25 น.
จินตรวี
ไม่มีอะไรจะเขียนในกระดาษว่างเปล่า
มีเพียงความรู้สึกเก่าๆที่กลายเป็นเรื่องเล่าของความฝัน
ความทรงจำดีๆมากมายเลือนหายไปกับคืนวัน
นับตั้งแต่นิ้วก้อยที่เกี่ยวไว้หลุดจากกัน..ต่างหันหลังๆปคนละทาง
เหลือเพียงร่องรอยของความรักเคลื่อนไหว
โบกบินทักทายอยู่ในโลกใบกว้าง
ฉันสัมผัสได้ทุกลมหายใจแม้มันจะจากไปกับสายลมบางๆ
ก็ยังรับรู้ว่าทุกอย่างยังคงคั่งค้างอยู่ในใจ
บนกระดาษเปล่าว่างกลับมีเนื้อหา
บอกเล่าถึงวานวันที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย
วันที่ดอกไม้แย้มบานให้กับผีเสื้อและวันที่ผีเสื้อบินจากไป
ยังจดจำความหวานไว้ทุกวันคืน
ฉันเขียนทุกความรู้สึกด้วยน้ำตา
หลอกความห่วงหาให้หลับตาอย่าเพิ่งตื่น
กล่อมหัวใจให้หลับไหลไปกับนิรันดร์แห่งวันคืน
เพื่อหยัดยืนให้ได้ในความจริง
ที่สุดแล้วกระดาษที่ว่างเปล่า
กลับซุกซ่อนรอยรานร้าวที่ไม่มีวันหยุดนิ่ง
ย้อนคืนมาไม่ได้อีกแล้วอ้อมกอดอบอุ่นที่เคยแอบอิง
วันนี้จึงต้องอยู่ให้ได้กับชีวิตจริงที่ไม่มีเธอ
27 ตุลาคม 2549 22:05 น.
จินตรวี
ถ้าฉันไม่มีหัวใจ
ตอนที่เธอเดินผ่านไปคงไม่รู้สึกหนาวสะท้าน
ความอ่อนไหวคงไม่บีบคั้นใจให้ทรมาน
ยอมเป็นคนที่ถูกเดินผ่านโดยไม่เหลือความผูกพันใดๆ
ถ้าโลกนี้ไร้ความทรงจำ
ฉันคงไม่ถาม ไม่ค้นหาว่าความสุขแท้จริงอยู่ที่ๆหน
จะไม่เซ้าซี้ถามเมฆบนฟ้าตอนฝนตกใช่น้ำตาเธอหรือไม่
เป็นคนที่เข้าใจทะเลกว้างกับทรายที่ผูกพัน
ถ้าฉันไม่มีความรัก
วัตถุที่คงมั่นไม่แตกหัก...ร้าวหวั่น
ไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ผ่านมานานวัน
คงมองมันเป็นธรรมชาติที่คุ้นตา
ถ้าฉันไม่มีเธอ...
คงไม่เก้อจนลืมความห่วงหา
คงไม่หลงลืมตัวมัวเมาในมายา
และคงไม่กลายเป็นคนบ้าด้วยคำลาเพียงหนึ่งคำ
และถ้าฉันไม่ผูกพัน
จากวันนั้น...ในวันนี้คงไม่ช้ำ
ไม่มีหัวใจ ไม่มีรัก ไม่มีเธอ ไม่มีความทรงจำ
ชีวิตฉันคงไม่มืดดำหลังเธอจากไป
27 ตุลาคม 2549 16:35 น.
จินตรวี
พระอาทิตย์อยู่หลังก้อนเมฆ
เป็นตัวเอกที่น่อับอายบนแผ่นฟ้า
อยู่ในความอบอุ่นเจิดจ้า
กลับแพ้น้ำตาหยดเดียว
พระอาทิตย์หลังก้อนเมฆ
เป็นตัวเอกที่ฟ้ายึดเหนี่ยว
กลืนหยดน้ำค้างบนหญ้าเรียว
แค่สายลมพัดเฉี่ยวก็มีเอี่วกับน้ำตา
พระอาทิตย์หลังก้อนเมฆ
มีเพียงใจวิเวกใต้ผืนฟ้า
อาจอบอุ่นสำหรับใครนานา
ทุกข์ขึ้มาก็ใช้เมฆบังหน้าช่วยกลั่นน้ำตาสู่ผืนดิน
27 ตุลาคม 2549 16:13 น.
จินตรวี
เหมือนว่าเราไม่เคยผูกพัน
ความรู้สึกที่มีต่อกันราวไม่คุ้นเคยกันมาก่อน
เป็นคนแปลกหน้าเดินทางมาแรมรอน
มาพักพิงยามโรยอ่อนก่อนจากไป
เราต่างคล้ายคนไม่รู้จัก
ไม่เคยฟูมฟักความรักไว้
แค่ยิ้มให้กันในวันที่ต่างไร้กำลังใจ
มาอยู่เป็นหลักใกล้ๆให้ยึดไว้...ดีกว่าอยู่ลำพัง
จริงๆแล้วเราควรยอมรับ
คลื่นหัวใจเราไม่อาจปรับให้ตรงได้ตามสั่ง
เธอไม่เหลือความรักให้ฉันก็ไม่ควรปิดบัง
อย่าสร้างความหวังให้อีกคนที่เดินร่วมทางต้องปวดใจ
26 ตุลาคม 2549 23:46 น.
จินตรวี
ความรักเป็นดินสอแท่งหนึ่ง
หัวใจเป็นกระดาษที่ดินสอจรดความลึกซึ้งตราไว้
ในส่วนที่ดีงามกระดาษสีชมพูสดใส
มีเรื่องราวแห่งความรักมากมายบันทึกไว้ให้จดจำ
กระดาษที่มีหลายหน้าหลายสี
ตามแต่ดินสอจะบันทึกสิ่งดีๆอันชื่นฉ่ำ
หรือมีบางแผ่นสีหม่นระคนช้ำ
ทุกข์กลืนกล้ำตอกย้ำความร้าวราน
ความรักเป็นดินสอแท่งหนึ่ง
วางอยู่บนบันทึกแห่งความซึ้งในห้วงฝัน
เว้นวรรคความสวยงามที่ถูกสาปด้วยเวทย์มนต์มาช้านาน
ตามที่พ่อมดอย่างเธอต้องการ
โดยนักโทษอย่างฉันหมดสิทธิ์อุทธรณ์
หน้าส่วนตัว
585
