หน้าส่วนตัว
.... วันนี้ 25 ธ.ค.วันคริสต์มาสเป็นวันที่ฉันว่างงานอีกวันหนึ่ง
อืมม์... ไปไหนดีน๊า ? คิดไม่ตก ก็เลยลองยืนๆที่ท่ารถเมล์แถวท่าช้าง
รถสายไหนมาก่อน ก็ไปแล้วกัน ฉันคิดอะไรแบบขำๆ
นั่นไง สาย 25 ครีมแดง รถเมล์ฟรีเพื่อประชาชน ไม่รอช้า กระโดดขึ้นสาย25
ไปตาย เอ๊ย ไปลงเอาดาบหน้า อิอิ
ก็เพราะเป็นรถเมล์ฟรีนี่แหละ ผู้ใช้บริการเลยมีเยอะพอสมควร รถก็ติด
กระดื๊บๆไปทีละน้อย เริ่มหิวน้ำเย็นๆๆ กะว่าจะลงป้ายหน้าดีกว่า
ดูท่าทางผู้คนเยอะดี 5555
........ อะอ้าวววว...ที่นี่ สยามพารากอนนี่หว่า(คะ) ไหนๆก็มาแล้ว
ก็เลยเดินเล่นซักแป๊บ
เป็นไปได้ไหม ที่นี่ กรุงเทพฯ หนาวมาก
เฮ้ย.. เป็นไปได้เหรอนี่....เป็นไปแล้วคะจริงๆ
ที่นี่ สยามแสควร์ ซอย 4 หนาวมากจริงๆ หนาวขนาดว่าหิมะตก
หิมะแข็งเป็นก้อน อืมม์.. น่าคิด เนอะ
..... จริงๆนะ หิมะตกขาวโพลนทั่วบริเวณนั้นแหละ ป้ายสยามแสควร์ ซอย. 4
ไม่ว่าหลังคารถตุ๊กตุ๊ก ก็ขาวด้วยหิมะ หรือ แม้แต่ตู้ไปรษณีย์สีแดง ก็ขาดตัดกับหิมะ
ทำให้นึกถึงลุงซานตาครอส ชุดแดงที่ใส่หมวกสีขาว
..... ที่นี่ กรุงเทพฯ หนาวมาก มีหิมะตก เหลือเชื่อ เนอะ.......
............................................................................
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
และแล้วเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง อิอิ " คุณยิหวา รับพัสดุด้วยครับ" หนุ่มคนเดิม หน้าเดิมๆ เสียงเดิมๆ " แหม สองสามวันนี้มีบ่อยจังนะพัสดุน่ะ" เขาแซวทักทายตามประสาคนเคยคุยกัน " แหะ..แหะ.." ฉางน้อยยิ้มแหยๆให้ ไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณ เอ.. สหายรักแห่งข้า ส่งอะไรมาให้หน๊อ รถสิบล้อหรือว่าเครื่องบินไอพ่น อ่ะหรือจรวดขีปนาวุธแน่เลย อิอิ แอบลุ้นอยู่เล็กๆในใจ ว่าสหายรักแห่งข้าส่งอะไร มาให้เป็นของที่ระทึกเอ๊ย ระลึก อิอิ
ค่ำคืนของวันที่ 11 ธ.ค.52ที่ผ่านมานั้น สหายฝนถามฉางน้อย " เออนี่ สหายฉาง ได้รับสร้อยข้อมือลูกปัดจากพี่แบมยังล่ะ ? " " เค้าได้แล้วนะ ผ้าขนหนูสวยเชียว สร้อยก็สวยน่ารักมากเลย " บทสนทนาของพวกเราสองคนและใครอีกหลายๆคนมักคุยผ่านกระทู้ หรือไม่ก็เรื่องสั้นในบ้านกลอนไทย " เหรอ ไม่หรอก เค้าเกรงใจพี่แบม พี่เค้าให้มาเยอะแล้วล่ะ พี่แบมถามเค้าแล้ว เค้าบอกว่า เก็บไว้ให้คนอื่นแล้วกัน " ฉางน้อยพิมพ์คอมเม้นท์ในกระทู้ตอบสหายฝนไปแบบนั้น " อ้าวเหรอ แต่เจ้แบมบอกว่าจะส่งให้ฉางน้อยด้วยนี่ เราตอบถูกด้วยกัน เกาะกันถูก อิอิ รอหน่อยนะ " ......................................... ตั้งแต่เช้า เจ็ดโมงกว่าของวันที่ 12 ธ.ค. ยิหวา วา ได้แต่เฝ้าชะแง้ แลชะเง้อ เมื่อไหร่เธอจะมา โอ้หนุ่มไปรษณีย์จ๋า มาสักทีเถ๊อะ อิอิ แท้จริงแล้ว หาได้รอหนุ่มไปรษณีย์คนนั้นหรอก แต่แอบเมียงมองๆจ้องของฝากจากพี่แบม อิอิ จริงๆแล้วก็เกรงใจพี่แบมมากมาย เพราะวันก่อนโน้นแค่คุยเอ็มไม่กี่ครั้ง พี่แบมยังส่งหมวกแก๊บสวยๆพร้อมกับปากกา แล้วอะไรอีกอย่างน๊า ลืมๆๆๆๆ แหะ..แหะ.. มาหนนี้พี่แบมถามว่าเอาไหม จะส่งให้ แต่ก็เกรงใจพี่เค้าแหละ (แม้ในใจแอบรอลึกๆ อิอิ ) และแล้วเวลาแห่งการลอยคอ เอ๊ย รอคอยก็มาถึง บ่ายสี่โมงของวันที่ 12 ธ.ค.นั้นเอง " คุณยิหวา วา รับพัสดุด้วยครับผม " นั่นไง มาแล้ว หนุ่มที่ฉันรอคอยมาแล้ว อิอิ ..... เย้ๆๆ มาแล้วๆๆ สร้อยข้อมือน่ารักจากพี่แบมมาแล้ว หนังสือด้วยเล่มนึง และมีการ์ดเล็กๆอีกใบ ข้อความบอกว่า " Miss you Nong va " แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับซองสีน้ำตาล พี่สาวถามว่า เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก ยิ้มคนเดียว เรื่องอะไร จะบอกเนอะ 55555 ..................................................... มิตรภาพโลกออนไลน์หรือโลกไซเบอร์แห่งนี้ แม้บางครั้งไม่ได้พบเจอตัวตนกันและกัน อาจไม่ได้เจอตัวจริงซึ่งกันและกัน แต่ความห่วงใย ความจริงใจมีให้เสมอ ส่งผ่านความรู้สึกที่อาจไร้สาย แต่ไม่ไร้น้ำใจไปซะทีเดียว บ้างก็พูดคุยปรึกษาปัญหาต่างๆกันได้ บ้างก็ร่วมด้วยช่วยกัน แก้ปัญหาให้กันและกัน ฉางน้อย วา คิดว่า ตัวเองช่างโชคดีนักที่พบเจอแต่คนดีๆ ไม่ว่าพี่นักสืบ ลุงจุด พี่แบม พี่กิ่ง พี่วิทย์ ผู้ใจดีของน้องๆ หรือพี่บ่าวลิลิต..พี่เมี่ยงคำ อะแฮ่มๆๆ ที่ขาดไม่ได้ก็คือ สามสาวตระกูลเอ๋อ 555 อันได้แก่ สหายฝนกะพี่เทียนหยด (เอ๋อเอ๋อกะหลงเอ๋อ) (เพื่อนๆทุกคนแหละ แต่ขอโทษที่เอ่ยชื่อไม่หมดคะ) หลายต่อหลายคน หลายต่อหลายเวลาที่ผ่านมาให้จดจำ แม้ไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ยังจดจำในใจ ยังระลึกถึงบุญคุณเสมอ แม้บางครั้งอาจเข้าใจผิดด้วยเหตุผลของแต่ละคน แม้บางคราวเหตุผลของคนเราย่อมแตกต่างกันออกไป ขอจงจำไว้เถอะว่า ความดี มิตรภาพความจริงใจ ไม่สูญหายไปจากโลกไซเบอร์แห่งนี้หรอกค่ะ พูดถึงพี่นักสืบ พี่บ่าวลิลิตเป็นเพื่อน เป็นพี่ชายที่น่ารักมาก วันก่งวันเกิดเบริด์เดย์ของน้องนุ่งไม่เคยลืม หนังสือหนังหาก็ฝากมาให้อ่าน ปีใหม่ก็มีของขวัญเล็กๆน้อยๆส่งมาให้ แถมบางโอกาสมีขนมส่งมาเสริมทัพอีก อิอิ ของต่างๆหรือขนมที่พี่ๆทั้งหลายส่งมาให้ฉางน้อย อาจมีวันหมด แต่น้ำใจของพี่ๆไม่เคยหมด ไม่เคยเหือดหายไปจากใจฉางน้อยคนนี้ ก็ไม่รู้จะเขียนอะไร แค่อยากคุยว่า โลกไซน์เบอร์หรือโลกออนไลน์ ก็คล้ายเหรียญที่มีสองด้าน ในเมื่อมีด้านดี ก็ต้องมีด้านไม่ดี บวกกับลบ แล้วแต่คนเราเลือกคบ เลือกเปิดใจคบสิ่งดีหรือไม่ดี คำว่า เพื่อน หรือ มิตรภาพไม่ได้จำกัดแค่คนรอบกายเรา แต่อาจเป็นใครสักคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา อาจแค่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ให้เราได้รู้จัก เพียงแต่ว่า คุณพร้อมแค่ไหน ที่จะเปิดรับมิตรภาพที่เขาหยิบยื่นให้คุณ คุณพร้อมแค่ไหนที่จะกล้าก้าวเท้า เดินทางไปรู้จักกับคนหรือตัวตนในโลกออนไลน์ คำนี้ใช้ได้เสมอ รู้หน้าไม่รู้ใจ ยิ่งบางคน ไม่รู้ทั้งหน้ายิ่งไม่รุ้ทั้งใจเขา ขอเพียงเราเตือนสติตัวเอง รู้..พร้อม..ยอมรับ..เป็น..อยู่..คือ.. เราต้องรู้ว่า ต่อไปเราจะเจออะไรบ้าง เราพร้อมจะยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นไหม ขอเพียงอย่าเพิ่งไปเผลอใจไปกับโลกเสมือนจริง เตือนตนให้มั่น ความจริงใจมีให้ แต่น้อยมากแค่ไหน ใครบอกได้ว่า 100 เปอร์เซน คนโง่ ซื่อ ฉลาดย่อมมีปะปนกันไป อ้าว บ่นอะไรเนี่ยะ ลืมๆๆ กลับๆๆ 555555 ขอบคุณมิตรภาพดีๆในเวปthaipome.com ขอบคุณเพื่อนสนิท มิตรสลาย เอ๊ย มิตรสหายทุกๆท่านที่ทนคบกันเรื่อยมา อิอิ ถ้าจะให้เอ่ยชื่อคงไม่หมดเพียงแค่นี้ แต่อยากบอกว่า ขอบคุณที่ผ่านมา ขอบคุณที่ทำให้เราได้มาเจอกัน ขอเก็บความรู้สึกที่ดีๆเป็นความทรงจำตลอดไปค่ะ อยากเขียนเยอะแยะมากมาย แต่เหมือนเริ่มก่งก๊ง 5555 .................................... ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
1..... ศุกร์ที่ 5 ธ.ค.ปี46 หลังจากฉันและพี่ๆกลับจากเยี่ยมเตี่ยคราวนั้นแล้ว พวกเราก็โทรคุย ติดตามถามข่าวเตี่ยอย่างสม่ำเสมอ พี่สาวคนโต ก็บอกว่า เตี่ยเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยครั้ง บางครา พี่สาวก็โทรมาบอกว่า เตี่ยเพิ่งกลับจากรพ.หลังจากที่หมอนัดดูอาการ บางครั้ง พี่สาวก็โทรมาบอกว่า เตี่ยอาการดีขึ้นแล้ว กินข้าวได้เยอะกว่าทุกวัน และ ในบางคืน พี่สาวก็โทรมาร้องไห้ บอกว่า เตี่ยมีอาการช๊อค ต้องปั๊มหัวใจ และต้องใช้เครื่องช่วยหายใจจนกระทั่งอาการค่อยๆฟื้นคืนตัว คุณทราบไหมว่า ช่วงนั้นฉันเหมือนคนจิตหลอนอะไรบางอย่าง กลัวไปหมดหวาดระแวงทุกอย่าง หวาดผวาทุกครั้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันกลัวเหลือเกิน กลัวเป็นข่าวร้าย ฉันได้แต่เฝ้าภาวนา ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลยแค่คิด ใจฉันก็เจ็บแปลบ ฉันได้แต่วาดหวังไว้ว่า เตี่ยของฉันต้องมีอาการที่ดีขึ้นเป็นลำดับ เตี่ยต้องหายดีในที่สุด แล้วครอบครัวของเราจะพาไปนั่งเล่น ริมหาดพุมเรียงยามเย็นๆกันอีกนะเตี่ยนะ จะพากันปูเสื่อริมหาดนั่งทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้า ทุกคนในครอบครัวของเรา
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
1.....5 ธันวา ปีนี้ไม่มีพ่อให้กอดเช่นทุกปีที่ผ่านมา หลายปีแล้วซินะ หลายปีแล้วที่ฉันยังโหยหาอ้อมกอดอันอบอุ่นจากผู้ชายคนแรกของฉัน ผู้ชายคนแรกของฉันนั้นไม่เคยสักคำที่จะเรียกว่า " พ่อ " ตั้งแต่จำความได้ " เตี่ย " คำนี้เป็นคำแรกที่ฉันเรียกจนเคยปาก และเป็นคำสุดท้ายที่ฉันเรียกตลอดไป ปกติแล้วเตี่ยของฉันเป็นคนที่แข็งแรง ไม่ค่อยมีโรคภัยไข้เจ็บมาเยือน แต่ทว่า เมื่อปลายปี 46 ที่ผ่านมา โรคต่างๆกลับรุมเร้าเข้ามาจนตั้งตัวไม่ทัน ไม่ว่าความดันโลหิตสูงหรือแม้แต่โรคหัวใจ ฉันจำได้ เมื่อวันอาทิตย์ที่ 30 พ.ย.ปี 46 ฉันกับชานนท์(อดีต)เพื่อนสนิท กำลังเตรียมตัวจะไปเดินซื้อของขวัญวันพ่อ กะว่าจะเซอร์ไพรส์วันพ่อที่จะถึง 5 ธันวา แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พี่สาวโทรมาจากสุราษฏร์ฯ บอกว่า " กลับบ้านเถอะ เตี่ยไม่สบายมาก " คำนี้ทำให้ฉันน้ำตาซึม และร้องไห้มาในที่สุด ชานนท์แตะบ่าเบาๆ พลางบอกว่า " ไว้ค่อยซื้อของให้พ่อนะ กลับบ้านก่อนนะ " ฉันได้แต่พยักหน้า พูดไม่ออก
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 0 คน
2785
