"คิดถึง..สายฝน..คนไกล "

ฉางน้อย

ท้องฟ้าสีหม่น..สายฝนเริ่มโปรยปราย

ก้อนเมฆเริ่มตั้งเค้าดำทะมึนมากขึ้น

พลอยทำให้หัวใจฉันนั้นเริ่มหวั่นไหว

น้ำตาคล้ายจะเอ่อไหลคลอเบ้า.........

    ( คิดถึงเธอจัง เมื่อไหร่นะเราจะได้พบเจอกันอีก )

....................................................

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ...สายฝนเริ่มตกแรงขึ้น

ลมพัดแรงกระหน่ำคล้ายจะมีพายุใหญ่ หัวใจฉันเริ่มหวาดกลัว

น้ำตาเริ่มไหลริน คล้ายหมดสิ้นแล้วกำลังใจ 

 ( ความหวาดกลัวในบางครั้ง อาจต้องการกำลังใจจากใครสักคน )

................................................. 

ท้องฟ้าเริ่มใส สายฝนเริ่มซา 

แต่ทว่า...ใครคนหนึ่งทางฟากฟ้าฝั่งนี้มีน้ำตาล้นเอ่อ

คิดถึงเธอคนที่ห่างไกล...หรืออย่างไร ไม่รู้ซิ

จะมีใครให้คิดถึง คงไม่มีอีกแล้ว

เหงา..หรือ เศร้า..บอกไม่ถูกเหมือนกัน

เคว้งคว้างดั่งว่าวน้อยที่หลุดลอยสู่ฟ้าเบื้องบน

    ( คิดถึง..หรือ เหงา หรืออย่างไรกันนะ )

.................................................

     ปาดน้ำตาที่เอ่อไหล มองฝ่าม่านน้ำตาออกไปนอกหน้าต่าง

เหล่าต้นไม้ใบหญ้าต่างล้อเล่นลม ร่าเริง

 บ้างก็หยอกล้อกับเม็ดฝนที่หล่นพรมพร่างทั่วพื้นดิน

..... สายฝนเริ่มขาดหายไป 

ใบของเจ้าพริ้วเอนลู่ลม อาจอ่อนไหวในบางคราว

แต่ทว่ายังชูช่อได้อย่างสง่างามในบางครั้ง 

     ( ความอ่อนไหวซ่อนความเข้มแข็งไว้ข้างใน )

...................................................

    เหล่าต้นไม้ใบหญ้าคงมีความสุข เริงร่าท่ามกลางหยาดฝนที่

รดหลั่งรินเมื่อสักครู่ที่ผ่านไป

สายฝนช่วยไม่ให้เจ้าพวกเจ้าแห้งแล้งเกินไปนัก

     แต่ฉันล่ะ...คราใดที่หัวใจฉันแห้งแล้ง

จะมีใครเหลียวมอง รดน้ำเติมความชุ่มฉ่ำให้ในหัวใจ

    หรือฉันจะมีเพียงน้ำตาตัวเองที่มีไว้ให้เอ่อไหล

เพื่อชะโลมหัวใจไม่ให้แห้งแล้งกระนั้นหรือ. 


    "  คิดถึงนะ...คิดถึงเธอคนที่ห่างไกลกัน

เธอจะยังคิดถึงฉัน เหมือนที่ฉันคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่า ? "

..............................................................

       ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )