20 เมษายน 2552 23:50 น.
ชมพูภูคา J.
ลมหายใจที่รินไหล
เปี่ยมความห่วงใยไว้นักหนา
สายลมห่มฟ้าทุกเวลา
กล่อมขวัญนิทราทั้งราตรี
ในอ้อมกอดของแมกไม้
ใต้ร่มเงาหัวใจใครคนนี้
สูดลมหายใจสิคนดี
สัมผัสไออุ่นตรงนี้ที่หัวใจ
เพียงเธอยื่นมือมาไขว่คว้า
จะคอยซับหยาดน้ำตาที่อาบไล้
ฝากดวงดาวบนราวฟ้าอันห่างไกล
ระยิบระยับวับไหวในใจเธอ
ฟังสิฟังจงฟังเสียง
ยินสำเนียงบรรเลงเพลงพร่ำเพ้อ
จากฟากฝั่งขอบฟ้ามาพบเจอ
ทอดสายตามองเหม่อตลอดมา
ตราบใดลมหายใจยังรินไหล
ชีวีย่อมมีความหมายให้ห่วงหา
อยู่เพื่อรักและรักดั่งแก้วตา
ฤา ใช่ฝันไขว่คว้ามาครอบครอง
.................
ด้วยรักและรักเท่านั้น
ชมพูภูคา
ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ตค่ะ
16 เมษายน 2552 22:34 น.
ชมพูภูคา J.
๑ คิดถึงนะ
ยิ่งบางเวลาเหนื่อยนักเกินรับได้
ไม่มีเหลือใจฝืนยืนหยัดไป
มองดอกไม้กลีบใหม่ไม่ผลิบาน
๒ คิดถึงนะ
บทกวีที่เคยเอ่ยขับขาน
เพื่อปลอบโยนคนอ่อนไหวในวันวาน
วันนี้ผ่านพ้นไปไม่หวนคืน
๓ คิดถึงนะ
ยามสายฝนหล่นซ้ำจนฉ่ำชื้น
หยาดน้ำใสใสเคยไหลคืน
กลับมิอาจกล้ำกลืนฝืนอีกครา
๔ คิดถึงนะ
ดอกไม้ที่ฟูมฟักเฝ้ารักษา
ด้วยบางใครแสนไกลส่งใจมา
บัดนี้เจ้าอ่อนล้าซบหน้าคอย
๕ คิดถึงนะ
มากกว่าดาวพราวฟ้ามาเรียงร้อย
กี่ค่ำคืนที่ฝืนน้ำตาปรอย
ใจดวงน้อยคอยคำนึงถึงบางใคร
๖ คิดถึงนะ
บางทีก็เหนื่อยนักเกินรับได้
ถ้าเธออยู่คงซึ้งถึงความนัย
ช่วยปลอบขวัญคนหวั่นไหวให้อย่างเคย
12 กุมภาพันธ์ 2551 08:54 น.
ชมพูภูคา J.
.......เธอรู้...หรือเปล่า
......ยามที่ความเงียบเหงาเข้ามาใกล้
......ยามที่ฉันเหนื่อยล้าแทบขาดใจ
......ยามที่ฉันสิ้นไร้ความอดทน
......มีเธอ...เพียงผู้เดียว...เท่านั้น
.......ซึ่งคอยอยู่...เคียงข้างฉัน...ทุกแห่งหน
......ทอดสายตาจากฟากฟ้าเบื้องบน
.......ปลอบฉันอย่ากังวลสิ้นหนทาง
.......เธอฉุดรั้ง...ฉันขึ้นมา...อย่าสิ้นหวัง
......อย่าคุมขังหัวใจให้อ้างว้าง
......ละลายความหมองหม่นจนจืดจาง
......สะสางหมอกบางบางที่ห่มใจ
......หากจะร้องร้องไห้แต่ใจสู้
......เตือนให้รู้ต้องยิ้มสู้อยู่ให้ได้
......วันนี้ล้มแค่ล้มไม่เป็นไร
......ที่หวั่นไหว...จารจด...แค่บทเรียน
14 พฤศจิกายน 2550 20:45 น.
ชมพูภูคา J.
ได้ยินไหมเสียงหัวใจข้า
ยินเสียงน้ำตา...ห้วงเวลา...ข้าขื่นขม
ได้ยินไหม...ที่ไหลหลั่ง...มาพร่างพรม
กลางสายลม...แผ่วผ่าว...ร้าวฤดี
ไม่รู้...กี่วันวาร...ที่ผ่านพ้น
ความหมองหม่น...ไม่เลือนลบ...ฤาหลบลี้
ยามหนาวเนื้อ...อยากห่มเนื้อ...ถ้าเผื่อมี
หนาวฤดี...ห่มเงาไม้...อุ่นหัวใจ
โอ้อกเอ๋ย...แม้ว่าเคย...พบเรื่องร้าย
อิงแอบกาย...อุ่นไอ...ประโลมไล้
แม้เหนื่อยนัก...พักเรื่องล้า...ขอลาไกล
โอบกิ่งใบ...แกว่งไกวไม้...ให้ชื่นชม
ได้ยินไหม...เสียงหัวใจ...คนไร้รัก
ได้ตระหนัก...รู้ซึ้ง...ถึงขื่นขม
ยินเสียงเจ้า...หวิว หวีด...กรีดระทม
ความตรอมตรม...โถมสู่...อยู่กับเรา
5 พฤศจิกายน 2550 22:13 น.
ชมพูภูคา J.
ฉันไม่เคยทำอะไร...เพื่อพ่อ
จากสายใยถักทอก่อร่างฉัน
มีชีวิตเติบใหญ่ได้รู้ทัน
ว่าความสุขแสนสั้นมันหายไป
..............................
ฉันไม่เคยทำอะไร...เพื่อพ่อ
เคยเฝ้ารอพ่อจ๋าท่านอยู่ไหน
พ่อให้หนูเกิดมา...เพื่ออะไร
อยากถามไถ่หัวใจใยด้านชา
.................................
ฉันไม่เคยทำอะไรเพื่อพ่อ
เห็นใครเขาหยอกล้อน่าอิจฉา
ภาพความสุขมัวหม่นปนน้ำตา
ปรารถนามือพ่อมาประคองกาย
..................................
ฉันไม่เคยทำอะไร...เพื่อพ่อ
บางคราท้อไร้สิ้นถึงจุดหมาย
อยากส่งรักฟากฟ้าดาวพร่างพราย
หากเดียวดายเหนื่อยท้อพ้อรำพัน
....................................
ฉันไม่เคยทำอะไร...เพื่อพ่อ
และไม่ขอให้ท่านทำเพื่อฉัน
หวังเพียงพ่อมีสุขทุกคืนวัน
จากลูกสาวดื้อรั้นคนนั้นเอง
......................................
หน้าส่วนตัว
2002
