25 กันยายน 2549 11:52 น.
ชมพูภูคา J.
เปิดประเด็นเรื่องเด่นให้เป็นข่าว
มีเรื่องราวฉาวโฉ่โถน่าขัน
เปลี่ยนคนโน้นควงคนนี้ทุกวี่วัน
แมงเม้ามันส์ขยันกุคุเป็นไฟ
ใครคู่ใครอย่างไรอย่าไปสน
ที่ร้อนรนพูดพร่ำเป็นปลาไหล
สนุกปากอยากเด่นหรือเช่นไร
อวดลิ้นไก่ใครดูอยู่คงรู้ทัน
สำนักข่าวหัวเห็ดเด็ดสะระตี่
กระพือถี่โหมประโคมจนพลิกผัน
ทั้งตอกไข่ใส่สีนินทากัน
เรื่องพรรค์นั้นมาว่ากันให้ร่ำลือ
..............................................
(เรื่องจริงจริงเชิญกระเถิบมามุมนี้
ฉันนี่ซีเห็นกับตามากับหู
เลยคันปากอยากกระซิบลองคิดดู
แม่ชื่นชู้รายล่าชื่อหน้า...ป.ปลา)
ปล. 1 ชี้แจงกรณีมีผู้ร้องขอประเด็นกล่าวพาดพิง
ผู้เขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ ด้วยมิได้มีเจตนา
แต่อย่างใด จริง จริง (เขียนไม่ขำ พาเพื่อนเครียด อิอิ)
ปล. 2 เฉลย อักษรย่อ ป.ปลา อันเนี้ย ป.ปลา ตากลม
จริงจริง อีกเหมือนกัน ประท้วงจนตู้กระเทือน
ประมาณว่า ฉันไม่เกี่ยวนะยะ ก้อ ขออภัย
คุณ ป.ปลา ตากลมด้วยนะจ๊ะ
ปล. 3 ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาทักทายค่ะ
8 กันยายน 2549 11:15 น.
ชมพูภูคา J.
ขอเป็นคนสุดท้าย...ที่เธอรัก
เพื่อพิงพัก...คราหัวใจ...เหน็บหนาว
ไว้โอบกอด...พรอดพร่ำ...ใต้แสงดาว
วับแวววาว...หวานชื่น...ระรื่นใจ
ยามรวดร้าว...อย่าลืมนึก...ระลึกถึง
ยังตราตรึง...แม้ห่างไกล...ถึงหนไหน
เพียงรับรู้...สักนิด...เถิดดวงใจ
น้ำตาไซร้...ไม่หลั่งรด...หยดผืนดิน
หากเหนื่อยนัก...หยุดพัก...ซบอกนี้
ในราตรี...เพ้อครวญ...หวนถวิล
หลับตาเถิด...จะขับกล่อม...ยอดชีวิน
อย่ายลยิน...ทุกข์ยาก...พรากจากไกล
รอฟ้าใหม่...ในตอนรุ่ง...ของพรุ่งนี้
แสงสุรีย์...เรืองรอง...ผ่องไสว
จะจูบแก้ม...รับขวัญ...ยอดหทัย
อย่าหวั่นใจ...ใครคนนี้...มีเพียงเธอ
ขอเป็นคน...สุดท้าย...ที่เธอรัก
แม้ตระหนัก...ความจริง...ยิ่งพร่ำเพ้อ
อกกลัดหนอง...หมองเศร้า...เพราะรักเธอ
นอนละเมอ...เพ้อครวญ...ไม่หวนคืน
5 กันยายน 2549 11:54 น.
ชมพูภูคา J.
ตะวันรอนอ่อนแสงในแววตา
ห้วงนภาเวิ้งว้างสาดแสงหม่น
เจ้านกน้อยโบยบินถลาวน
ฤาสับสนเฉกเราผู้เฝ้ามอง
ณ เบื้องล่างธารน้ำใสไหลเซาะฝั่ง
ระเรื่อยดั่งเหว่ว้าเข้าถาโถม
สายน้ำเศร้ามีใครเฝ้าปลอบประโลม
วิโยคโหมแทรกซัดอึดอัดใจ
โปรดเถิดดวงตะวันจงรอก่อน
คำวิงวอนอ่อนล้าคนหวั่นไหว
แสงสุดท้ายแห่งความหวังอย่าร้างไกล
ดวงหทัยหม่นหมองนองน้ำตา
กลัวไม่มีโอกาสวันพรุ่งนี้
ช่วงราตรีมืดมิดถวิลหา
ใครคนหนึ่งซึ้งคุณค่าได้กลับมา
ขอเวลาช้าอีกนิดค่อยคิดเลือน
1 กันยายน 2549 16:21 น.
ชมพูภูคา J.
หัวใจดวงเดิมกับความอ้างว้าง
เสมือนลางสังหรณ์บั่นทอนขวัญ
เส้นทางรักทอดยาวตราบนิรันดร์
มาบั่นสั้นขาดหาย ณ ปลายทาง
ยังจดจำสองมือแกร่งเคยฉุดรั้ง
รอยยิ้มยังตรึงตราจวบฟ้าสาง
กระซิบถ้อยร้อยรักมิจืดจาง
อยู่เคียงข้างคอยดูแลแม่ดวงใจ
ถึงวันนี้เสียงกระซิบเริ่มแผ่วพลิ้ว
ใบไม้ปลิวหวีดหวิวสะท้านไหว
เคยอุ่นรักกลับเหน็บหนาวร้าวรานใจ
สังหรณ์ใดจะหวั่นหวาดให้ขลาดกลัว
หัวใจดวงเดิมแต่เธอเปลี่ยน
ดั่งเปลวเทียนวูบวับดับสลัว
ไม่มีแสงส่องทิศจิตหม่นมัว
ใจระรัวเหว่ว้าน้ำตาริน
หน้าส่วนตัว
800
