9 พฤษภาคม 2547 19:35 น.

เพราะรักเธอ

ชาติกานต์

ฉันเหน็ดเหนื่อยกับความรักของเธอ
                                    ที่ต้องวิ่งตามเสมอไม่รู้เท่าไหร่
                                    ทรมานฉันทั้งร่างกายและจิตใจ
                                      เหมือนพยายามทำดีเท่าไหร่ 
                        ...............แต่เธอกลับทำลายมันทุกที...............

                               ฉันเหน็ดเหนื่อยกับความรักของเธอ
                                     ถึงทุ่มเทให้เสมอและเต็มที่
                    แต่ก็เหมือนเติมน้ำลงในทราย เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มเสียที
                              จนมาถึงวันนี้พูดได้คำเดียวว่าเหนื่อยจริงๆ

                                     แต่ไม่ว่าฉันจะเหนื่อยเท่าไหร่
                                   ก็ไม่อยากพูดไปว่าเต็มใจทั้งสิ้น
                         ถึงเหนื่อยเพราะรัก  ท้อเพราะรักเสียจนชาชิน
                                แต่คำเดียวที่อยากบอกให้ได้ยิน
                                             ที่ทำให้จนหมดสิ้น
                                     
                                                  
                                      ............เพราะรักเธอ...........				
8 พฤษภาคม 2547 19:16 น.

.....ฝน......

ชาติกานต์

คร่ำครวญ  ครวญคร่ำ  ร่ำไห้
                                         ในคืน ฝนร้าย ฟ้ากระหน่ำ
                                         ความมืด กลืนกิน เหมือนย้ำ
                                           ให้เจ็บ ให้ช้ำ  เดียวดาย

                                            ถึงฉัน  ไม่กลัว  ความมืด
                                       แต่ดึกดื่น เช่นคืนนี้  ก็โหดร้าย
                                        เมื่อฝนตก  แต่ไร้  คนเคียงกาย
                                         เสียงฟ้าร้อง  ก็คล้ายๆ  จะฆ่ากัน

                                          มือแตะ  กระจก  ซึ่งเย็นเฉียบ
                                         น้ำตาไหล อย่างเงียบๆ ในใจฉัน
                                          ถึงร่ำร้อง  ไร้คนรู้  อยู่ไกลกัน
                                       หัวใจสั่น เพราะไร้รัก  จากคนไกล 

                                         ค่ำคืนนี้  หากฝนตก และฟ้าร้อง
                                        ก็ไม่ต้อง  คิดหรอกว่า  มาจากไหน
                                          ฝนจะตก ฟ้าจะร้อง  จากในใจ
                                         น้ำตาไหล  เป็นสายฝน จากฉันเอง				
8 พฤษภาคม 2547 17:12 น.

สองบทกลอน แห่งความคิดถึง

ชาติกานต์

อยากบอกเธอว่าฉันคิดถึง

                                      เป็นครึ่งหนึ่งของความห่วงหา

                                         ทุกลมหายใจของช่วงเวลา

                                          แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

                                              อาจไม่มีเหตุผล

                                    ที่คนหนึ่งคน  จะคิดถึงอีกคนได้

                                 จึงได้แต่บอก อย่าถามว่าเพราะอะไร

                             มันเป็นเรื่องของหัวใจ ~  ที่ฉันก็ไม่อาจรับรู้ได้

                                                      เช่นกัน

                    ....................................................................................

                                             ในความรู้สึกของฉัน

                                      วันหนึ่งวันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า

                                           ในมุมหนึ่ง  ทรมานตลอดมา

                                        เพราะคิดถึงเธอ จนมันล้าไปทั้งใจ

                                                         เธอคงไม่รู้

                                        ว่าผู้หญิงคนนี้  ต้องการการเอาใจใส่

                                            โทรหากันบ้าง  ถ้าเธอยังห่วงใย

                                          แต่ถ้าหมดใจ  จะทำอย่างนี้ต่อไป

                                                        ก็ไม่ว่ากัน


ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาเลย  พอได้โอกาสก็เลยนำกลอนมาให้อ่าน  2  กลอนเลยทีเดียว ดีไหมคะ  คิดถึงทุกคนมากเลย				
5 พฤษภาคม 2547 00:20 น.

หลงผิด

ชาติกานต์

กลับมาสู่บทกลอนปกติของชาติกานต์บ้าง  ถ้าเป็นกลอนแนวนี้โดยมากแต่งไว้ในสมุดอยู่แล้ว แล้วพบกันใหม่นะคะ 

                                       เธอเหมือนฉันในอดีต

                                  ที่หลงผิดจนถึงเวลาสุดท้าย

                             ยึดไว้กับด้ายเส้นเดียวที่เป็นเยื่อใย

                             และไม่ยอมตัดไปไม่ยอมทำลายมัน

                                       ไม่ยอมรับความเจ็บ

                              แต่ยอมทนหนาวเหน็บในคืนฝัน

                                  ไม่ยอมเชื่อว่าเขาไม่รักกัน

                         จนกว่าเขาจะบอกมัน  ว่าความฝันไม่มีจริง

                                     แล้วเธอจะได้บทเรียน

                                     ที่ฉันเพียรสอนจนหมดสิ้น

                                 ความเจ็บช้ำจะกลายเป็นความชาชิน

                            พร้อมกับถูกสิ่งที่รับรู้     แต่ไม่อยากได้ยิน

                                    ................ ทำร้ายมา............				
4 พฤษภาคม 2547 19:36 น.

กล่อมหญิง

ชาติกานต์

ยอยกจากฟ้ามาสู่พื้น
                              
                                    เมื่อเจ้ายืนเหมือนสว่างกระจ่างฝัน

                                    ด้วยเนื้อเจ้าดังอาบด้วยแสงจันทร์
                   
                                         ตาเจ้านั้นเล่าคล้ายกับดารา
         
                                           นิ้วเจ้าก็คล้ายดังลำเทียน

                                           ที่เพียรจุดดวงไฟเสน่ห์หา

                                         เมือ่ลมพริ้วกลิ่นหอมก็ล่องมา

                                       เหมือนกายาอาบไว้ด้วยมวลมาลย์

                                               รูปร่างอรชอนอ้อนแอ้น

                                            หัวใจพี่ดังแขวนกลางเวหา

                                          ยิ่งเมื่อเห็นตัวเจ้าเคลื่อนกายา

                                              ถึงนิทราพี่ก็หาจะหลับลง

                                             จงฟังไว้นะเจ้าแก้วของพี่

                                                 ทั้งชีวีจากนี้จะลุ่มหลง

                                            ในห้วงรัก ในห้วงใจทุกอารมณ์

                                             จงฟังคำจากสายลม  วอนเห็นใจ				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟชาติกานต์
Lovings  ชาติกานต์ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟชาติกานต์
Lovings  ชาติกานต์ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟชาติกานต์
Lovings  ชาติกานต์ เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงชาติกานต์