17 ธันวาคม 2545 10:35 น.
ณธีร์
คิดถึงเธอได้ใช่ไหมคนดี
เวลาที่เราไกลกันอย่างที่เป็นอยู่
ระยะทางเราห่างกันไกลพอดู
ไม่อาจรับรู้นัยความรู้สึกเธอ
ถ้าจะขอคิดถึงเธอบ้าง
วันเหงาอ้างว้างไม่มีพลั้งเผลอ
ขอฉันเถอะนะให้ได้คิดถึงเธอ
เพื่อคลายความเศร้าที่เราไม่ได้เจอกัน
หากฉันรู้สักนิดว่าคิดถึง
ฉันคงซึ้งทรวงซาบเอิบอาบฝัน
เคยอาวรณ์ซ่อนหวานมานานวัน
เคยรำพันรำพึงตราตรึงใน
หากฉันรู้สักนิดว่าคิดถึง
ว่าเราซึ้งซึ่งกันมิหวั่นไหว
แม้นขุนเขากั้นขวางหนทางไกล
หากหัวใจฤๅจะยุดโดยฉุดดึง
คิดถึงกันจะเป็นไรคนดี
คนคนนี้ก็มีแต่ความคิดถึง
คิดถึงจนใจใฝ่รำพึง
ห่างกันประมาณหนึ่งฟ้าไกล
หากใครใครคนนี้ที่คิดถึง
อย่าดื้อดึงถึงคนนี้ที่ห่วงใย
เพียงรู้สึกสักนิดคิดถึงไป
รู้ไหมยิ่งใหญ่สำหรับใจเหลือเกิน
3 ธันวาคม 2545 11:07 น.
ณธีร์
มีประโยชน์ อันใด หากไม่เผย
มิเอื้อนเอ่ย อธิบาย ให้กระจ่าง
สาระคง คลุมเคลือ เพียงเจือจาง
หรืออาจร้าง ไร้ผู้ รับรู้รส
มีประโยชน์ อันใด หากไม่ทำ
มิคลายคำ ความใน ให้ปรากฏ
มัวซ่อนเร้น ลดเลี้ยว คอยเคี้ยวคด
แล้วคงหมด ความหมาย ในมิช้า
มีประโยชน์ อันใด หากไม่ซึ้ง
มิเข้าถึง แก่นใน ศาสนา
เพียงเกาะเปลือก เกลือกไป ไร้ราคา
ฤาควรค่า ความรู้ สู่สัมฤทธิ์
มีประโยชน์ อันใด หากไม่เปิด
มิทูนเทิด สาระธรรม น้อมนำจิต
สัญชาติไทย ศาสน์พุทธ ควรหยุดคิด
สิ่งใดผิด สิ่งใดชอบ ประกอบกรรม
มีประโยชน์ อันใด หากไม่ตรวจ
มิเพียงสวด ร้องบ่น จนอิ่มหนำ
ถ้อยบาลี ทั้งมวล ล้วนท่องจำ
พึงน้อมนำ ไปพินิจ พิจารณา
มีประโยชน์ อันใด หากไม่แปล
มิควรแค่ ร่ายมนต์ บ่นคาถา
พุทธที่แท้ ควรนิทัศน์ วิสัชนา
องค์สัมมา สอนอะไร ในความจริง ฯ
2 ธันวาคม 2545 09:44 น.
ณธีร์
ดอกไม้ บานแฉ่ง แข่งขัน
ล้วนหลากพรรณ บุปผชาติ อันดาษดื่น
แมลง รู้รส สดชื่น
ล้วนเริงรื่น ตื่นนัยน์ตา มารอรับ
ตะวัน สาดแสง แรงร้อน
เมื่อตื่นนอน ก็โผผิน บินมาจับ
บานเบิก บุปผา คณานับ
คือขุมทรัพย์ อันมีค่า ควรมาครอง
ดูดกิน สิ้นไป ไร้ค่า
เก็บจนกว่า มวลดอกไม้ ไหม้หม่นหมอง
แมลง รื่นรมย์ สมปอง
ได้อิ่มท้อง เอมอุรา ถ้วนหน้ากัน
หากเธอ ไม่มี น้ำหวาน
ฉันคงผ่าน พวกเธอไป ไม่เหหัน
หากเธอ ไม่มี น้ำมัน
แล้วพวกฉัน คงไม่มา บีฑาเธอ ฯ
หน้าส่วนตัว
1200
