12 ธันวาคม 2549 15:11 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
หลบรัก
หลบเรื่องรักพักใจอยู่ในสวน
ผูกเปลญวนนอนห่มร่มพฤกษา
หลับไม่ลงหลายราตรีที่ผ่านมา
ภาพใบหน้าความหลังฝังใจเรา
ยอมหลบลี้หนีห่างอย่างผู้แพ้
ใจอ่อนแอกับฝันถึงวันเก่า
ปาดน้ำตามาหลบอย่างซบเซา
ปล่อยความเศร้าให้จางเหมือนอย่างเคย
แต่ครั้งนี้ที่เจ็บหนาวเหน็บกว่า
เป็นเพราะว่าจริงจังดั่งคำเอ่ย
รู้จักนานผ่านผันวันล่วงเลย
รักมาเผยว่าลวงดวงใจตรม
นกกู่ก้องร้องหาคู่อยู่ในสวน
เจ้าคร่ำครวญสะอื้นยามขื่นขม
เห็นคนจรนอนเปลเล่ห์รักจม
อย่าร้องห่มเลยเจ้าเราเหมือนกัน ฯ
8 ธันวาคม 2549 14:03 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
เก็บใจ... ไว้รอ
ฝากคำกลอนก่อนลามีค่ามาก
เขียนออกจากปลายหมึกจารึกศิลป์
พร่ำระบายคลายรักที่หนักจินต์
ก่อนจากถิ่นบ้านไพรห่างไกลกัน
จูบสองปรางต่างวจีที่เคยกล่าว
ทุกเรื่องราวผ่านไปคล้ายความฝัน
ไม่ได้พบสบตาคงจาบัลย์
อย่าแปรผันรักลงตรงจากลา
ให้ซาบซึ้งถึงกลอนที่อ่อนหวาน
คงไม่นานพานพบจบศึกษา
จูบประทับรับขวัญวันกลับมา
ย้ำคำว่าหัวใจไม่ผันแปร
เก็บดวงใจไว้รออย่าท้อถอย
รักจะคอยนำทางสร้างกระแส
ฝากลมหนาวกล่าวย้ำคำดูแล
จบรักแท้มั่นคงตรงวิวาห์ ฯ
8 ธันวาคม 2549 14:02 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
คิดถึงสาวต่างบ้าน
ความรู้สึกดึกดื่นค่ำคืนหนึ่ง
เฝ้าคิดถึงลมหนาวสาวต่างบ้าน
หลับแล้วตื่นขื่นขมใจซมซาน
ดอกรักบานแล้วร่วงจากทรวงใน
ดังสวรรค์กลั่นแกล้งแฝงความเศร้า
รักของเราเพียงฝันจึงหวั่นไหว
มีสิทธิ์พบสบตาแล้วลาไกล
น้ำตาไหลเปียกชื้นคืนเดินทาง
แอบฝันใฝ่ในนามความรู้สึก
เจ็บฝังลึกซบเหงาเราไกลห่าง
ฝากใจตรมลมแรงแสงดาวจาง
ถึงน้องนางคนพบเพียงสบตา
วาจาซึ้งหนึ่งคำทำไม่ได้
แอบร้องไห้อนาถวาสนา
ผ่านราตรีวิโยคโชคชะตา
พอเถอะฟ้าหยุดเย้าให้เราตรม ฯ
6 ธันวาคม 2549 13:53 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
หนี
ขึ้นรถทัวร์หนีช้ำค่ำคืนนี้
ข่าวคนดีวิวาห์น้ำตาไหล
หนุ่มบ้านนารักแท้แพ้คนไกล
นั่งร้องไห้ไม่สนคนเหลียวมอง
พี่ไม่กล้าพาใจไปงานแต่ง
สิ้นเรี่ยวแรงรู้ข่าวทนเศร้าหมอง
ไม่กล้าอยู่รับขวัญวันกินดอง
อวยพรน้องคนงามตามสายลม
เจ้าช่วยนำความช้ำใจผ่านไปบอก
หนุ่มบ้านนอกหนีหน้ามาขื่นขม
คืนจันทร์หมองมองดาวร้าวระทม
รักตรอมตรมขอห่างเส้นทางใจ
หากนวลน้องมองจันทร์คืนวันนี้
คงเห็นน้ำตาพี่ที่แอบไหล
คำสัญญารักเก่าคืนเจ้าไป
ฝากกลับในแสงจันทร์วันจากลา ฯ
6 ธันวาคม 2549 13:52 น.
ณพ วิฤทธิ์ชัย
เจ็บแล้วจำ
นอนฟังเสียงเครื่องไฟใจเจ็บช้ำ
เหมือนถูกย้ำจมดินสิ้นความหมาย
ไม่อยากอยู่ต่อไปให้อับอาย
อยากจะตายจบเรื่องราวที่ร้าวราน
เสียงเพลงจากบ้านงานผ่านสายลม
เข้าทับถมหัวใจดังไฟผลาญ
ถูกคนรักลวงล่อทรมาน
หวานวันวานจบลงตรงน้ำตา
เจ็บครั้งนี้ขอจำจนชีพดับ
เพราะเรารับเชื่อใจตามใบหน้า
แท้ใจหญิงเปลี่ยนทุกยามตามเวลา
เปรียบมัจฉาแหวกว่ายในสายชล
ความสัมพันธ์ของนางเพียงทางผ่าน
วันแต่งงานไม่กล้าไปใจสับสน
เจ็บปวดร้าวทั่วกายชายคนจน
ยอมทุกข์ทนรอเวลาเยียวยาใจ ฯ
หน้าส่วนตัว
1313
