4 กุมภาพันธ์ 2550 17:31 น.
ดอกฝัน
แรกรู้จักเธอครั้งนี้ในชีวิต
วาดความคิดก้าวไกลไร้ปัญหา
เธอคือผู้สอนโลกโศกอุรา
ให้มีค่าราวเพชรเก็จมณี
เธอเปรียบแสงส่องทางสร้างความสุข
นิราศทุกข์เศร้าหมองไม่ผ่องศรี
คือผู้ให้ใจรักและภักดี
รักล้นเหลือเกินที่พรรณนา
สอนชีวิตให้รู้จักเป็นนักสู้
เริ่มเรียนรู้รักนั้นเลอล้นค่า
อานุภาพความรักติดตรึงตรา
รอเวลาเราสองครองผูกพัน
แต่งเมื่อ กุมภาพันธ์ 45 แก้ไข กุมภาพันธ์ 50บทกลอนไทย
23 ธันวาคม 2549 15:16 น.
ดอกฝัน
เรานั้นคือเส้นขนานไม่พานพบ
เกินบรรจบกันได้ในศักดิ์ศรี
ต่างยศฐาบันดาศักดิ์ประดามี
จึงไม่อาจพาฃีวีให้คู่กัน
แม้จะมีความหวังที่พลั้งพลาด
เกินบังอาจเอื้อมดอกฟ้ามาสู่ขวัญ
ยังรอคอยอย่างคิดถึงอยู่ทุกวัน
หวังเธอฉันอาจครอบครองเกี่ยวดองใจ
แม้ความจริงเป็นได้แค่ในฝัน
ขอรำพันถึงเธอดังพิษไข้
ขอแค่เพียงฝันถึงตลอดไป
ช่างปะไรแค่นี้ที่ได้รัก
19 ธันวาคม 2549 14:42 น.
ดอกฝัน
ไฟในบ้านจงจำไว้อย่าให้ออก
หรือนำไปประกาศบอกยิ่งหมองหม่น
เราอยู่นี่ถูกตีตราว่ายากจน
แต่เราทนกินอยู่อย่างพอเพียง
เฝ้ากระเบียดกระเสียรทนทุกข์ยาก
สิ่งที่เราลำบากไม่บ่ายเบี่ยง
ไม่เคยคิดชีวิตเราฟ้าลำเอียง
จึงร้อยเรียงเป็นบทกลอนอ่อนอุรา
แม้ชีวิตเป็นเช่นนี้ยังยิ้มสู้
ให้โลกรู้วันพร่งนี้ต้องดีกว่า
ปริญญาชีวิตพิจารณา
คือคุณค่าความเข้มแข็งให้แต่งเติม
25 พฤศจิกายน 2549 13:56 น.
ดอกฝัน
ฤดูหนาวมาเยือนทุกคราครั้ง
ดุจใจสั่งน้ำตาไหลท้นดวงจิต
เธอจากไปสามปีก่อนย้อนให้คิด
ถึงมิ่งมิตรเก่าก่อนไม่ผ่อนคลาย
เคยหยอกเอินเล่นหัวกันเช้าค่ำ
ความทรงจำติดเตือนอยู่ไม่รู้หาย
กาลเวลากลับมาพรากเธอจากกาย
มิเว้นวายความคิดถึงแม้เสี้ยววัน
หากฉันมีไม้วิเศษดั่งใจได้
จะเสกให้เธออยู่เป็นคู่ขวัญ
ฝากความรักความคิดถึงหมื่นร้อยพัน
แทนคำเดียวสั้นสั้นฉันรักเธอ
22 พฤศจิกายน 2549 12:35 น.
ดอกฝัน
เกิดเป็นคนอย่าให้ใครหยามเหยียด
ใจเคร่งเครียดปราศสุขทุกสถภาน
ถึงมั่งมีหรือยากจนพ้นภัยพาล
รักสงบในสันดานทุกวารวัน
ศักดิ์ศรีของทุกคนล้วนมีอยู่
ใครข่มขู่ยังยิ้มได้ไม่โศกศัลย์
ดั่งภูผาไม่หวั่นไหวพายุพลัน
สิ่งสำคัญคือทำดีมีสุขใจ
หน้าส่วนตัว
992
