26 พฤษภาคม 2545 05:50 น.
ดอกสารภี
วันประสูติตรัสรู้สู่ดับขันธ์
อัศจรรย์วันสามงามสุดเหลือ
น้อมรำลึกพระพุทธคุณหนุนจุนเจือ
พระทรงเอื้ออุ่นประชาค่ามากมี
ธัมจักกัปปวัตตนสูตร
เนื้อหาพูดพึงสดับนับสุขี
ทางไม่ควรล้วนหมกมุ่นกามามี
อีกหนึ่งที่ทรมานงานไม่งาม
กามสุขัลกิลานุโยค
เป็นเรื่องโลกโศกสุขทุกข์มีถาม
อัตตกิสมถานุโยคโบกมีตาม
ทางเลวทรามเลิกข้องของไม่ดี
มีสายกลางทางจริงสิ่งทรงพบ
เลิกคุ้นคบทางสองต้องหมองศรี
เป็นทางงามตามธรรมนำชีวี
อริยสัจสี่ที่แจ้งแสงแห่งธรรม
ทุกข์คับคั่งกายใจให้คับแค้น
มากมีแสนลำบากหากถลำ
คือขันธ์ห้ายึดมั่นกันประจำ
เป็นทางนำนี้ทุกข์ฉุกคิดที
สมุทัยเหตุนั้นตัณหาแน่
อยากเป็นแท้ยืนนานกาลวิถี
ล้วนส่งเสริมเพิ่มชัดกำหนัดมี
ทั้งอยากหนีอยากได้ไม่จีรัง
นิโรธดับนับมีนี้สงบ
พระทรงพบนิพพานงานสมหวัง
ทรงประจักษ์มรรคแปดแวดระวัง
ความรู้หยั่งดับสนิทพิษโลกีย์
เห็นคิดชอบสองอย่างทางเริ่มต้น
พูดได้ผลทางชอบมอบวิถี
การงานควรล้วนทางทางสร้างวิธี
อาชีพนี้สำคัญมั่นชอบทาง
พยายามพ้นชั่วไม่กลั้วบาป
ระลึกทราบตราบจนพ้นหมองหมาง
ตั้งใจมั่นในอารมณ์สมหนทาง
นับแปดอย่างมรรคชอบทรงมอบชน.....
26 พค 2545
9 พฤษภาคม 2545 10:43 น.
ดอกสารภี
วันหนึ่งฤดูหนาว มีเรื่องราวร้าวดวงใจ
รังนกในต้นไม้ แม่ลูกมีสี่ห้าตัว
พ่อนกถูกยิงทิ้ง ไร้พึ่งพิงจริงน่ากลัว
แม่นกนำตนตัว หาอาหารงานต่อไป
สั่งเสียเดี๋ยวแม่กลับ มิไปลับกับถิ่นไกล
อย่าซนสั่งลูกไว้ ว่าเด็กดีชี้ชวนฟัง
สั่งเสียด้วยความห่วง เหมือนดั่งบ่วงถ่วงอยู่หลัง
ทิ้งลูกตามลำพัง สู่พงหญ้าหาหนอนมา
ลำบากไม่ปริบ่น ยอมทุกข์ทนขนเหยื่อหา
คิดถึงพ่อนกจ๋า บินกลับรังไม่รั้งรอ
ทันใดมัจจุราช เสียงเปรี้ยงปราดยิงถูกหนอ
ลูกจ๋าแม่ร้องขอ ยกโทษให้ไปไม่ทัน
หัวใจแตกสลาย มานอนตายวายไปพลัน
ลูกนกรอแม่นั้น ถึงค่ำคืนขื่นขมใจ
ว้าเหว่และหวาดกลัว ปลอบน้องทั่วตัวพี่ใหญ่
น้องจ๋าอย่าร้องไห้ แม่จวนกลับพี่รับรอง.
7 พฤษภาคม 2545 11:09 น.
ดอกสารภี
เคยเอ่ยคำพร่ำขานหวานจากจิต
เคยแนบชิดเชยชมสมสุขเหลือ
เคยประคองสองแขนแสนจุนเจือ
เคยเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ดูแลกัน
ไยเปลี่ยนไปใจเศร้าเงาไม่เห็น
ไยหลีกเร้นหลบหน้าพาหวั่นไหว
ไยเฉยเมยเอ่ยเว้นเอนจากไป
ไยทิ้งได้ใจดำทำช้ำทรวง...
หน้าส่วนตัว
1754
