17 กันยายน 2549 20:59 น.
ดาวอังคาs
ขอพาย้อนกลับไปหลายหมื่นปี
พบชีวีเกิดมาเรียกว่ามนุษย์
ยึดครองโลกไว้ได้ในที่สุด
ถืออาวุธออกล่าอาหารกิน
จับต่างพวกต่างเผ่าเอามาฆ่า
กินมังสากันได้ใจโหดหิน
ใช้มีดขวานกรีดเฉือนเถื่อนทมิฬ
เลี้ยงชีวินเรื่อยมาคราก่อนนั้น
แล้วเดือนปีหมุนผ่านกาลต่อมา
พัฒนาแนวทางอย่างสร้างสรรค์
อันเนื้อคนทั่วไปไม่กินกัน
ปัจจุบันกินอย่างแตกต่างไป
เช่นเจ้าหนี้ใจหินกินดอกเบี้ย
ลูกหนี้เสียเกินต้นทนไม่ไหว
คนยังคงความทมิฬสิ้นเยื่อใย
เก็บบ่ได้ส่งคนบุกรุกต่อยตี
สบเห็นช่องความกระหายในผู้คน
ต้องเปรอปรนอำนวยช่วยสุขี
หว่านไปก่อนค่อยเก็บกินเพลินลิ้นดี
ไร้ปราณีก็เพราะว่าบูชาเงิน
เช่นคนมีอำนาจมาดจองหอง
"ค่าคุ้มครองจ่ายมาอย่าขัดเขิน"
สั่งลิ่วล้อหน้าโหดโฉดเหลือเกิน
ออกมาเดินกรรโชกโขกสับกิน
มีฐานะเท่าไหร่ก็ไม่สม
ยังชื่นชมขว้าไขว่ในทรัพย์สิน
เป็นผู้น้อยด้อยฤทธิ์จมติดดิน
สนองลิ้นสนุกลิ้มแ_กอิ่มพี
อันมนุษย์ถึงผ่านนานเพียงไหน
คงจะไม่เลือนลดบทวิถี
เปลี่ยนเพียงรูปทรมานการราวี
ไม่ต่างที่ยังห้ำหั่นกินกันเอง
25 สิงหาคม 2549 23:38 น.
ดาวอังคาs
มองประชาสมัครสมานทั่วบ้านเมือง
บุรีเรืองน่าอยู่ดูสดใส
เห็นรอยยิ้มทุกฝ่ายสบายใจ
หยิบยื่นให้ทั่วกันมั่นปรองดอง
รัฐบาลเอาแน่แก้ปัญหา
ปวงประชาหน้าใสไร้หม่นหมอง
ถูกในศีลในธรรมตามครรลอง
มิจดจ้องเก็บกอบลอบขโมย
ไม่หวังเพียงขายผ้าเอาหน้ารอด
ดูซิ่ปลอดคนท้องกิ่วผู้หิวโหย
มิได้สักเหวี่ยงร่อนเงินฟ่อนโปรย
ต้องแกร่งโดยพื้นฐานการทำกิน
มีฝ่ายค้านคอยแย้งแจงจุดพลาด
มิมุ่งมาดลอบแว้งแย่งทรัพย์สิน
มั่นคงในหน้าที่ตนไร้มลทิน
ทุ่มชีวินทุ่มชีวิตทุ่มจิตใจ
ทั้งบ้านเมืองร่มเย็นเป็นปึกแผ่น
ทั่วเขตแคว้นไพร่ฟ้าหน้าแจ่มใส
เหมือนเป็นน้องเป็นพี่มีเยื่อใย
ประเทศไทยมีรอยยิ้มพิมพ์ทั่วแดน
เสียงลั่นกริ๊งนาฬิกาดันมาปลุก
ยันกายลุกลืมตาบิดขาแขน
โธ่เอ๊ย ! แค่ฝันเฟื่องเรื่องขาดแคลน
ช่างคับแค้นตื่นมาน่าเสียดาย
หนังสือพิมพ์ลงข่าวป่าวประกาศ
ประชาชาติห้ำหั่นเล่นขวัญหาย
สามัคคีอย่างในฝันพลันมลาย
แบ่งฝักฝ่ายรุกเร้าเข้าต่อยตี
โปรดขานรับสิ่งขอจากพ่อหลวง
ใจทุกดวงน้อมนำตามวิถี
ให้คนไทย "รู้รักสามัคคี"
เป็นคนดีเป็นพลังให้สังคม
"เสื้อสีเหลือง" ที่ใส่ให้ระลึก
ควรสำนึกแนวทางอย่างเหมาะสม
อย่าเห็นแค่ใส่ตามความนิยม
เพียงเชยชมเป็นปลื้มลืมที่มา
20 สิงหาคม 2549 22:37 น.
ดาวอังคาs
ได้พบกันอีกครั้งยังตราตรึง
ความลึกซึ้งหนนั้นมั่นเสมอ
ช่างบังเอิญบรรจบได้พบเธอ
ถึงกับเหม่อเหมือนแรกเห็นเช่นวันวาน
ยังคงซ่อนเก็บไว้ไม่กล้าเผย
อยากจะเอ่ยคำรักสมัครสมาน
สะสมเต็มอุรามาเนิ่นนาน
อยากกระซิบคำหวานซึมผ่านใจ
แต่คำพูดที่ผุดหลุดออกมา
กลับกลายท่าเปลี่ยนวจี "สบายดีไหม"
"มาคนเดียวหรือว่า มากับใคร"
เก็บความในแท้จริงทิ้งค้างคา
ไม่ได้สมดั่งตามความคิดถึง
ไม่ได้ซึ้งสุขล้ำคำปุจฉา
สุดท้ายถ้อยคำถามความวาจา
ย้อนกลับมา-กลับไปให้วกวน
ถามโง่โง่ออกมาน่าอดสู
อยากให้รู้ความในไม่เป็นผล
ได้แต่ซ่อนปิดบังอย่างอดทน
ยอมจำนนกล้ำกลืนฝืนต่อไป
แกล้งทำทีจดจ้องมองเวลา
แสร้งทำมองท้องฟ้าท่าเฉไฉ
ถึงเวลาจำพรากต้องจากไกล
ทั้งที่ใจสุดคะนึงถึงแต่เธอ
10 สิงหาคม 2549 22:48 น.
ดาวอังคาs
นั่นไอ้ปื๊ดนักเลงข่มเหงทั่ว
ละแวกนั้นต่างกลัวหดหัวหู
พูดหยาบคายเอะอึงขึ้นมึงกู
ชอบข่มขู่มากล้นคนชิงชัง
นั่นนังแหวนมั่วสุมกลุ่มผู้ชาย
เหล่าสหายแห่ห้อมล้อมหน้าหลัง
ด้วยสนิทชิดใกล้ไม่ระวัง
จนกระทั่งท้องโย้ฉาวโฉ่ซอย
ถ้ากล่าวถึงขี้ยาตาแดงก่ำ
วันจรดค่ำกำบ้องต้องไอ้ต๋อย
ดูดยาบ้ายาเมาเป่าควันลอย
ชาวบ้านถอยห่างไกลไม่แลดู
นั่นไอ้ตี๋จอมห้อสองล้อซิ่ง
กลางคืนวิ่งเสียงดังฟังหนวกหู
มีนังแตนเกาะหลังนั่งคอชู
ไปเป็นคู่ก่อกวนป่วนราตรี
นั่นเสือเปี๊ยกจอมโจรคนหวั่นหวาด
อาลาวาดแวะเยือนเรือนเศรษฐี
ใครยึกยักเอะอะจะตายฟรี
ขึ้นบัญชีโปลิศคิดจับตาย
ซากสังคมเหม็นเน่าเขาก่นด่า
พวกชั่วช้าเดนมนุษย์สุดแหนงหน่าย
เหลือเพียงหนึ่งพร้อมอภัยไม่ดูดาย
คนสุดท้ายใครรักแท้ถามแม่เอ็ง
16 กรกฎาคม 2549 23:00 น.
ดาวอังคาs
เชือกตึงเปลี่ยนท่าหน้าพยัก
โดนชักขวาซ้ายส่ายสนุก
กลบกลืนรอยช้ำห้ามทำทุกข์
กระตุกเยื้องย่างได้อย่างคิด
อยากเห็นน้ำตาหน้ากำสรด
ปรากฏไหลคลอรอผลิต
อยากเห็นรอยยิ้มพิมพ์ยามพิศ
ประดิษฐ์ได้รัวเสียงหัวเราะ
หุ่นไม้ธรรมดาตามืดบอด
ตัวมอดเจาะไชใจบางเปราะ
ร่วงโรยสีสันมันกระเทาะ
เย้ยเยาะตามสบายคลายเศร้าโศก
ฉงนจริงหนาน่าแปลกนัก
เพราะรักหรือไรให้สับโขก
บนหลังตั้งแอกแบกลูกโลก
วิปโยคเจียนบ้าน่าอนาถ
ดึงหน้าดึงหลังไม่ยั้งหยุด
ประทุษเกินไปสายจะขาด
ฉันยังเป็นคนทนปรามาส
ใช่ทาสคอยสั่งได้ดั่งคิด
วันนี้ยังไหวทนให้เชิด
ละเมิดอกขมระบมจิต
ชักใยคอยขู่อยู่เป็นนิตย์
อาจจะขอสิทธิ์คิดจากจาง
เป็นเพราะยังรักอยู่รู้บ้างไหม
หากจำต้องลาไกลใช่เมินหมาง
เมื่อสายขาดขอห่างพ้นคนละทาง
จะลาร้างไปทั้งยังรักเธอ
หน้าส่วนตัว
2395
