17 กันยายน 2550 22:06 น.
ดาวอังคาs
สบัดธูปกวัดไกวจนไฟดับ
ตาจดจับจ้องนิ่งสิ่งเบื้องหน้า
รูปสลักองค์พระปฎิมา
น้อมวันทาจดจำพระธรรมมัง
ประกายพักตร์ผ่องผุดพิสุทธิ์ใส
พระเวไนยยินยลแต่หนหลัง
คราสุดท้ายสัตว์เราล้วนเน่าพัง
เกินยับยั้งวนเวียนไม่เปลี่ยนแปลง
เกิดแล้วเจ้าดื่มด่ำน้ำนมแม่
อีกไม่นานก็แก่ร่างแปรแผลง
ต้องมีทรุดเจ็บไข้ไร้เรี่ยวแรง
สุดท้ายแหล่งที่หมายตายคือกัน
เจ้าจะเป็นยาจกระหกระเหิน
เจ้าจะเดินบนพรมบรมสุขสันต์
เจ้าจะเป็นคนป่าหรือราชันย์
มีสังขารเทียมทันทุกชั้นชน
ล้วนต้องกินข้าวปลาคืออาหาร
อยากมีบ้านคุ้มขวัญกันลมฝน
ต้องการผ้าพันร่างพรางตัวตน
แลป้องพ้นด้วยโอสถปลดโรคา
ด้วยฉงนจริงเหวยจึงเอ่ยถาม
ความจริงสามข้อนั้นคือปัญหา
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
มีมรรคาเส้นใดให้เลี่ยงจร
ท่านจึงยกดัชนีชี้กระจก
โอ้ประสกผู้เขลาเราจะสอน
เห็นไหมเงาวูบไหวในทุกตอน
เป็นภาพซ้อนเราเคลื่อนเลื่อนตามกัน
การกระทำเจ้านั้นเป็นฉันใด
เจ้าจะได้ย้อนเห็นเป็นฉันนั้น
การกระทำคือกรรมตามเทียมทัน
ไม่มีวันหลีกเร้นเป็นกฏเกณฑ์
กิเลสเหลวเหนียวข้นจนเป็นก้อน
จงดูก่อนก้าวย่างต่างโล่ห์เขน
คอยปกป้องตัวเราก่อนเข้าเมรุ
เมื่อพ้นเวรจึ่งสบแคว้นแดนนิพพาน
โอยลูกกลัวความตายมลายจาก
ต้องพลัดพรากสิ่งรักสมัครสมาน
สิ่งเคยมีกลับพลันอันตรธาน
เป็นวันวารสู่แดนแสนมืดมัว
เจ้าจะหวั่นไปไยในตอนนี้
เพราะชีวีเจ้ายังนั่งชูหัว
แต่ถ้าแล้ววันหนึ่งมาถึงตัว
ก็อย่ากลัวด้วยแล้วสิ้นในวิญญาณ
ชีพชั้นต่ำชั้นสูงหรือฝูงสัตว์
ล้วนแน่ชัดยอบดินสิ้นสังขาร
ก็เหมือนหลับนัยนากาลนาน
ยังสุสานบ้านเก่าเราทุกคน
เหมือนกับล้มลงฟอนได้ผ่อนพัก
เวราจักโอบเจ้าเข้าสู่หน
เอื้อมสะกิดปลุกเราเหมือนเป่ามนตร์
บันดาลดลเจ้าคืนตื่นนิทรา
หน้าส่วนตัว
3567
