17 ธันวาคม 2547 15:58 น.
ตฤณ
เขา...เปล่าเข้ามาในความรู้สึก
หากแต่..เขาเป็นส่วนลึกที่เธอคนึงหา
ฉัน...เปล่าใช่คนที่ยังอยู่ในสายตา
หากแต่...ฉันเป็นแค่คนคั่นเวลาชั่วคราว
เขา...เปล่ามีความหมายกับเธอ
หากแต่...เขายังสำคัญเสมอใช่หรือเปล่า
ฉัน...เปล่าใช่คนรักเพียงแค่เงา
หากแต่...ฉันเป็นคนฆ่าความเหงาข้ามคืน
เขา...เปล่าเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ
หากแต่...เขาเป็นทุกความหมายกว่าสิ่งอื่น
ฉัน...เปล่าทวงความหมายของคนรักคืน
หากแต่...ฉันยังสะดุ้งตื่นด้วยถ้อยคำดาษดื่นจากเธอ
เขา...เปล่าใช่คนที่เธอตามหา
หากแต่...เขาเป็นส่วนเติมเต็มของเวลาอยู่เสมอ
ฉัน...เปล่าใช่คนที่ดีพร้อม มีค่า .. เลิศเลอ
หากแต่...ฉันเป็นแค่ทุกอย่างที่เธอ...อยากให้เป็น
16 ธันวาคม 2547 11:12 น.
ตฤณ
ฉันต้องการแค่ถ้อยคำเอ่ยลา..
เพื่อเก็บเจ้าหัวใจที่แสนปวดปร่า เดินจากมา .. แล้วห่างหาย
ไม่ได้ต้องการความสงสาร หรือความเห็นอกเห็นใจ
และไม่ขอทนต่อไป .. กับขวากหนามที่ร้างไร้ .. คนรักกัน
เธอเก็บทุกถ้อยคำกล่าวลา..
แล้วให้ฉันเก็บไปคิดเองว่า ... จากเหตุการณ์วันนั้น
ฉันเองที่เอาแต่ใจ .. หรือเธอเองที่ไร้เหตุผลต่อกัน
เราใช้เวลาเพียง สั้น สั้น เพื่อแยกความฝันจากไป
ขอบคุณนะที่สอนให้รู้จักทุกสิ่ง..
ขอบคุณนะที่เคยหยุดนิ่งให้คนของความหมาย
ขอบคุณนะที่คอยตอกย้ำให้เกิดความเข้าใจ
ขอบคุณนะที่เดินจากไป .. และขอนะอย่าย้อนใจกลับมา
1 มิถุนายน 2547 10:08 น.
ตฤณ
จะเป็นอย่างนี้อีกนานเท่าไร
ความคิดถึงจึงจะสื่อได้ในความหมาย
ไม่อยากทำเพื่อเขาอีกแล้วนะเจ้าหัวใจ
แล้วทำไม ทำไม ไม่เดินจากมา...
ยามเขาดีก็ดีแสนใจหาย...
ยามเขาร้ายก็ไม่เคยจะไว้หน้า
เป็นฉันที่คอยซึบซับกับหยาดน้ำตา
ไม่ว่าเขาจะผ่านเข้ามา หรือเพียงฆ่าเวลาแค่ผ่านไป
เขายังคงเป็นเช่นเดิมอยู่เสมอ
ไม่ว่าจะพานพบเจอกับเรื่องดี-ร้ายแค่ไหน
ดีใจนะที่มีเขาอยู่เคียง แต่ทว่าตรงกลางระหว่างใจ
กลับรู้สึกได้ถึง ความขุ่นภายใน..ระหว่างเรา..
คงไม่ใช่เพราะฉันคิดมากไปเอง
จึงต้องมานั่งครื้นเครงกับความเงียบเหงา
คนเรารู้สึก ดี ดี ได้ ไม่ต้องเอ่ยวาจาเพื่อคาดเดา
หากแต่เรื่องของเรา .. มันกลับรุมเร้า .. ไม่เข้าใจ ..
27 พฤษภาคม 2547 15:10 น.
ตฤณ
ความสำคัญเห็นค่าเพียงผิวเผิน
เธอจึงเดินจากไปไม่แยแส
รู้ไหมว่าการรอคอยจากคนแคร์
จะมีแต่เสียใจ ไม่ทักทาย
หากแต่เป็นความต้องการของตัวเธอ
ฉันคงไม่เสนอหน้าจักหนีหาย
แค่เพียงบอกมาสักคำ เบื่อจะตาย
ฉันก็จะรีไทน์เจ้าหัวใจ
หากเพียงมันไม่ยอมยังดื้อดึ้ง
ฉันก็จะผึ่งเจ้าความอดทนข่มใจไว้
อาจจะเปรอะเปื้อนน้ำตาหม่นร่ำไห้
ไม่ได้อ่อนแอนะเจ้าหัวใจ...หากแต่ไม่เข้มแข็งไปแค่ชั่วคราว
24 พฤษภาคม 2547 14:05 น.
ตฤณ
ไม่รู้ว่าคามคิดถึงจากตรงนี้
จะส่งไปถึงคนดีได้หรือไม่
เพราะความห่างเส้นทางระยะไกล
ไม่สามารถรู้ได้ว่าคิดตรงกันบ้างไหม ใจตรงกัน
ไม่รู้ว่าความห่วงหาจากตรงนี้
จะส่งผลถึงคนดีบ้างไหมนั่น
ถึงใจเกี่ยวแต่ตัวแสนห่างไกลกัน
ไม่สามารถรู้ได้ว่าฉันรู้สึกเหมือนกันกับเธอ?
ไม่รู้ว่าความห่วงหาจากตรงนี้
จะส่งผลถึงคนดีได้อย่างสม่ำเสมอ
ไม่อยากคิดอะไรมากมายถ้าไม่ใช่เรื่องของเธอ
จึงไม่อยากให้หัวใจพลั้งเผลอ .. ขั้นระแวง ..
หน้าส่วนตัว
950
