22 มกราคม 2552 14:15 น.
ตะวันยามเย็น
วันเวลาผ่านไป...
ขอหลบมาเสียแผลใจ...วันเศร้า
อดีตที่แสนเลวร้าย...บางเบา
คงอีกนานกว่าจะหายเหงา...หรือรักใคร
มันเจ็บร้าว...ไปทั้งตัว
นึกถึงวันที่เคยยิ้มหัว..วาบหวามอ่อนไหว
เคบซบอกคนนั้น..คนที่เคยเป็นคนของใจ
แต่แล้วก็เปลี่ยนไป...เพราะอะไรยังไม่รุ้เลย
..ในวันเหงา-เหงา..
ไม่เห็นแม้เงาฉันโทรไปก็เมินเฉย...
คำว่า "คิดถึง" เดี๋ยวนี้ไม่คุ้นเคย..
กว่าจะเอ่ยคำว่า "รัก" ก็แสนเบา...
..เคยคิดเล่น-เล่น..
เธอจะเห็นฉันเป็นของตาย..หรือเปล่า
ครั้นจะถามเสียงก็...พร่าเบา...
กลัวเรื่องของ "เรา" จะจบลง...
..ในบางวัน..
เธอก็ขยันบอกรักให้ฉันหลง..
พอรักเข้าเต็มเปาความหวังก็จบลง...
เมื่อรุ้ว่าเธอแค่ชงรักให้รสกลมกล่อม...เท่านั้นเอง
ในวันที่จะตัดใจ..
เธอกลับเอาใจใส่ไม่ปล่อยให้เคว้ง
ตกลงหรือแค่แกล้งรัก...เท่านั้นเอง
คงแค่บทเพลงความรักสำหรับเธอ..
....หากเพลงจบลงเราคงแค่..คนเคยรุ้จักกัน...
21 พฤศจิกายน 2551 15:38 น.
ตะวันยามเย็น
......เคยอยู่กับความเหงา.....
..ฟังแต่เพลงเศร้า-เศร้าอารมณ์ไหว...
..บ้างร้องไห้น้ำตาคลอเพ้อฝันไป..
..จะมีไหมใครคนนั้นเคียงข้างเรา...
.......เคยอยู่กับความอ้างว้าง......
...มองฟ้ากว้างเหินห่างและว่างเปล่า ...
..สายลมแผ่วผัดผ่านกาย..เบา-เบา..
....หนาวหัวใจร้าว-ร้าวที่ผ่านมา....
.........จนวันนี้...ได้รู้จัก........
...เธอส่งรักมาทักทายให้คลายเหงา...
.....เริ่มคุ้นเคยกับความสุข..คำว่าเรา....
....ไม่มีแล้ววันเศร้า-เศร้าเมื่อพบเธอ.....
......อยากขอบคุณ...ที่เลือกฉัน......
...เธอทำให้วันนั้น-นั้นมีความหมาย...
....อยากจะบอกให้เธอรู้ใจมากมาย....
...กับหนึ่งคำที่เก็บไม่ไหวว่า..รักเธอ..
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ไม่ได้แต่งกลอนนานมากเลย พึ่งจะมาจับปากกา
กลอนเลยอาจดูทะแม่งๆยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ^o^
2 มกราคม 2551 18:48 น.
ตะวันยามเย็น
..หมดเวลา..กับเรื่องของเรา...
เธออย่าทำหน้าเศร้า..ฉันไม่อยากหวั่นไหว
ความสัมพันธ์..ที่เต็มไปด้วยความทุกข์ใจ
ฉันขอเดินไปให้ไกล..เหมือนคนไม่รู้จักกัน
ขอบใจนะ..กับทุกอย่าง...
ทุกสิ่งที่เธอทิ้งขว้าง..หรือแม้แต่ใจของฉัน
จบกันนะ..ความสัมพันธ์...
ต่อจากนี้คงไม่มีวัน..กลับไปรักเธอ
...ขอให้โชคดี..
ทุกวินาที..ฉันจะจำไว้เสมอ
ทุกสิ่งหรือแม้แต่ความรัก..ที่ให้เธอ
จะจำไว้ว่าฉันเผลอ..เชื่อในสิ่งที่หลอกลวง
20 ธันวาคม 2550 18:20 น.
ตะวันยามเย็น
*-*-*- ใจของฉันครานี้ช่างโหวงเหวง -*-*-*
เปรียบเหมือนเรือโคลงเคลงกลางน้ำไหล
มันเงียบเหงาโดดเดี่ยวไม่มีใคร
ใจหวั่นไหวเมื่อข้างกายไม่มีเธอ
*-*- พรางเหม่อมอง..ท้องฟ้า..กลางเวหา -*-*
ดวงจันทรา..สวยเด่น..อยู่เสมอ
ดาวระยิบ..ส่องระยับ..เป็นเพื่อนเธอ
ให้ฉันเผลอ..อิจฉา..เจ้าจันทร์งาม
*-*-*- นั่งอิงแอบความเหงาที่เป็นเพื่อน -*-*-*
หมอกเลือน-เลือนเคลื่อนแผ่วแว่วเสียงถาม
ถึงความเหงา..จากระลอกคลื่นสายน้ำ
กับทุกยาม..ที่เปลี่ยวใจ..เพียงลำพัง
15 ธันวาคม 2550 10:33 น.
ตะวันยามเย็น
...เพียงเพราะลมพัดผ่านพร่างพราวพลิ้ว...
.......ใบปลิดปลิวตามแรงเจ้าลมไหว........
.....สายลมหนาว แผ่ว-แผ่ว พาเหงาใจ......
......เพรียกหาใครซักคนพร้อมข้างกาย....
....แต่ละวันแต่ละคืนยังฝันหา....
....แก้วกานดาดวงใจยังปองหมาย...
..ใครกันหนอพาเราปราศเดียวดาย..
..มานั่งมองจันทร์หงายเคียงข้างกัน..
หน้าส่วนตัว
1403
