24 สิงหาคม 2546 09:58 น.
ตะแหง่ว
การที่จะบอกรักสักคำ
ไม่ใช่เรื่องยากเกินกว่าจะทำไม่ได้
ถ้าคำว่ารักนั้นมีความจริงใจ
และพูดออกมาจากความรู้สึกข้างในของตน
ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะไม่รับรัก
ขอให้ประจักษ์ว่ารักคือการให้
เขาไม่รับรักเราก็ไม่เป็นไร
เพราะรักคือการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน*
24 สิงหาคม 2546 09:43 น.
ตะแหง่ว
เหน็ดเหนื่อยกับการเดินทาง
ไม่อยากตั้งความหวังอะไรไว้
รู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าจะก้าวต่อไป
อยากร้องไห้ให้กับหัวใจที่อ่อนแอ
ได้แต่ปลอบตัวเองให้เข้มแข็ง
อย่าได้แสดงออกถึงความพ่ายแพ้
ในเมื่อยังมีคนที่คอยรักคอยแคร์
ใช่เพียงแค่เราเดินบนถนนสายนี้ลำพัง
ถึงจะปลอบตัวเองอย่างไร
แต่หัวใจก็ยังไม่อยากหวัง
คงต้องรอความทัอลดหมดกำลัง
แล้วฉันจะก้าวเดินอีกครั้งหลังจากได้พักทำใจ*
23 สิงหาคม 2546 14:17 น.
ตะแหง่ว
สมุดบันทึกจ๋า
เธอเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลยรู้ไหม
เป็นเพื่อนคนเดียวที่คอยห่วงใย
รับรู้ปัญหาในใจของฉันตลอดมา
มีหลายครั้งที่ฉันนึกท้อแท้
รู้สึกว่าตนเองเป็นคนอ่อนแอนักหนา
เรื่องบางเรื่องเคยทำให้ฉันเสียน้ำตา
แต่ก็มีเธอเป็นผู้รับฟังปัญหาที่ดี
เธอทำให้ฉันรู้สึกไม่อ้างว้าง
กับการอยู่ในโลกกว้างที่น่าวุ่นวายใบนี้
โลกที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดี
โลกที่มีคนเห็นแก่ตัวอยู่ทั่วไป
ถึงแม้ไม่มีใครเข้าใจฉัน
แต่ขอมีเธอเท่านั้นที่คอยรับรู้ความหวั่นไหว
ตลอดเวลาจะมีเธออยู่ข้างกาย
ทำให้ฉันก้าวอย่างมั่นใจไม่หวั่นเกรง
23 สิงหาคม 2546 14:15 น.
ตะแหง่ว
สมุดบันทึกจ๋า
เธอเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลยรู้ไหม
เป็นเพื่อนคนเดียวที่คอยห่วงใย
รับรู้ปัญหาในใจของฉันตลอดมา
มีหลายครั้งที่ฉันนึกท้อแท้
รู้สึกว่าตนเองเป็นคนอ่อนแอนักหนา
เรื่องบางเรื่องเคยทำให้ฉันเสียน้ำตา
แต่ก็มีเธอเป็นผู้รับฟังปัญหาที่ดี
เธอทำให้ฉันนรู้สึกไม่อ้างว้าง
กับการอยู่ในโลกกว้างที่น่าวุ่นวายใบนี้
โลกที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดี
โลกที่มีคนเห็นแก่ตัวอยู่ทั่วไป
ถึงแม้ไมมีใครเข้าใจฉัน
แต่ขอมีเธอเท่านั้นที่คอยรับรู้ความหวั่นไหว
ตลอดเวลาจะมีเธออยู่ข้างกาย
ทำให้ฉันก้าวอย่างมั่นใจไม่หวั่นเกรง
23 สิงหาคม 2546 14:12 น.
ตะแหง่ว
สมุดบันทึกจ๋า
เธอเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลยรู้ไหม
เป็นเพื่อนคนเดียวที่คอยห่วงใย
รับรู้ปัญหาในใจของฉันตลอดมา
มีหลายครั้งที่ฉันนึกท้ออแท้
รู้สึกว่าตนเองเป็นคนอ่อนแอนักหนา
เรื่องบางเรื่องเคยทำให้ฉันเสียนำตา
แต่ก็มีเธอเป็นผู้รับฟังปัญหาที่ดี
เธอทำให้แนรู้สึกไม่อ้างว้าง
กับการอยู่ในโลกกว้างที่น่าวุ่นวายใบนี้
โลกที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดี
โลกที่มีคนเห็นแก่ตัวอยู่ทั่วไป
ถึงแม้ไมมีใครเข้าใจฉัน
แต่ขอมีเธอเท่านั้นที่คอยรับรู้ความหวั่นไหว
ตลอดเวลาจะมีเธออยู่ข้างกาย
ทำให้ฉันก้าวอย่างมั่นใจไม่หวั่นเกรง บทกลอนไทย
หน้าส่วนตัว
937
