23 กันยายน 2546 16:05 น.
ตะแหง่ว
คิดถึงเธอจังเลยเพื่อนรัก
ฉันอยากคุยกับเธอมากตอนนี้
ตั้งแต่เราไม่ได้พบกันก็นานแล้วซี
ไม่รู้ว่าเราจะพบกันอีกทีเมื่อไร
จำได้ไหมตอนเราอยู่ม.ปลายนั้น
ฉันเคยว่าเธอเป็นคนหวั่นไหวง่าย
อะไรนิดอะไรหน่อยที่มากระทบในใจ
เธอก็เก็บอาไปคิดมากมายให้เสียเวลา
ฉันเคยว่าเธอเป็นคนอ่อนแอ
เป็นคนที่ยอมแพ้กับปัญหา
เธอเองก็ยอมรับว่าเป็นอย่างนั้นตลอดมา
แต่เรายังเป็นเพื่อนกันทุกเวลาไม่เปลี่ยนแปลง
มาตอนนี้ฉันรู้ซึ้งแล้ว
เธอเป็นดั่งเพชรแพรวพราวแสง
ภายใต้ความอ่อนแอที่มาเคลือบแคลง
เธอแข็งแกร่งกว่าฉันตั้งมากมาย
ฉันที่เคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็ง
กลับแสดงความอ่อนแอออกมาได้
ขอโทษนะที่ฉันเคยว่าเธอไป
เพราะว่าตอนนี้ฉันเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
....................เราคิดถึงเธอจังเลยแอน...................
16 กันยายน 2546 17:07 น.
ตะแหง่ว
เวลาเป็นตัวแปรสำคัญ
ที่ทำให้ความผูกพันของเราห่างเหิน
ยอมรับว่าเคยชอบเธอมากเหลือเกิน
ชีวิตคงก้าวเดินต่อไปไม่ได้ถ้าขาดเธอ
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่
เพราะความรู้สึกในใจของเราเปลี่ยนได้เสมอ
ยิ่งเนิ่นนานไปยิ่งไม่คิดถึงเธอ
ความรู้สึกที่พบเจอมันเฉยชา
ฉันรู้ตัวดีว่าเปลี่ยนไป
ทิ้งสัญญาที่เคยให้อย่างไร้ค่า
ตัวเธอเองก็ใช่ว่าจะยังจำสัญญา
ความจริงก็คือตลอดเวลา.....เราไม่เคยมีกัน
13 กันยายน 2546 14:04 น.
ตะแหง่ว
ถิ่นสถาน ตำนาน เมืองน่านนี้
อายุหลาย ร้อยปี มีหลักฐาน
วัฒนธรรม ประเพณี มีช้านาน
ร่วมสืบสาน คู่บ้าน ล้านนาไทย
สายน้ำน่าน หล่อเลี้ยง เคียงชีวิต
เปรียบดังสาย โลหิต นำจิตใส
สายน้ำน่าน เปรียบปาน ธารน้ำใจ
ที่ยิ่งใหญ่ มีให้ ไทยทุกคน
สองฟากฝั่ง ลำนำ ลำน้ำน่าน
งามตระการ พันธ์ไม้ ไพรพฤกษล
วิถีถิ่น ชีวิต ลิขิตยล
ทุกข์และสุข ปะปน มิบ่นมี
ด้วยดำเนิน ชีวิต คิดเรียบง่าย
ไม่ไร้ซึ่ง น้ำใจ ให้หมองศรี
แขกมาเยี่ยม เตรียมต้อนรับ ขับพาที
อันน้ำใจ ไมตรี มิตัดรอน
หนุ่มสาวน่าน ฉลาด ปราดเรื่องเลิศ
งามบรรเจิด จริยธรรม คำสั่งสอน
กิริยา มารยาท มิขาดคลอน
ได้รับการ ปลูกฝังก่อน แต่อ้อนมา
เชิญทุกท่าน เยี่ยมยิน ถิ่นเมืองน่าน
ความสะอาด เราช่วย กันรักษา
จะรู้สึก ประทับใจ เมื่อได้มา
ยินดีต้อนรับตลอดเวลา เมื่อมา เมืองน่านเอย
...............................................................................
พฤกษล = พฤกษา
แต่อ้อนมา = แต่อ้อนแต่ออก ตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ
12 กันยายน 2546 14:18 น.
ตะแหง่ว
นั่งจับเข่า เจ่าจุก ซุกมุมห้อง
เหลือบตามอง นอกหน้าต่าง อ้างว้างไหว
ตะวันเลือน เคลื่อนคล้อย ลอยลับไป
ดาวน้อยใหญ่ ผลัดกันมา ชมฟ้าแทน
จากมุมห้อง ห้องหนึ่ง ซึ่งเงียบเหงา
สายลมผ่าน พัดเบา เศร้าใจแสน
แสงสว่าง จากดวงไฟ ไม่คลอนแคลน
เข้ามาแทน ความมืดมัว สลัวไป
แม้ดวงไฟ จะสว่าง อย่างไรนั้น
ในใจฉัน ก็ยัง คงหวั่นไหว
เพราะยังมี ความมืดมิด ในจิตใจ
ที่ความสว่างจากดวงไฟ ไม่อาจเข้าไปแทนได้เลย.......
..... เหงาค่ะ......
ใครเหงาเหมือนกันมั่ง...มานั่งเป็นเพื่อนหน่อยดิ
10 กันยายน 2546 11:47 น.
ตะแหง่ว
ถ้าฉันนอนหลับ ก็คงหลับฝันดี
เพราะว่ามี เธอนี้ ในความฝัน
แม้ว่าความเป็นจริง เราอาจจะ ไม่ได้พบเจอกัน
แต่ในความฝัน ฉันมีเธอตลอดเวลา
ฉันก็คง ไม่มีสิทธิ์ เรียกร้องอะไร
มีแค่ใจ ที่ยัง คงห่วงหา
ทำได้เพียง รอเธอ mailกลับมา
แล้วหวังว่า เราจะได้ พูดคุยกัน
................................................................
หน้าส่วนตัว
617
