24 พฤศจิกายน 2550 11:09 น.
ตาทึบ
ถ้าคุณไม่ให้เค๊าทำในสิ่งที่เค๊าอยากทำ......
เพียงเพราะคุณไม่ชอบ.....หรือเพราะคุณไม่อยากให้เค๊าทำ
ถ้าคุณวางตัวให้เค๊าเกรง. ..ถ้าคุณไม่สร้างความเป็นกันเองกับเค๊า
เพียงเพราะคุณคือคุณ
วันนั้น............
คุณจะไม่สามารถมองเห็นด้านมืดของเค๊าเลย.......
แล้วคุณไม่อยากเห็นทั้งสองด้านของเค๊าหรือ????
จงยอมรับในความเป็นเค๊า.........เพราะรัก
อย่ารักแล้วยอมรับให้เค๊าเป็นคุณ.....
โลกของใครๆ ของทุกคนมีขนาดเท่ากัน สีดังเดิมก็สีเดียวกัน เวลาที่ผ่านไปแต่ล่ะวันก็เท่ากัน ความรู้สึกและอารมณ์เท่านั้นที่ทับซ้อนกันอยู่ ในความเหมือนมีควคามแตกต่างอยู่มากมาย คนสองคนแค่เอาเงามาซ้อนกันก็ไม่สามารถสนิทได้ เพียงเพราะคนสองคนไม่สามารถเข้าไปอยู่ในตัวของคนอีกคนได้ วันนี้เมื่อคุณได้เห็นยิ้มของเขา คุณก็เพียงเห็นด้านหน้าของเขาที่ยิ้มตอบคุณ แต่ไม่เห็นอีกฝั่งของตัวเขา ......... เมื่อคุณคิดว่านั้นคือโลกทั้งหมดของเขา คุณอาจจะเสียโอกาสมากมายที่จะได้เห็นตัวเขาเพิ่มขึ้น เหมือนวันนี้ที่คุณเอากรอบสี่เหลี่ยมมาครอบเขาไว้ คุณก็เสียโอกาสที่จะได้เห็นเขากระโดด หรือวิ่ง
ด้วยความรัก หรือด้วยความห่วงใย ความชอบหรือไม่ชอบของคุณเอง ขอให้เขารับรู้ด้วยตัวเขาเอง ขอให้เขาเลื่อมใสในสิ่งนั้นด้วยตัวเขาเอง กรุณาอย่าเอาสิ่งเหล่านั้นไปผูกมัด ไปล่ามเขาไว้ ขอให้คุณยื่นมันให้เขาด้วยมือที่อ่อนโยน ให้เขารับมันด้วยความเต็มใจ วันนั้นคุณจะได้ไม่ต้องสร้างกรอบหรือกรงกักขังเขาไว้ แต่เขาเจะสร้างกรอบและกรงขังตัวเขาเองไว้ เพื่อคุณ... อย่าให้เขาไม่ทำ เพราะคุณไม่ชอบ แต่ให้เขาไม่ทำเพราะรู้ว่าคุณไม่ชอบ.............
26 เมษายน 2550 19:44 น.
ตาทึบ
ตรงขอบฟ้าสุดสายตาหากเรารู้ว่ามีใครคนหนึ่งรออยู่....นั่นหมายถึงว่าทำให้เราอยากมีชีวิตที่จะดิ้นรนเพื่อไปให้ถึง......แต่ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ว่าอยากมีชีวิตเพื่อที่จะอยู่พบกับวันนั้น..วันที่เวลา โอกาส อิสระภาพ เป็นของเรา .... ไม่ต้องมาคอยตอบคำถามที่ว่า... ไปไหน ....ไปทำไม... เพราะอะไรถึงไป.... ไร้สาระ ... คงลืมไปซิว่าแต่ละคนมีความคิดเป็นของตัวเอง.....มีเหตุผลของตัวเอง....ซึ่งเหตุผลของคนคนหนึ่งอาจดีที่สุดสำหรับเขาแต่อาจไม่ดีเลยสำหรับคุณ....ทำไมต้องเอาความคิดของตัวเองมาตัดสินเหตุผลของคนอื่นด้วย.....ไม่มีใครหรอกนะที่อยากให้ใครมาเป็นเจ้าชีวิต....ใครที่เป็นแบบนี้ให้ลองกลับไปตรึกตรองอีกครั้ง........ว่า..............ตัวเองเป็นแบบนี้หรือปล่าว............ถ้าคิดว่าตัวเองอยู่ในข่ายแบบนี้ให้คิดเสียใหม่.........กลับไปให้อิสระกับคนที่คุณคุมขังเขาอยู่ให้เค๊าได้หายใจบ้างปล่อยเค๊าบ้างก็ดีในบางครั้ง..........แล้วคุณจะได้ไม่ต้องเจอกับการทรยศที่คุณเองไม่รู้ตัวแบบนี้..........อยากจะบอกให้คนที่เอาแต่ใจตัวเองทุกคนว่า..."ความรักหนะมันคือการที่เห็นคนที่คุณรักมีความสุขไม่ใช่ความรักคือการที่ทำให้ตัวเองมีความสุขหรอกนะ"......คุณอาจจะถามนะว่าแล้วตัวเองจะหาความสุขได้อย่างไร.......ถึงตรงนี้ผู้เขียนก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าคุณจะไปหาได้จากอะไร.......ใครหาทางออกให้ผู้เขียนหน่อยซิ.....
.........แต่วันนี้รู้สึกสบายใจนะได้คุยกับคนที่ยอมเสียความเป็นตัวของตัวเองแล้วมารับฟังเรื่องราวบ้าบอของคนคนหนึ่งที่เหมือนจะไร้สาระแต่ก็ยอมรับฟัง....ขอบคุณคนที่รับฟังมากนะ......
27 มีนาคม 2550 18:58 น.
ตาทึบ
...........มีสองบทความที่ประทับใจขออนุญาตเจ้าของบทความนำมาย่ออีกครั้งนะคะ
.................ว่าด้วยเรื่องราวของโลกไซเบอร์เคยที่จะหลงไปอยู่กับมันหลงไปอยู่ในโลกนี้เริ่มจากการติดเเชท มันสามารถทำให้คนเราเปลี่ยนนิสัยไปได้เลย โดยการที่โกหกจนเป็นนิสัย ความรู้สึกต่างๆจากตัวอักษรจากโลกเเห่งความคิด โลกแห่งการโกหก เพราะว่าโลกไซเบอร์นี้ ยากนักที่จะหาความจริงใจจากกรอบสี่เหลี่ยมที่อยู่ตรงหน้าคุณ หลายคนรุ้จักพอประมาณรุ้จักใช้มัน บางคนหลงเข้าไปอยู่กับมันจนเสียผู้เสียคน แต่แค่เผลอเถลไถลเที่ยวเล่นนอกเส้นทางแห่งความถูกต้อง เพราะว่า ในความน่ากลัวของมันมันยังทำให้ได้รุ้ได้มีบทเรียนเมื่อเคยก้าวผ่านไปเเล้วย่อมรุ้ดีกว่าไม่เคย คำหวานๆที่ปรากฏอยู่หน้าจอคอมก็เป็นแค่เพียงภาพลวงตา มันเป็นเพียงความรู้สึกพร่ำเพ้อสมัยนี้ไม่มีใครไว้ใจได้ อย่ามาเเสวงหาความรักในโลกเเห่งการหลอกลวงนี้เลย
..................มีสักกี่ครั้ง ที่รู้สึกหวั่นไหว กับตัวหนังสือ หน้าจอสี่เหลี่ยม ที่ใครบางคนส่งมา โต้ตอบกันกลับไป ไม่เคยได้ยินเสียง ไม่เคยเห็นหน้า แต่กลับทำให้หัวใจ หล่นหาย เมื่อมีรัก ในโลกออนไลน์ ทำให้คิดได้ว่า มนุษย์ คงไม่มีความพอดี บางที รู้สึก ขาด หรือ รู้สึกเกิน จึงเรียกร้องและร่ำหา ความรักกันมากมาย หรือว่า ความรัก เริ่มขาดแคลนในหัวใจของทุกคน หรือเพราะ ไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตัวเอง ได้รับเต็มที่ จึงพยายามที่จะได้ให้มากขึ้น พยายามมากขึ้น ที่จะได้ตามรูปแบบที่ปรารถนา โลกไซเบอร์ คงเหมือนมนต์วิเศษ ที่สามารถ ดึงดูดผู้คนในเรื่องความรักได้มากมายตามใจนึก ตามจินตนาการ เพราะไม่เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง เราสามารถ วาดฝัน ไปตามที่ใจต้องการได้ เหมือนติดบ่วง กลลวงกับดักของภาษา เพราะไม่มีอากัปกริยา ประกอบที่สมบูรณ์ คนที่รับสาร จึงเตลิดไปไกล และตีความหมาย เกินความเป็นจริง
อาจจะเป็นได้ หรือมีเพียงส่วนน้อยนิด ที่จะพบรักแท้ ในโลกอินเตอร์เน็ต บางทีอาจพบช่องทาง พบรักแท้ได้ ซึ่งอาจจะสมหวัง หรือผิดหวัง กับสิ่งที่เราวาดฝันไว้ เราต้องยอมรับเงื่อนไข ได้ทุกอย่าง และต้องออกมาคบกันในโลก ของความเป็นจริง ถ้าเปรียบรักในโลกไซเบอร์ คงทำให้หลายคน หัวเราะได้ ยิ้มได้ ฝันหวานได้ หรือแม้แต่ ร้องไห้ แบบแทบ เป็น แทบตายได้ ถ้ารู้สึกสับสน และอ่อนไหว กับตัวอักษรที่ออนไลน์ อยากให้อยู่ในโลกของความจริง การงาน หน้าที่ ความรับผิดชอบ หรือ.................จะเสาะแสวงหาความสุขเรียบง่ายโดยใช้ธรรมชาติ หรือไม่ก็หาหนังสือดีๆๆ อ่านสักเล่ม คิดว่า ชีวิตนี้น่าจะปลอดภัยมากกว่า ขอฝากข้อคิดไว้ว่า ถึงอย่างไร ก็หนีไม่พ้นโลกแห่งความเป็นจริงไปได้ โลกออนไลน์สร้างภาพฉาบฉวย สร้างสีสัน สร้างจินตนาการ แต่ต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมไม่หลงกลกับตัวอักษรที่มีคนขุดดักเอาไว้...........เออน๊อ........เป็นไปแล้วโลกบนใบนี้.....เกิดอะไรขึ้นหรือนี่.......ขำตัวเองชะมัดเลย....กลายเป็นตัวตลกตัวหนึ่งให้บางคนโยนไปโยนมาเล่น...คงสนุกมากใช่มั๊ย.....แต่ไม่เป็นไรเล่นต่อไปเหอะไม่ต้องกังวลว่าอีกคนจะรู้สึกอย่างไร...หรอกนะ.....ตามสบาย...หากว่าเป็นการทำแล้วเธอมีความสุขมีเสียงหัวเราะก็ ok. จะโทษก็คงโทษตัวเองมากกว่าที่เหงาจนเกินไป...เลยขาดความรอบคอบ..ขาดการกรอง ขาดการพิจารณา.....ก็ทำไงได้ล่ะนะต้องทำใจก็เท่านั้น....555555555+ขำขำขำขำขำขำ....เสียไปหมดเลยทุก ๆ อย่าง......อายนะอายมั๊กมาก ดูจิสุกไปทั้งตัวเลยฉัน(ขำอีกแล้ว5555555555+)...แต่ก็ดีเหมือนกันที่ทำให้มีความรู้สึกดีๆ.....กับความหลอกลวง........เกิดความคิดที่แตกต่างออกไปจาก....แบบเดิมๆ......มีสัญญาที่ต้องปฏิบัติ......ถึงขั้นแต่งงานกันซะด้วย......5555555555555+..........ก็ดีเหมือนกัน....ตามความคิด คิดว่าเสียหายไปมากหลงกลไปมาก......ต่อไปจะหลงกลแบบมีสติมากกว่านี้.........คำว่าจงเชื่อในสิ้งที่ตัวเองคิดอ่ะมันถูกทุกวันเวลาก็ไม่เชื่อตัวเองซะงั้น.....ดั๊นไปเชื่อตัวอักษรบ้าบอที่อ่านทีไรก็เคลิบเคลิ้ม.....เฮ่อ! อย่าโทษตัวเองเลยปล่อยตามสบาย ๆ เหอะ ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องน้อยใจ ไม่ต้องเสียใจ ไม่ต้องทำใจ ปล่อยให้เป็นไปตามปกติหากว่าเรายินดีที่จะมีความสุขกับมัน.......
(ยิ้มให้กับตัวเองหนึ่งทีและยิ้มอีกทีเพื่อความสวยงามบนโลกใบนี้.......ยิ้มตลอดไป.......หากเรามีความสุขกับมัน)
26 มีนาคม 2550 20:53 น.
ตาทึบ
.........ร้องให้อีกแล้วนะตัวเองครั้งที่สามแล้ว.(แต่จำไม่ได้ว่าครั้งที่หนึ่งและครั้งที่สองร้องเพราะอะไร)...........ในที่สุดเธอก็จากฉันไป..........เธอทำให้ฉันคิดว่า...........หากเธอส่งฉันถึงบ้านแล้ว...เธอจะจากฉันไป........ตลอดกาล.......
.ตอนยังไม่มีเธอฉันมีเมมฟิสเป็นความฝัน..เวลาฉันนึกถึงความฝัน.........ฉันมักจะไปเปิดอ่านหนังสือเล่มนั้น.และกอดหนังสือไว้จนหลับ........แค่นี้ฉันก็นอนฝันยิ้มได้ตลอดทั้งคืน
พอมีเธอเข้ามา....ฉันเปิดโลกใบนี้เข้ามาเจอเธอ ฉันก็ยิ้มได้.....เหมือนกัน .....ขอบคุณสำหรับยี่สิบกว่าวันที่มีให้เธอทำให้ฉันมีรักอีกครั้ง กับอักษรที่เป็นตัวหนังสือ...ไม่รู้ว่าที่จริงเป็นยังไง.ไม่รู้อะไรมากมายเกี่ยวกับเธอแต่สามารถทำให้ฉันอ่อนไหวได้ถึงเพียงนี้.......หรือเพราะหัวใจฉันอ่อนไหวง่ายกว่าที่ผ่านมาฉันเลยรักเร็วเกินไป..เหมือนอ่านนิยายเลยอินมากไปหน่อย.......ถึงบทร้องไห้.ก็ร้องจนตาช้ำเวลาติดพันก้อนั่งอ่านจนเกือบแจ้ง..อดหลับอดนอนที่สำคัญเหมือนเอาตัวเองเข้าไปในเรื่องอีกตะหาก..บ้าเอ้ย!!!!!!ฉันนี่บ้าสิ้นดีเลยเตือนตัวเองซิว่าอย่าอินมากอย่าอินมากบอกว่าอย่าอิน.....อืม..เธอจะคิดอย่างไรก็ช่าง..ขอฉันมีเธอไว้ในใจก็พอนะ..ขอแค่นี้เองไม่มากหรอกขอให้ฉันเป็นคนที่นึกถึงเธอฝ่ายเดียวก็พอ.....แต่ถ้าคิดถึงมากๆขอคุยด้วยแป๊บนึงนะคะ.คงไม่รบกวนเวลาหรอกอย่าหนีฉันไปนะ.ฉันไม่มีใครจริงๆขอร้องและฉันรับรองว่าฉันทำตามสัญญาจริงๆค่ะทำตามสัญญาจนดินกลบหน้า......ฉันเป็นคนดีแล้วนะยังทิ้งฉันได้อีกหรือ............
24 มีนาคม 2550 07:56 น.
ตาทึบ
ให้ทำดีแต่อย่าเด่นจะเป็นภัยไม่มัใครเขาอยากเห็นเราเด่นเกิน
หน้าส่วนตัว
978
